tag:blogger.com,1999:blog-23464212440879157192024-03-13T20:44:43.599+02:00στίγμαΛόγουτο στίγμα της λογοτεχνίας απ' την καλή και την ανάποδηstigmaLogouhttp://www.blogger.com/profile/05199767548004538325noreply@blogger.comBlogger1055125tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-78405898358246431922022-01-11T12:07:00.008+02:002022-01-29T16:32:50.433+02:00Το στίγμαΛόγου μετακομίζει!<p style="text-align: center;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgWqp_cU1GxS6UGEiTsm76sGS86Ipj2wLONxahCPy_vo8bduV2hpJxD2HWQHIDOCxlQpaiHXKgrw5-IDoXtk9vVGYVrremzjZ4UNqJZsQXrDnYML6QAPZr4HE3Ub01J1Dh5vjLyNW9lByyDaEzoMWTxuEX6k59PBkaBf0QtWS1sgUt4jZ3XzI_brdeyjg=s1170" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="780" data-original-width="1170" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgWqp_cU1GxS6UGEiTsm76sGS86Ipj2wLONxahCPy_vo8bduV2hpJxD2HWQHIDOCxlQpaiHXKgrw5-IDoXtk9vVGYVrremzjZ4UNqJZsQXrDnYML6QAPZr4HE3Ub01J1Dh5vjLyNW9lByyDaEzoMWTxuEX6k59PBkaBf0QtWS1sgUt4jZ3XzI_brdeyjg=w484-h322" width="484" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Η νέα μας ηλεκτρονική διεύθυνση είναι:</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: x-large;"><b><a href="http://www.stigmalogou.gr">www.stigmalogou.gr</a></b></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Κρατάμε την ίδια μπλογκερίστικη διάθεση, αλλά μετακομίζουμε σε πιο ευρύχωρο και με περισσότερες δυνατότητες "σπίτι"!</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Θα χαρούμε να σας δούμε εκεί. Συνεχίστε να μας διαβάζετε!</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><br /></span></p>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-76378049446152919782022-01-09T15:01:00.003+02:002022-01-10T09:50:02.709+02:00Τα καλύτερα βιβλία που διαβάσαμε το 2021<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEguuqmSnVO4cLzXIiJCbdg1RLUdW5mbDi6E-1f0xH2jmAdYNsCXfPG9sNr87e5YxiJE7kD-Qgqxy0aGHvBgOisJ1QQ9wn5mOJijbxYOOqIX0kb8ZHT4-f438DQSjIWHvFVJqueBvMIWcq8hXAlD1q5KH9i8vzh3FujtmXlepqbm-qiGpnbDYqsOf2B-tQ=s608" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="608" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEguuqmSnVO4cLzXIiJCbdg1RLUdW5mbDi6E-1f0xH2jmAdYNsCXfPG9sNr87e5YxiJE7kD-Qgqxy0aGHvBgOisJ1QQ9wn5mOJijbxYOOqIX0kb8ZHT4-f438DQSjIWHvFVJqueBvMIWcq8hXAlD1q5KH9i8vzh3FujtmXlepqbm-qiGpnbDYqsOf2B-tQ=s320" width="320" /></a></div><br /><br /><p></p><p>Όπως κάθε αρχή του έτους, έτσι και φέτος ξεκινάμε τις αναρτήσεις μας με τα καλύτερα βιβλία που διαβάσαμε τη χρονιά που μας πέρασε. Παραδόξως, αυτή δεν θα είναι μόνο η πρώτη αλλά και η τελευταία ανάρτησή μας για το 2022, αφού από την ερχόμενη Τετάρτη θα μας βρίσκετε στο ολοκαίνουριο site μας:</p><p style="text-align: center;"><span style="color: #45818e; font-size: large;"><b>www.stigmalogou.gr</b></span></p><p>Λόγω του αποσυντονισμού που έφερε ο κορονοϊός, στα φετινά καλύτερα περιλαμβάνονται, όπως θα δείτε, και αρκετά βιβλία του 2020 που συμπληρώνουν την <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/01/2020.html" target="_blank">αντίστοιχη περυσινή μας ανάρτηση</a>... </p><p><br /></p><p><b>Ποίηση</b></p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/12/blog-post.html" target="_blank">Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί</a></i> της Αγγελικής Πεχλιβάνη</p><p><a href="https://www.literature.gr/ch-marianna-pliakoy-ekdoseis-vakchikon/" target="_blank"><i>Χ</i> </a>της Μαριάννας Πλιάκου</p><p><i><a href="https://stigmalogou.blogspot.com/2021/11/lacrimosa.html" target="_blank">Lacrimosa</a></i> της Χρυσάνθης Ιακώβου</p><p><i><a href="https://www.literature.gr/tag/xylini-myti-torneyti/" target="_blank">Ξύλινη μύτη τορνευτή</a> </i>της Έλσας Κορνέτη</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/05/blog-post_14.html" target="_blank">Ανθρώπινο δικαίωμα</a> </i>του Χαρίλαου Νικολαΐδη</p><p>*</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/04/blog-post_21.html" target="_blank">Οίμοι λέγουσα</a> </i>της Αγγελικής Σιδηρά (2020)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/03/blog-post_31.html" target="_blank">Οι αναχωρητές έχουν κιόλας βαρεθεί στην Εδέμ</a> </i>της Ευθυμίας Γιώσα (2020)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/06/blog-post_16.html" target="_blank">Ουμάμι</a> </i>του Δώρου Γεωργίου (2020)</p><p><br /></p><p><b>Ελληνική πεζογραφία</b></p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/10/blog-post_13.html" target="_blank">Άρης</a></i> του Μιχάλη Μακρόπουλου και της Ελένης Κοφτερού (νουβέλα)</p><p><i><a href="https://stigmalogou.blogspot.com/2021/10/blog-post_22.html" target="_blank">Το τραγούδι των Ινουίτ</a> </i>της Λίλιας Τσούβα (διηγήματα)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/11/blog-post_05.html" target="_blank">Κονέκτικατ</a> </i>της Στέργιας Κάββαλου (διηγήματα)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/06/blog-post_11.html" target="_blank">Οι κοράκοι</a> </i>του Απόστολου Παλιεράκη (διηγήματα)</p><p>*</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2020/11/blog-post_11.html" target="_blank">Ο τελευταίος φύλακας </a></i>του Δημήτρη Οικονόμου (2020)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/06/blog-post.html" target="_blank">Το νησί πάνω στο ψάρι και άλλες ευφάνταστες ιστορίες</a></i> της Έλσας Κορνέτη (διηγήματα) (2020)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/01/blog-post_20.html" target="_blank">Ο Μπίλλυ και η Αμαλία στο νησί </a></i>του Γιάννη Δίγκα (διηγήματα) (2020)</p><p><br /></p><p><b>Ξένη πεζογραφία</b></p><p><i><a href="https://stigmalogou.blogspot.com/2021/11/neverhome-laird-hunt.html" target="_blank">Neverhome</a></i> του Λερντ Χαντ</p><p><i><a href="https://www.literature.gr/me-enan-choro-san-oplo-grafei-i-christina-linardaki-o-choreytis-toy-neroy-ta-nehisi-coates/" target="_blank">Ο χορευτής του νερού</a> </i>του Τα-Νεΐσι-Κόουτς</p><p>*</p><p><i><a href="https://stigmalogou.blogspot.com/2021/01/blog-post_22.html" target="_blank">Η επιστροφή του βαρώνου Βένκχαιμ</a></i> του Λάσλο Κρασναχορκάι (2020)</p><p><i><a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/05/juan-gabriel-vasquez.html" target="_blank">Τραγούδια για την πυρκαγιά </a></i>του Juan Gabriel Vásquez (διηγήματα) (2020)</p><p><br /></p><p>Καλές αναγνώσεις και το 2022!</p><p><br /></p><p style="text-align: right;">H ομάδα του στίγμαΛόγου</p><p style="text-align: right;"><br /></p>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-4597633119341361662021-12-24T07:00:00.125+02:002021-12-24T07:00:00.198+02:00Στις πολιτείες του κόσμου - Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές του Γιώργου Σεφέρη<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhsVqf2E7DTxSqkHDdsJjcqf7DkxsCQ-3uYf6gmcc9uXzdl0P-2na4j4rDFEj7hdOMjvlLcdK_0NYkuhUKBNroMY67DeyqOJmANAc7H5orpxLMlZQRGDpl7noW12n9Bssff9hT0LvGtov3UNx__5t1X_UP0tBbskmEyzxn-A0GSB4ulFejLpIwSr9NyxA=s2740" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2740" data-original-width="2112" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhsVqf2E7DTxSqkHDdsJjcqf7DkxsCQ-3uYf6gmcc9uXzdl0P-2na4j4rDFEj7hdOMjvlLcdK_0NYkuhUKBNroMY67DeyqOJmANAc7H5orpxLMlZQRGDpl7noW12n9Bssff9hT0LvGtov3UNx__5t1X_UP0tBbskmEyzxn-A0GSB4ulFejLpIwSr9NyxA=s320" width="247" /></a></div>Λόγω της δουλειάς, αλλά και εξαιτίας του ανήσυχου χαρακτήρα του, ο Γιώργος Σεφέρης ταξίδευε συχνά και πέρασε πολλές γιορτές στις μεγάλες πολιτείες του κόσμου, καθώς αυτός ο τρόπος ζωής τον βοηθούσε να ξεφεύγει από την πιεστική πραγματικότητα. Το 1931 δουλεύει στη πρεσβεία του Λονδίνου και νοικιάζει ένα σπίτι στο οποίο συγκατοικεί με μια ηλικιωμένη γυναίκα και την κόρη της. Στις 31 Δεκέμβρη σημειώνει στο ημερολόγιο του: <br /><i><br />11.30’ η κόρη της σπιτονοικοκυράς μου κάνει το μπάνιο της ∙ ίσως να νόμισε καλύτερο (και δεν την αδικώ) να περάσει σαν πλεούμενο στον καινούριο χρόνο. <br /></i><br />Το 1939 βρίσκεται στην Αθήνα και το ξημέρωμα της πρωτοχρονιάς ανεβαίνει στην Ακρόπολη μαζί με τη γυναίκα του για να ζήσουν το χάραμα του καινούριου χρόνου: <br /><br /><i>Βγήκα μαζί με τη Μαρώ κατά τις 6. Ακόμα το μυστήριο της νύχτας. Ίσως πρώτη φορά έτσι. Κάτι το στοιχειωμένο. Ασυνήθιστο σκοτάδι τόσο βαθύ. Ίσως γιατί όλα τα φώτα ήτανε σβησμένα. Μια σούστα κατέβαινε το δρόμο μ'</i><i> έναν ξερό κρότο ξύλου. Το φαναράκι της έριχνε τους ίσκιους πολύ μακριά στην οδό Κυδαθηναίων, «φαντασμαγορικά». Δρόμοι τέλεια άδειοι, πρωτάκουστα τριξίματα κάπου–κάπου. «Οι θόρυβοι του ξύπνου», είπε η Μαρώ. Ανεβήκαμε στην Ακρόπολη μ' ένα ταξί∙ ο σοφέρ κάπνιζε αδιάκοπα. Μπροστά στις σκάλες των Προπυλαίων ο αγέρας, εξαιρετικά φρέσκος: κρύος, ζωογόνος αληθινά και καθαρτήριος. Συννεφιά που άρχιζε κιόλας να παίρνει χρώμα ένα χρώμα μαύρου μελανιού που το νερό διαλύει. Τα χτίρια του λόφου χωρίς βάρος∙ λίγο ψεύτικα. Βαρύς ο όγκος του Λυκαβηττού, κάπως άχαρος, στην ανατολή. Ο βράχος του Αρείου Πάγου κουλουριασμένος με τον εαυτό του πολύ σιωπηλός (όλα ήταν σιωπηλά, αλλά τούτος με μια σιωπή προς κάτι). Το μελάνι πάρα πολύ αργά έχανε το χρώμα του μέσα στο νερό. Το συγκινητικό ήταν αυτή η μετάβαση, το χάραγμα. Απαλλαγμένη από κάθε χρώμα, κάθε πρόκληση, απόλυτα γυμνή∙ η πιο γυμνή αυγή που είδα ποτέ μου. Τόσο γυμνή, που οι καμπάνες μιας γειτονικής εκκλησιάς – ξέσπασαν ολωσδιόλου απροσδόκητα και φανταχτερά —δεν μπόρεσαν να την αλλάξουν. Ήταν καμπάνες πριν από τις εκκλησιές και πριν από τη θρησκεία: ήχοι μπρούτζινοι, πολύ χαμηλότερα και ολότελα ξεχωριστοί από το δέος που μας έδινε η αυγή εκείνη –. Συναισθήματα που αγαπώ. <br /></i><br />Την επόμενη χρονιά θα ανέβει ξανά στην Ακρόπολη μαζί με τη Μαρώ για να αντικρίσουν το ξεκίνημα του καινούριου χρόνου σε μια Αθήνα που μοιάζει να μη νιώθει την απειλή του πολέμου, ο οποίος πρόκειται να ξεσπάσει σύντομα: <br /><br /><i>Δευτέρα, Πρωτοχρονιά <br /></i><br /><i>Το πρωί, προτού ξημερώσει, σαν και πέρσι, με τη Μαρώ στην Ακρόπολη. Το φεγγάρι ακριβώς μισό, πίσω από τα κουρελιασμένα σύννεφα που φεύγουν κατά το νοτιά. Δεν ξέρω αν το φως είναι του φεγγαριού ή της αυγής. Ένα άστρο πάνω από τον Άρειο Πάγο, εξαιρετικά λαμπρό. Ελάχιστα παράθυρα φωτισμένα χαμηλώνουν σιγά-σιγά, καθώς η μέρα δυναμώνει. Πρώτα λεωφορεία: φρέσκα σαν ξεκουρασμένα σώματα. Λίγοι άνθρωποι στους δρόμους, γλεντζέδες ή εργατικοί που πηγαίνουν να κοιμηθούν. Στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου ως πάνω στην Ακρόπολη, ατμόσφαιρα χωριού: κοκόρια. Κάτι βουκολικό σε τούτο το πρωινό, θά 'λεγες ευοίωνο. </i><br /><br />Το 1943, ακολουθώντας την εξόριστη κυβέρνηση, καθώς οι Γερμανοί έχουν καταλάβει τη χώρα, ο Σεφέρης βρίσκεται στο Κάιρο, την αιγυπτιακή πόλη που έχει γίνει τόπος συγκέντρωσης των απανταχού κυνηγημένων. Εκεί περνά την πρωτοχρονιά σε κάποιο φιλικό σπίτι, αναπολώντας την πατρίδα του, τη Σμύρνη: <br /><br /><i>Χτες ζητήσαμε προστασία από τους Λαχωβάρη. Άνθρωποι απόλυτα καλοί. Δειπνήσαμε μαζί και κόψαμε την πίτα. Θυμήθηκα παλιές πρωτοχρονιές στη Σμύρνη. Βγήκαμε κατά τη μία. Μεθυσμένοι, μεθυσμένοι παντού… Ο Λαχωβάρης μου χάρισε κι ένα ευαγγέλιο σε χαριτωμένη έκδοση. Το γύρευα από τις μέρες του Τράνσβαλ. Το δώρο του μου έδωσε χαρά. </i><br /><br />Το 1944 ο Σεφέρης έχει επιστρέψει στην Αθήνα όπου ξεσπά ο εμφύλιος πόλεμος. Στην πρωτεύουσα, το ηλεκτρικό ρεύμα είναι κομμένο ενώ στα στενά μαίνονται οι μάχες και παντού υπάρχουν σκοτωμένοι: <br /><br /><i>Κυριακή, παραμονή Χριστουγέννων <br /><br />Κλείνει η τρίτη εβδομάδα του πολέμου. Η Πλάκα οπωσδήποτε ήσυχη. Αλλά τριγύρω, ατέλειωτα, ο θόρυβος της μάχης. Οι δρόμοι γεμάτοι πρόσφυγες. Διηγούνται φρικιαστικές σκηνές, ομήρους, εκτελέσεις. <br /><br />Το καλύτερο σήμερα: από την κάμαρά μου άκουσα θαμπά και απόμακρα φωνές παιδιών - τα κάλαντα. </i><br /><br />Το 1948 ο Γιώργος Σεφέρης θα βρεθεί στη μέση του οροπεδίου της Ανατολίας, υπηρετώντας στην ελληνική πρεσβεία της τουρκικής πρωτεύουσας. Η ερημιά του τοπίου αποτυπώνεται στις καταγραφές του για το κλείσιμο ενός ακόμα χρόνου: <br /><br /><i>Δευτέρα, Δεκέμβρης <br /><br />Τελειώνει ο χρόνος. Οι πρεσβείες της Άγκυρας πάντα ακίνητες, αγκυροβολημένες μόνιμα στη χιονισμένη στέπα σαν καράβια-σημαδούρες∙ κάποτε, κάθε δυο ή τρεις εβδομάδες έρχεται ένας ταχυδρόμος και τους φέρνει τις ζωοτροφίες των νέων για το επόμενο διάστημα∙ ύστερα απόλυτη σιωπή. </i><br /><br />Στην δεκαετία του '50, ο Σεφέρης συνεχίζει τα ταξίδια του. Το 1952 ταξιδεύει προς την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για να καταλήξει στην πρωτεύουσα του Λιβάνου, τη Βυρητό, όπου εργάζεται το επόμενο διάστημα. Θα περάσει τις γιορτές των Χριστουγέννων πάνω στο καράβι: <br /><br /><i>Χριστούγεννα στο Α/π «Αιολία» <br /><br />Νόμιζα πως το καράβι ήταν ελληνικό, είναι παναμέζικο. Όλο το πλήρωμα ελληνικό∙ στην πρώτη θέση η μουσική έπαιζε χτες ρεμπέτικα και τα κάλαντα∙ σήμερα το πρωί άρχισε με τα Τρία παιδιά βολιώτικα ∙ αλλά στις βάρκες και στα σωσίβια διαβάζεις: S/S AEOLIA – PANAMA . </i><br /><br />Το 1959 θα βρεθεί ξανά στο αγαπημένο του Λονδίνο - ως πρέσβης πλέον - και θα μείνει εκεί μέχρι το 1962. Θα ζήσει τα χαρακτηριστικά αγγλικά Χριστούγεννα: <br /><br /><i>Πέμπτη, 24 Δεκέμβρη 1959 <br /><br />Ήρθαμε Henley. Στο δρόμο χριστουγεννιάτικα δέντρα, έξω από τα καταστήματα και εργοστάσια, φωτισμένα - στου Osbert Lancaster κατά τις 7.30 μ. μ., έπειτα Kara… στο living room το χριστουγεννιάτικο δέντρο όπου στοιβάζουνται τα πολύχρωμα πακέτα, δώρα των Χριστουγέννων. <br /><br /><br />Παρασκευή 25 Δεκέμβρη 1959 <br /><br />Πρωί έξω μια στιγμή στο περιβόλι – τα θερμοκήπια χωρίς θέρμανση∙ σε μια γωνιά ευφορβία από τους Δελφούς πολλά δυναμωμένη∙ περιστεριώνας με αχερένια στέγη, τα περιστέρια έχουν αποσπάσει τ' άχερα — πρέπει να ξαναγίνει∙ στις ορθογώνιες δεξαμενές το νερό έχει παγώσει – το σπάζει ο Ο. μ' ένα ραβδί . Έρχεται για μεσημεριανό η αδερφή Karen ανύπαντρη – φίλη της Mary Hatchinson (μάνας Barbara) και μια φίλη της κοντοπίθαρη (γλύπτρια). Pudding αναμμένο. <br /><br />Έπειτα ξετύλιγμα δώρων, θαλασσοταραχή από πολύχρωμα χαρτιά, σκίζουνται γλήγορα, επιφωνήματα κι έπειτα γαλήνη∙ χωνεύεται ο γάλος και το pudding. Βράδυ στη γωνιά του τζακιού. <br /><br /><br /></i><div><i>Πέμπτη, 31 Δεκέμβρη <br /><br />Φουρτουνιασμένη κατοικία λόγω πρωτοχρονιάτικου δείπνου στους υπαλλήλους. Μαρώ κουρασμένη από αϋπνίες. Αυτοκίνητο χτυπημένο από παραμονή Χριστουγέννων, άλλος μπελάς. Το χειρότερο είναι που εργάζομαι πια χωρίς πίστη. Κατάσταση πολιτικών πραγμάτων γύρω μου καίε κάθε ενθουσιασμό. Ίσως να γυρεύω (να γύρευα) πολλά: ά δεν ήμουν έτσι, θα μ’ είχαν κιόλας αφομοιώσει, χωνέψει. Έρχουνται τελευταίες Xmas cards, όπως τα τελευταία φύλλα ενός δέντρου, αφού σωριάστηκαν τα πολλά πρώτα. Σήμερα μια του Νίκου Παντελίδη που έχει την καταπληκτική ικανότητα να μαζεύει ευχετήρια προ 50ετίας. Μ' ένα μαραμένο κορδελάκι άσπρο κι ένα υπερωκεάνιο, παλιό σκαρί. <br /><br />Γεύμα στους συναδέλφους. Εδώ 33 πρόσωπα. <br /><br />Πάει κι αυτός ο χρόνος – δύσκολος. <br /><br /> <br />Τρίτη, 27 Δεκέμβρη 1960 <br /><br />Τη νύχτα ξύπνησα κατά τις 5, με μια τάση ανακεφαλαίωσης της ζωής μας στο Λονδίνο και τα λοιπά – από το ΄41 που παντρεύτηκα πόσο παλέψαμε ως εδώ. <br /></i><br /><br />Τα Χριστούγεννα του 1961 και την πρωτοχρονιά του 1962, o ποιητής θα τα περάσει στο προάστιο του Henley αναρρώνοντας από χειρουργική επέμβαση: <br /><br /><i>Τρίτη, 26 Δεκέμβρη 1961. Henley, Boxing Day <br /><br />Πρωί, βλέπω από το παράθυρο το περβόλι του O. Lancaster γρασίδι παγωμένο. Τα δυο μεγάλα δένδρα ∙ το ένα σαν κυπαρίσσι... το άλλο σαν μεγάλο έλατο… Και η ανάρρωση; - αυτή η άλλη αρρώστια: πυρετός και κρεβατωμένος ανήμερα Χριστούγεννα. Πολύ κρύο.<br /><br /><br />Δευτέρα 1 Γενάρη 1962, 8.30' (Λονδίνο) <br /><br />Ξύπνημα περί τις 6 - λουτρό στις 7. Όλες οι στέγες χιονισμένες. Καλός ουρανός με σύννεφα και γαλάζιο. <br /></i><br /><br />To 1968, διάσημος πια μετά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας, μεταβαίνει στις ΗΠΑ όπου τον έχουν καλέσει τα πανεπιστήμια του Πρίνστον και του Χάρβαρντ. Στον φιλόξενο χώρο αυτών των εξαιρετικών ιδρυμάτων των ανατολικών πολιτειών της Αμερικής, ελεύθερος από τη λογοκρισία της δικτατορίας και καθώς εκείνες τις μέρες πραγματοποιείται η πρώτη επίσκεψη του ανθρώπου στο φεγγάρι, ο Σεφέρης θα περάσει κάποιες από τα πιο ήσυχες γιορτές της ζωής του: <br /><br /><br /><i>Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Πρωί <br /><br />Χτες πρωί: ο τελευταίος σκίουρος πάνω στο χιόνι. Τελείωσε η εδώ περιοδεία∙ ήρθαμε σ' αυτό το σπίτι του Princeton, N.J. (11 Hardin Road) τη νύχτα της 26 προς 27 Σεπ. Το καλύτερο τρίμηνο του χρόνου∙ αυτό και ο μήνας στου Βιντσέντζου στη Ρώμη. Διαπιστώνω τώρα ανάγκη να ταξιδεύω στο εξωτερικό αφού δεν μπορώ πια να μιλώ στον τόπο μου. Τελευταία μου προηγούμενη ομιλία στο Κάστρο, στην Κρήτη, αρχές Απρίλη ’67. Εδώ, έξι ομιλίες. Ήταν κάπως σαν τους αστροναύτες που βλέπουν για πρώτη φορά το άγνωστο πλευρό της σελήνης... Χτες η μέρα πήγε σε αποσκευές, επισκέψεις και tracassin, όπως έλεγε ο Seyring. Το απόγευμα φωτοτυπημένη συνέχεια της συνέντευξης με τον Keeley. Ήρθε και το βιβλίο ποιημάτων του Ευγένιου φρέσκο- φρέσκο∙ έσπευσε να το στείλει. Ας είναι καλά. Τα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα δώρα που είχα: αυτό και το πρώτο αντίτυπο της έκδοσης των 3 Κρυφών Ποιημάτων στο Harvard. </i><div><i><br /></i></div><div style="text-align: right;">Επιλογή αποσπασμάτων</div><div style="text-align: right;">Απόστολος Σπυράκης</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;"><b>Καλά Χριστούγεννα</b></span> και</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #2b00fe; font-size: large;"><b>Ευτυχισμένο νέο έτος!</b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Ραντεβού στις <b>10 Ιανουαρίου 2022</b></span></div></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjCMqF5HT4I3cx4zhVE_vYYqpfZHvoTEvpLuO6uAlfEWZox-wDxHREJSjxRLX-URyF_a8ekPKgxSB8O8OvV7kTgOupf1P75y9_rQpSX-6msBvKnJjUCKmkwtImwCzjf29ZhifNCEfdO6xqCMfZ5doK7eRFE-Mh3CLiJuN_nv32K-Dp8I35VPDJXbtDbOA=s640" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="514" data-original-width="640" height="257" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjCMqF5HT4I3cx4zhVE_vYYqpfZHvoTEvpLuO6uAlfEWZox-wDxHREJSjxRLX-URyF_a8ekPKgxSB8O8OvV7kTgOupf1P75y9_rQpSX-6msBvKnJjUCKmkwtImwCzjf29ZhifNCEfdO6xqCMfZ5doK7eRFE-Mh3CLiJuN_nv32K-Dp8I35VPDJXbtDbOA=s320" width="320" /></a></div><br /><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br /></span></div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-73074935346843827202021-12-22T07:00:00.002+02:002021-12-22T09:32:45.052+02:00Σφηνάκια του Δεκέμβρη<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KTHSlWuK7lI/YV_xtEKACCI/AAAAAAAADhg/a0T3KwUxp0gcUZ1RbJCV8vRoF9lV_V5gwCLcBGAsYHQ/s960/1583374.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="577" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-KTHSlWuK7lI/YV_xtEKACCI/AAAAAAAADhg/a0T3KwUxp0gcUZ1RbJCV8vRoF9lV_V5gwCLcBGAsYHQ/s320/1583374.webp" width="192" /></a></div><b><i>Προλετέρκα </i>της </b><b><span lang="FR" style="mso-ansi-language: FR; text-align: justify;">Fleur</span><span lang="FR" style="mso-ansi-language: EL; text-align: justify;"> </span><span lang="FR" style="mso-ansi-language: FR; text-align: justify;">Jaeggy</span></b><br /><p></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Είναι σπάνιο να διαβάζει κανείς ένα
κείμενο που δημιουργεί τόσο λίγες συνδέσεις ανάμεσα στο τρίπτυχο συγγραφέας-κείμενο-αναγνώστης.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το <i>Προλετέρκα</i> είναι ένα από τα
πλέον εσωστρεφή πράγματα που έχω διαβάσει τελευταία, βαθιά και αποκλειστικά
προσωπικό, με τον εξωτερικό κόσμο να εμφανίζεται σαν θολό φόντο κάπου στο βάθος
και σχεδόν καμία προσπάθεια της συγγραφέα να προσεγγίσει τον οποιονδήποτε. Γραφή
διακεκομμένη και χτισμένη σε στιγμιότυπα, τα γεγονότα εμφανίζονται τόσο
κατακερματισμένα που αδυνατούν να δώσουν το - τόσο απαραίτητο τελικά - περίγραμμα
στην αφήγηση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι η
θεατρικότητα που στήνεται χάρη σ’ αυτή την εσωστρεφή γραφή, την τόσο προσωπική
που τελικά δεν αφορά και κανέναν άλλον, και η ατμόσφαιρα που προκύπτει ως αποτέλεσμα:
ένας εντελώς προσωπικός χώρος απρόσβλητος από το εξωτερικό μάτι. Τουλάχιστον παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι κάποιος εκδίδει ένα κείμενο σε μια προσπάθεια να φτάσει και
να αγγίξει τον Άλλο. Η </span><span lang="FR" style="mso-ansi-language: FR;">Fleur</span><span lang="FR" style="mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="FR" style="mso-ansi-language: FR;">Jaeggy</span><span lang="FR" style="mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">διεκδικεί και καθιερώνει έναν παράδοξο
αυθορμητισμό στη γραφή χωρίς εξηγήσεις. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το κλειδί στην ανάγνωση είναι η ατμόσφαιρα
που δημιουργείται μέσα από την σχεδόν σκηνοθετική ματιά της αφηγήτριας. Το μη-ανθρώπινο
στοιχείο υπερισχύει χωρίς καμία αμφιβολία, οι ήρωες είναι στην καλύτερη
περίπτωση κομπάρσοι. Η αφήγηση είναι ένα ταξίδι στην αυστηρά προσωπική μνήμη του
κοριτσιού που εκθέτει αποσπασματικά ακανόνιστα κομμάτια της ιστορίας της, με τους
παρόντες να είναι ανδρείκελα χωρίς μυθιστορηματική ή όποια άλλη υπόσταση. Σκέφτομαι
ότι αν, αντί για ανθρώπους, η ιστορία χρησιμοποιούσε εικόνες, θα ήταν ομιχλώδεις
μορφές, στερεοποιημένα υπολείμματα αναμνήσεων και σκέψεων. <o:p></o:p></span></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: right;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κρις Λιβανίου</span></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: right;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><i></i></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEirXHW529GFNczBE9S3Ohf40g9jpSsHkttftL_q_3zTYD2C-E7tx504y-7ku4NS00m0INaydXszDAvwAWgQ393eb9ZjXxH1yt5rDOCzul5JxVcLhD-GC86_BBS_DFyyT1KNM6VW3Y49YDnJxnIXUmx_bhmdXZRRMGWIdbjOX54OaSAUDN-xT7tYLbjnXw=s381" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="250" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEirXHW529GFNczBE9S3Ohf40g9jpSsHkttftL_q_3zTYD2C-E7tx504y-7ku4NS00m0INaydXszDAvwAWgQ393eb9ZjXxH1yt5rDOCzul5JxVcLhD-GC86_BBS_DFyyT1KNM6VW3Y49YDnJxnIXUmx_bhmdXZRRMGWIdbjOX54OaSAUDN-xT7tYLbjnXw=s320" width="210" /></a></i></b></span></div><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><i>Ψυχολογικαί μελέται επί του καλού</i> του Γεώργιου Μ. Βιζυηνού σε εισαγωγή-επιμέλεια-σχόλια της Λέλας Κωνσταντέλλου</b></span><p></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μέγιστη εθνική φυσιογνωμία ο Βιζυηνός, μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές του στην Ελλάδα, μετέβη στη Γερμανία </span>(με υποτροφία του ζάπλουτου Γεωργίου Ζαρίφη)<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> όπου και εκπόνησε τη διατριβή του, καθώς και τη μελέτη του επί υφηγεσία στο Λονδίνο. Οι<i> Ψυχολογικαί μελέται επί του καλού </i>κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα μετά την επιστροφή του στην Αθήνα το 1885. Στους δύο τόμους του έργου καθίσταται έκδηλος ο ιδεαλισμός του συγγραφέα, κάτι "καθόλου παράξενο άλλωστε", όπως σημειώνει στο επίμετρο η Κωνσταντέλλου, "αφού είχε σημαντικούς ιδεαλιστές δασκάλους", ό</span>πως ο Λότσε, ο Βουντ, ο Τσέλερ κ.ά.</p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πέρα από την επιστημονική αξία τους, τα κείμενα του Βιζυηνού περιέχουν στοιχεία από την προσωπική του ζωή αλλά και "μομφές στον παρασυρμό της ψυχής από τη ρευστότητα της ύλης, τον θάνατό της και τον ενταφιασμό της στον ενάλιο τύμβο της σωματικότητας" που μας υπενθυμίζουν, όπως σημειώνει η Κωνσταντέλλου, την ισόβια αντιπαλότητά του με τον Ροΐδη και τη θητεία του στον γερμανικό ρομαντισμό. Δυστυχώς οι μελέτες του αυτές δέχθηκαν τότε αρνητικές κριτικές από τον φιλόλογο Σταύρο Σ. Λελέκο (οπαδό του Τσίμερμαν που αντιστρατευόταν τον νεοπλατωνισμό του Τσέλερ) και τον Ηπειρώτη λόγιο Μίνωα Λάππα, οι οποίοι κατηγόρησαν τον Βιζυηνό για αλαζονεία και εντυπωσιασμό, υποστηρίζοντας πως ο συγγραφέας απαξιώνει τα ελληνικά δημοσιεύματα και επαινεί τα ξένα. </span></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: left;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Για τον Βιζυηνό, οι παραστάσεις είναι κυρίως πνευματικά φαινόμενα και τονίζει την ουσιώδη διαφορά τους από τα φυσιολογικά φαινόμενα, δίνοντας </span>πλήθος παραδειγμάτων. Η βαθιά αισθητική του παιδεία, που αντανακλάται στους δύο τόμους, καθρεφτίζει την προσωπική του αισθητική που αποτυπώθηκε στο κορυφαίο πεζογραφικό του έργο. Τους τόμους πλαισιώνουν η εισαγωγή και ο σχολιασμός της ακάματης Λέλας Κωνσταντέλου, η οποία επιμελήθηκε και το πρωτότυπο. </p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: right;">Χριστίνα Λιναρδάκη</p>Κρις Λιβανίουhttp://www.blogger.com/profile/12647900220737152648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-89693201054427425572021-12-20T07:00:00.001+02:002021-12-20T07:00:00.227+02:00Το ποίημα της Δευτέρας: "Χρώματα φθινοπωρινά" της Μαρίας Σκουρολιάκου<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Vneor2ziixI/YaTM9MA6nVI/AAAAAAAAH4g/FRydb_tg_Xs-ZtIrx0Nya1GzSHza8G_PwCLcBGAsYHQ/s800/%25CF%2586%25CE%25B8%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%258C%25CF%2580%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="250" src="https://1.bp.blogspot.com/-Vneor2ziixI/YaTM9MA6nVI/AAAAAAAAH4g/FRydb_tg_Xs-ZtIrx0Nya1GzSHza8G_PwCLcBGAsYHQ/w376-h250/%25CF%2586%25CE%25B8%25CE%25B9%25CE%25BD%25CF%258C%25CF%2580%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25BF.jpg" width="376" /></a></div><br /><p></p><p><b>Χρώματα φθινοπωρινά</b></p><br />Κουρνιάζει τ' όνειρο στα παιδικά φυλλώματα.<br />Στην πίστη την αμόλυντη πεπερασμένου χρόνου.<br />Κόβει φωνές αγριολούλουδα, ψωμί και μέλι<br />τις ταΐζει.<br />Με χθεσινές ψυχές παίζει κρυφτό,<br />σε Κυριακές που έχουν μισέψει.<br /><br />Ισημερία φθινοπωρινή στο σώμα φέγγει.<br />Στων βράχων του τις ερημιές<br />γράφουν συνθέσεις τα πουλιά<br />κι ακοίμητα νερά, τραγούδια λεν αρχέγονα,<br />Σβήνουνε με τη γλώσσα τους<br />του χρόνου τις παλιές πληγές<br />και σου φωνάζουν της ζωής το αίμα<br />να μυρίσεις.<br /><br />Του κήπου κρύβει τις σκιές δέντρο αείφυλλο.<br />Μακριά η θάλασσα ανθίζει γλάρους<br />κι ένας άχρονος ήλιος κατακόκκινος <br />θάλπει ανεξαιρέτως ό,τι ζει.<br /><br /><div><div style="text-align: right;">Μαρία Σκουρολιάκου</div><div style="text-align: right;">από τη συλλογή της <i>Σώμα του χρόνου</i>, </div></div><div style="text-align: right;">εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, 2021</div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-34966679260362323972021-12-17T07:00:00.001+02:002021-12-17T07:00:00.186+02:00Κυκλοφορεί ο "Σίσυφος" με εκτενές αφιέρωμα στην Αγγελική Σιδηρά<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-G1Ie5lUZfZg/YbH3YRQB-PI/AAAAAAAAH5s/iB_73NEAwvI_0VxxMh6gZZ86CzBhZ7rSQCNcBGAsYHQ/s720/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CF%2583%25CF%2585%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="510" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-G1Ie5lUZfZg/YbH3YRQB-PI/AAAAAAAAH5s/iB_73NEAwvI_0VxxMh6gZZ86CzBhZ7rSQCNcBGAsYHQ/s320/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CF%2583%25CF%2585%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="227" /></a></div>Εκτενές αφιέρωμα στην εξαιρετική ποίηση της <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2021/04/blog-post_21.html" target="_blank">Αγγελικής Σιδηρά</a> περιλαμβάνει το τρέχον τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού "Σίσυφος". Το αφιέρωμα έχει επιμεληθεί ο διευθυντής του περιοδικού, Γρηγόρης Τεχλεμετζής.<br /><br />Το αφιέρωμα, εκτός από το βιογραφικό και ένα χειρόγραφο της ποιήτριας, περιλαμβάνει τα ακόλουθα άρθρα (κατά σειρά δημοσίευσης, η οποία συμπίπτει με την αλφαβητική σειρά των επωνύμων των συγγραφέων τους): <br /><br /><i>Δημήτρης Βαρβαρήγος</i>: Αγγελική Σιδηρά. Το βίωμα στην ποίηση<br /><br /><div><i>Γιώργος Βέης</i>: Απ’ αφορμή - διαλόγων σύνοψη<br /><br /></div><div><i>Δημήτρης Δασκαλόπουλος</i>: Η αδυσώπητη ώρα της απώλειας. Σημειώσεις για την ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Διώνη Δημητριάδου</i>: Το «εγώ» του πένθους στην ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Ευσταθία Δήμου</i>: Λανθάνουσες συγκλίσεις - Η ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά και το δημοτικό τραγούδι<br /><br /></div><div><i>Γιώργος Χ. Θεοχάρης</i>: Ευγενέστατη μορφή, βιωματική ποιητική<br /><br /></div><div><i>Νιόβη Ιωάννου</i>: Υπερέχοντας αθόρυβα<br /><br /></div><div><i>Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης:</i> Αγγελική Σιδηρά - <i>Oίμοι λέγουσα</i><br /><i><br /></i></div><div><i>Βαλεντίνη Χρ. Καμπατζά</i>: Η λειτουργία του Χρόνου και της Μνήμης στη βιωματική ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Νένα Κοκκινάκη</i>: Η ανασύνθεση της πραγματικότητας στην ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Θεώνη Κοτίνη</i>: Αγγελική Σιδηρά, το άλγος του χρόνου που περνά<br /><br /></div><div><i>Ζέτα Κουντούρη</i>: O ποιητικός κόσμος της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Χριστίνα Λιναρδάκη</i>: Η οικειότητα στην ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Κώστας Λογαράς:</i> Οικογενειακή πινακοθήκη<br /><br /></div><div><i>Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου</i>: Αγγελική Σιδηρά, <i>Οίμοι, λέγουσα,</i> Κέδρος 2020<br /><br /></div><div><i>Κωνσταντίνα Μαρίνη</i>: Το οικείο και το κρυφό στην ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά<br /><br /></div><div><i>Λένα Μερίκα:</i> Πρωτοχρονιά για δυο<br /><br /></div><div><i>Aσημίνα Ξηρογιάννη</i>: Για το βιβλίο της Αγγελικής Σιδηρά <i>Οίμοι, λέγουσα</i><br /><br /></div><div><i>Στυλιανή Παντελιά</i>: Τα ασαφή όρια τέχνης και ζωής- Ένα μεταίχμιο<br /><br /></div><div><i>Γιάννης Πατίλης</i>: Ἀσκληπιοῦ 117<br /><br /></div><div><i>Μαρία Στασινοπούλου:</i> Το σύνδρομο της Ηλέκτρας (Η μορφή του πατέρα στην ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά)<br /><br /></div><div><i>Δήμος Χλωπτσιούδης</i>: Το ατομικό βίωμα στην ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά ως αυτοβιογραφία του αναγνώστη<div><br /></div><div><br /></div><div>Άξιζε ένα τέτοιο αφιέρωμα στη μεγάλη μας αυτή ποιήτρια. Συγχαρητήρια στο περιοδικό και σε όλους τους συμμετέχοντες!</div></div><div><br /></div><div style="text-align: right;">Χριστίνα Λιναρδάκη</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-83412722333015870462021-12-15T07:00:00.001+02:002021-12-15T07:00:00.213+02:00"Τα κτήματα των κίτρινων ρόδων" της Λέλης Μπέη<div style="text-align: right;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhMhL9QuJMk2EJVVzuCCbzEUq99kpJofcZmAl97HNGqh60NCiT1GvzN67ZZkwPU0cb2ksHwN_Y8Urd-U9Vj7F2ID825PDUxG1D8OykhGHVUXAMOZJSC_bclxip_Ji8ONzWn9sLR2hyJRvZj64TXoT-tTKGAzJIiMg8rXElhyZCWRFUYvM1mkHIqhke3BA=s1000" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="669" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhMhL9QuJMk2EJVVzuCCbzEUq99kpJofcZmAl97HNGqh60NCiT1GvzN67ZZkwPU0cb2ksHwN_Y8Urd-U9Vj7F2ID825PDUxG1D8OykhGHVUXAMOZJSC_bclxip_Ji8ONzWn9sLR2hyJRvZj64TXoT-tTKGAzJIiMg8rXElhyZCWRFUYvM1mkHIqhke3BA=s320" width="214" /></a></div></div><div style="text-align: right;"><i>Ο θάνατος είναι έτσι κι αλλιώς</i></div><div style="text-align: right;"><i>μικροσκοπικός</i></div><div style="text-align: right;">(«Η ενδοχώρα»)</div><br /><i>Τα κτήματα των κίτρινων ρόδων</i> της Λέλης Μπέη είναι μια ποιητική συλλογή που κοσμείται με έξι σχέδια του Μανόλη Κορρέ. Αυτά καθαυτά τα <i>Κτήματα των κίτρινων ρόδων </i>(ρόδων που δεν είναι κόκκινα, ροζ ή λευκά, δεν έχουν δηλαδή πάθος ή αγάπη),<i> </i>σαν τόπος, βρίσκονται εκεί όπου η μνήμη επισκέπτεται τον κόσμο απ’ την αρχή (άρα ο κόσμος γίνεται απλή αντανάκλαση της μνήμης), εκεί που οι υπάρξεις δεν φαίνονται να είναι τίποτε άλλο από κόμποι χρόνου: <br /><br /><i>Ο πραγματικός κόσμος δεν βρίσκεται <br />μέσα στην κλεψύδρα <br />Εκεί που ο χρόνος παίρνει σχήμα <br />γίνεται ύπαρξη </i><br />(«Γένεση») <br /><br />Η ποιήτρια τοποθετεί το ποιητικό υποκείμενό της σε διάφορα μέρη, τα οποία λειτουργούν σαν εναύσματα της μνήμης του, σαν εκείνο να βρίσκεται ή να βρέθηκε όντως σε αυτά, αλλιώς σαν να βρέθηκε σε ένα σημείο άλεφ από το οποίο είναι ορατά τα πέρατα του κόσμου. Έτσι, το βλέπουμε στην Ινδία, αλλά και στην Αθήνα, την Αίγυπτο, τη θάλασσα του Λάπτεφ, ακόμη και τη Βαλτική, τον Κόλπο του Ομάν ή την Παλαιστίνη. Οι τόποι αυτοί λειτουργούν σαν εφαλτήριο των εντυπώσεών του: <br /><br /><i>Το πρώτο κύμα σε μια αμμουδιά σκέψεων <br />μια διάλεκτος παλιά όσο η ύπαρξη </i><br />(«Ινδία») <br /><br />και <br /><br /><i>Αρχιτεκτονικές υπεροχές μεταξύ ομορφιάς και ιδεώδους <br />[...] σε μια προέκταση της ιστορίας </i><br />(«Αθήνα») <br /><br />όταν δεν λειτουργούν σαν εφαλτήριο των αναμνήσεών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παγωμένη θάλασσα του Λάπτεφ μέσα στον αρκτικό κύκλο: <br /><br /><i>672.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα μνήμης <br />[...] 672.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα σιωπής </i><br />(«Η θάλασσα Λάπτεφ») <br /><br />Από την ποίηση της Μπέη δεν λείπει η συζήτηση φιλοσοφικών ζητημάτων, όπως το θέμα της ύπαρξης του έξω κόσμου ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κάποιος να τον παρατηρεί: <br /><br /><i>Για τη συνέπεια της αιωνιότητας <br />τα πράγματα ζουν και μετά <br />από μας </i><br />(«Αναχώρηση») <br /><br />και <br /><br /><i>Και χωρίς να ζήσει μέσα μας <br />η πραγματικότητα υπάρχει </i><br />(«Η επιστροφή») <br /><br />ή το ζήτημα της ενσυναίσθησης: <br /><br /><i>Θα μπορούσα να είμαι ο κόσμος όλος <br />μέσα από ένα ίδιο συναίσθημα <br />μέσα από μία ίδια αίσθηση ή μία ίδια χαρά </i><br />(«Ο κόλπος του Ομάν») <br /><br />Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και τα σχόλια για τον σύγχρονο τρόπο που, μέσα από τα κάθε είδους ηλεκτρονικά κυκλώματα, μετατρέπει άρδην τη ζωή σε εικονική πραγματικότητα: <br /><br /><i>Όλα συναγωνίζονται τα ηλεκτρονικά κυκλώματα <br />με τις γαλάζιες οθόνες του ουρανού </i><br />(«Η εξίσωση») <br /><br />Όλα αυτά τα στοιχεία αναδύονται μέσα από μια ποίηση που ρέει σχεδόν συνειρμικά, δίνοντας κατά τόπους την εντύπωση της αυτόματης γραφής. Η ποιήτρια προβαίνει επίτηδες σε νοηματικούς δρασκελισμούς που επιτάσσουν την ενεργό συμμετοχή του αναγνώστη, ο οποίος καλείται πλέον να συμπληρώσει ο ίδιος τα λογικά κενά: <br /><br /><i>[Οι μάγισσες] έλυναν τα μαύρα μαλλιά τους <br />για να αναπνεύσει τα αρώματα <br />των αιώνων που συγκρατούσε η άβυσσος <br />όταν κατακύλησε μαζί με τους βράχους <br />και η σιωπή που τον έπνιγε τόσα χρόνια <br />με τα πιο σοβαρά επιχειρήματα που γινόταν <br />έπνεαν άνεμοι και μέθυσε ξανά <br />χύθηκε μέσα στην αίσθηση </i><br />(«Αίγυπτος») <br /><br />Σε κάθε περίπτωση, το ποιητικό υποκείμενο που κολυμπά «<i>με απλωτές στο σύνορο του κόσμου/ για να υπάρξ[ει]</i>» γίνεται σιγά-σιγά «<i>η ερημιά του ήλιου/ εκεί ακριβώς που καμιά θλίψη/ δεν κρατάει πολύ</i>». Το ποιητικό υποκείμενο, που απαντούμε σε όλα τα σημεία της Γης, ζει τελικά έξω από τον χρόνο: <br /><br /><i>Δεν μένει παρόν <br />Κάθε πρωί μένει μια κρύα ανάσα στο ποτάμι <br />[...] Ήχοι κλεψύδρας που ανατράπηκε ξαφνικά </i><br />(«Η ανώνυμη λίμνη») <br /><br />Και η αίσθηση που μένει εντέλει στον αναγνώστη είναι εκείνη της απουσίας, του ορίου ανάμεσα στο είναι και το μη είναι, του ορίου πάνω στο οποίο περπατά το ποιητικό υποκείμενο σε όλη τη συλλογή. Είναι ενδιαφέρον αυτό το κενό που είναι άδειο αλλά συγχρόνως έτοιμο να πληρωθεί, σαν να κυοφορεί κάτι, δεν είναι όμως ένας τόπος για να υπάρξει κανείς. Τα <i>Κτήματα των κίτρινων ρόδων </i>είναι μια ουτοπία, ένα σχόλιο για τον κόσμο όπως ανακατασκευάζεται από τη μνήμη, στο όριο δηλαδή της ύπαρξης. Είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο γραμμένο από μια διαφορετικής χροιάς, και γι’ αυτό πρωτότυπη, ποιητική φωνή που επιθυμεί να περιγελάσει τη φθορά, υψώνοντας μπροστά της τη δύναμη της μνήμης. <br /><br /><div style="text-align: right;">Χριστίνα Λιναρδάκη</div><div style="text-align: right;"><br /></div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-61563533014267289322021-12-13T07:00:00.001+02:002021-12-13T07:00:00.223+02:00Το ποίημα της Δευτέρας: "Σημάδια στο σκοτάδι" του Γιάννη Μπερούκα<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-fZGUjcC9qn0/Yacs0rauhAI/AAAAAAAAH4w/cVtgcKApgo8BIEDUy9CTyzz3BlJUNM0RgCLcBGAsYHQ/s512/underwater.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="341" data-original-width="512" height="252" src="https://1.bp.blogspot.com/-fZGUjcC9qn0/Yacs0rauhAI/AAAAAAAAH4w/cVtgcKApgo8BIEDUy9CTyzz3BlJUNM0RgCLcBGAsYHQ/w379-h252/underwater.jpg" width="379" /></a></div><br /><b><br /></b></div><b><div><b><br /></b></div>Σημάδια στο σκοτάδι</b><br /><br />Θερίζει ο άνεμος <br />ανασαίνοντας μαύρη γη <br />πρόσωπα τυπωμένα στα βλέμματα <br />ξεπαγώνουν στα σκοτάδια <br />κι ανακατεύουν μυστικά και μνήμες. <br />Σμιλεμένοι νεκροί στρατιώτες <br />συνωμοτούν με αλλόκοτα λόγια <br />μετρώντας τη ζωή <br />μέσα απ' του τρελού το μίλημα <br />από τα όνειρα των τυφλών <br />κι από την έκφραση του προσώπου <br />αυτών που πληγώνονται <br />με τα τραύματα των άλλων. <br /> <br />Ξημερώνει κι ο ήλιος ξεκινά πάλι <br />τη φωτοσύνθεση της ζωής <br />λευκά αγάλματα <br />φυτεμένα στο ενυδρείο <br />κοιτούν μια ακόμα χαμένη μέρα <br />μια γερασμένη, χωρίς φιλοδοξία ιδέα <br />εκφέρεται στο χώρο ταφής της <br />ένας ξεχασμένος στον κόσμο άνθρωπος <br />δε θυμάται πια πότε <br />για τελευταία φορά αγαπήθηκε. <br /> <br />Πολλά αντέχουν ακόμα, όμως <br />κάποιες φορές <br /><br />η ελπίδα γίνεται επικίνδυνη. <br /><div><br /></div><div style="text-align: right;">Γιάννης Μπερούκας</div><div style="text-align: right;">από τη συλλογή του <i>Διάφανη παραίσθηση</i>, εκδ. Οδός Πανός, 2019</div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-83033483260490569922021-12-10T07:00:00.003+02:002022-01-08T19:44:48.495+02:00"Οι αποκλίνοντες" της Καίτης Βασιλάκου<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/--npTY1UUs-4/YbKEIr6e2tI/AAAAAAAADns/_ddur0xoF005xrma8WrAs-E2f1hAA54AwCNcBGAsYHQ/s1200/apoklinontes.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="160" src="https://1.bp.blogspot.com/--npTY1UUs-4/YbKEIr6e2tI/AAAAAAAADns/_ddur0xoF005xrma8WrAs-E2f1hAA54AwCNcBGAsYHQ/s320/apoklinontes.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-family: times;">Η Καίτη Βασιλάκου στους <i>Aποκλίνοντες </i>τραβάει τις κουρτίνες του χρόνου και πίσω τους προβάλλει η Αντιόχεια της ύστερης αρχαιότητας. Μια πόλη πλούσια και πολυπολιτισμική, γεμάτη αρχαίους ναούς και αγάλματα, πλατείες, εκκλησίες, θέατρα και ιππόδρομο, παρόμοια σε αίγλη με την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη, τις άλλες σπουδαίες πόλεις της Ανατολής. Οι κάτοικοί της είναι κυρίως Σύροι και Έλληνες. Οι τελευταίοι, αν και λιγότεροι, κατέχουν τις πιο επιφανείς διοικητικές θέσεις. Υπάρχουν και πολλοί Ιουδαίοι, Ρωμαίοι στρατιώτες και ξένοι έμποροι που έρχονται από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας, αλλά και έξω από αυτήν· ένα γοητευτικό συνονθύλευμα από διάφορες εθνικότητες και θρησκείες ζει εκείνα τα χρόνια στην ωραία πόλη.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Η συγγραφέας βουτάει κάτω από την επιφάνεια αυτής της χρονολογικής περιόδου για να τη ζωντανέψει και να μας μεταφέρει το σφυγμό της και τις αναζητήσεις των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Το δεύτερο μισό του 4ου μ.Χ. αιώνα χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή άνοδο του χριστιανισμού σε όλη τη Ρωμαιοβυζαντινή αυτοκρατορία. Ωστόσο, στα χρόνια που βασίλευε ο Κωνστάντιος Β’, οι Χριστιανοί δεν ήταν πολλοί στη Συρία, περισσότεροι ήταν οι Εθνικοί που πίστευαν στους αρχαίους θεούς των Ελλήνων αλλά και σε ντόπιους θεούς, την Αταγάρτη, τον Βάαλ, την Ίσιδα και τον Μίθρα. Η Αντιόχεια ήταν η πόλη των θρησκευτικών και φιλοσοφικών αντιθέσεων, η πόλη του Εθνικού συγγραφέα και ρήτορα Λιβάνιου και του Ιωάννη του Χρυσόστομου.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Εκείνη την εποχή, οι Χριστιανοί διχάζονταν ανάμεσα σε δύο κυρίως ομάδες, τους οπαδούς του Συμβόλου της Νίκαιας και τους Αρειανούς. Αν και ο Αρειανισμός είχε καταδικαστεί το 325 μ.Χ. από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας υποστηρίχτηκε από τους μετέπειτα αυτοκράτορες, επίγονους του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Παράλληλα υπήρχε και ένα πλήθος άλλων μικρότερων χριστιανικών κοινοτήτων που ερμήνευαν με το δικό τους τρόπο το Ευαγγέλιο και λάτρευαν με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο τον Θεό. Ήταν μια εποχή πολυφωνίας που ενθάρρυνε την ελευθερία του λόγου και την ερευνητική σκέψη. Οι άνθρωποι ένιωθαν ελεύθεροι να λατρεύουν ο καθένας το δικό του Θεό. Σε αυτούς τους αποκλίνοντες από την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά και τους ετερόδοξους, οι οποίοι εξαφανίστηκαν σταδιακά στο τέλος εκείνης της ταραγμένης και μεταβατικής περιόδου, με την αυστηρή επιβολή του Συμβόλου της Νίκαιας, από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, αφιερώνει τον τίτλο του βιβλίου της η συγγραφέας και ζωντανεύει τη ζωή τους μαζί με την ατμόσφαιρα της εποχής μέσα από τις αφηγήσεις του κεντρικού ήρωά της. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν τότε να συλλάβουν την ιδέα και την ουσία του Θεού και να ερμηνεύσουν τον Λόγο του Χριστού μέσα από τις γραφές του Ευαγγελίου.</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Η συγγραφέας δίνει συμβολικά στον ήρωά της το όνομα Σωσίθεος για να εκφράσει μια εποχή που όλες οι πνευματικές αναζητήσεις και οι μεταφυσικές ανησυχίες της στρέφονται γύρω από τον Θεό και τη θρησκεία. Ο ήρωάς της γεννιέται και μεγαλώνει στο καπηλειό που διατηρεί ο πατέρας του σε μια από τις λαϊκές συνοικίες της πόλης. Η συγγραφέας στρατηγικά τον τοποθετεί εκεί, γιατί το καπηλειό συγκεντρώνει κάθε λογής κόσμο από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας και λειτουργεί σαν κέντρο ειδήσεων που μεταφέρει το σφυγμό και την ατμόσφαιρα της εποχής. Ο πατέρας του ήταν Έλληνας και η μητέρα του Σύρα και δεν ασχολούνταν πολύ μαζί του. Στη ζωή του Σωσίθεου υπήρχε και ένα άλλο πρόσωπο, ο δούλος τους Μπαραάμ, ένας Πέρσης αιχμάλωτος που αγόρασε ο πατέρας του για να τον βοηθάει στην ταβέρνα, ο οποίος αγαπούσε πραγματικά τον Σωσίθεο και του στάθηκε πιστός και αφοσιωμένος σε όλη τη ζωή του. Ο Μπααράμ ήταν Μανιχαίος και του δίδαξε τη θρησκεία του, χωρίς να επιμείνει να τον προσηλυτίσει.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Το άλλο πρόσωπο που επηρέασε καθοριστικά τη ζωή του Σωσίθεου ήταν ο Βαλεντινιανός Γνωστικός Λεύκιος, ένας επιφανής γιατρός, ο οποίος γίνεται πνευματικός του πατέρας. Ο Λεύκιος τον παίρνει στο σπίτι του σαν υπηρέτη, στα εφηβικά του χρόνια και εκεί του διδάσκει γραφή και ανάγνωση και τον μυεί στον Γνωστικισμό. Ο Σωσίθεος συμμετέχει στις συγκεντρώσεις των φίλων του, οι οποίες έχουν πάντα σαν θέμα τα ιερά τους κείμενα, αλλά ούτε ο Γνωστικισμός τον συγκινεί. Το σύστημα των Βαλεντινιανών ήταν γι’ αυτόν μια πολύπλοκη διανοητική κατασκευή που δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες της ψυχής του. Εκείνη την περίοδο γνωρίζει πλέον άριστα ελληνικά και γίνεται αντιγραφέας κειμένων, βγάζοντας έτσι ένα μικρό εισόδημα.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Αργότερα, όταν πεθαίνει ο πατέρας του, επιστρέφει στην ταβέρνα για να βοηθήσει τον Μπααράμ, στον οποίο δίνει την ελευθερία του. Ωστόσο, η ζωή του εκεί τον πνίγει και σύντομα πέφτει σε βαθιά μελαγχολία, ενώ η ανάγκη του να βρει το δικό του Θεό μεγαλώνει. Σκέφτεται πως ίσως τον βρει στα βιβλία, ίσως να περιμένει εκεί σιωπηλός, μέχρι να τον ανακαλύψει... Αρχίζει να μελετά τους σοφούς του κόσμου, τους Νεοπλατωνικούς, κυρίως τον Πλωτίνο. Όμως στη φιλοσοφία δεν βρίσκει αυτό που ψάχνει. Στρέφεται προς τις αρχαίες λατρείες, αλλά και από αυτές απογοητεύεται. Διαβάζει τα ιερά Ευαγγέλια διαφόρων Γνωστικών ομάδων: των Βασιλειδιανών, των Υψισταρίων, των Ναζωρινών, των Δονατιστών κ.ά. Στις Πράξεις του Ιωάννη, επιτέλους, βρίσκει μια μορφή του Ιησού που μπορεί να εμπιστευθεί· έναν Ιησού κοντά στον άνθρωπο και όχι όπως τον οραματίζονταν οι άλλοι Χριστιανοί. Αυτός ο Ιησούς τραγουδά και χορεύει. Χορεύει και γελάει μαζί με τους μαθητές του, ακόμα και τη νύχτα που πρόκειται να τον συλλάβουν οι Ρωμαίοι...</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Αποφασίζει να φύγει από την Αντιόχεια και να πάει να βρει τους Ευχίτες που βρίσκονταν στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Τώρα που ο Μπααράμ έχει για βοηθό τη Σαβίνα, μια γυναίκα έξυπνη και καλή στη δουλειά, δεν τον χρειάζεται. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινούν οι περιπέτειές του για την αναζήτηση του δικού του Θεού.</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Ο ήρωας της Κ. Β. εκπροσωπεί το διαχρονικό νέο άνθρωπο της κάθε εποχής που έχει ένα όραμα για τον εαυτό του και για τον κόσμο. Ο Σωσίθεος ψάχνει να βρει έναν Θεό που θα τον απαλλάξει από την υπαρξιακή του αγωνία και θα δώσει νόημα στη ζωή του. Έναν Θεό συντροφικό που θα συγχωρεί τα λάθη του και θα ξυπνάει μέσα του το ένθεο πάθος. Θέλει, επίσης, να γνωρίσει αυτόν τον Θεό, να εμφανιστεί μπροστά του και να του μιλήσει, να γίνει ο εκλεκτός του. Αναζητά και εκείνος να του δοθεί η θεία φώτιση, η θεία χάρη, όπως κάποτε δόθηκε στους Αποστόλους, για να μπορέσει και εκείνος με τη σειρά του να την αποκαλύψει στους άλλους. Ταυτίζεται με το όνομά του που παραπέμπει σε μια αποστολή.</span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Στους Ευχίτες ο Σωσίθεος πίστεψε πως είχε βρει το Θεό και τον έσωζε, γιατί ο Θεός σε αυτόν τον κόσμο της μοχθηρής ύλης είχε ανάγκη από σωτηρία και οι Ευχίτες ήξεραν με ποιο τρόπο να τον σώσουν... Μένει μαζί τους τρία χρόνια και νιώθει πλήρης, μέχρι που βλέπει σε όραμα τον Θεό, πάνω σε ένα τεράστιο σταυρό, να βυθίζεται αργά στη γη και να του ζητά να τον σώσει. Τότε νιώθει ότι έχει πάρει λάθος δρόμο και την ίδια μέρα φεύγει απογοητευμένος και επιστρέφει, μετά από ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι, στην Αντιόχεια. Εκεί τα πράγματα έχουν αλλάξει...</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Ο Μπααράμ και η Σαβίνα είναι πια ζευγάρι και έχουν δυο γιους. Ο Σωσίθεος στριμώχνεται σε ένα από τα δύο δωμάτια του σπιτιού. Η μελαγχολία του επιστρέφει και νιώθει κενός, δεν σκέφτεται πια τον Θεό. Εκείνη την περίοδο περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης και ξαναπιάνει τη δουλειά του αντιγραφέα. Έτσι περνούν τρία νεκρά χρόνια, ώσπου το όραμα του Εσταυρωμένου Θεού που ζητούσε βοήθεια, αναδύθηκε στη μνήμη του και ένιωσε ενοχή και μετάνοια. Τότε έγιναν και οι δίκες μαγείας που διέταξε ο αυτοκράτορας Βάλης, το 370 μ.Χ. Η Αντιόχεια μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο σφαγείο. Ο Σωσίθεος αναγκάστηκε, όπως και άλλοι μορφωμένοι άνθρωποι, να κάψει τη βιβλιοθήκη του, για να μην συλληφθεί. Παίρνει την απόφαση να φύγει πάλι από την Αντιόχεια για να αναζητήσει ξανά τον Θεό και να τον σώσει, όπως έσωσε Αυτός εκείνον.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Περιπλανιέται για δέκα χρόνια και μέσα από τη ζωή του μαθαίνουμε πληροφορίες για τις διάφορες κοινότητες Χριστιανών στις Ανατολικές επαρχίες. Στην Καππαδοκία ζει με τους Υψιστάριους, στην Πέργαμο με τους Νικολαΐτες, στη Μεσοποταμία με τους Αυδιανούς, στην Παλαιστίνη, πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα βρίσκει τους Σαμψιανούς, έπειτα τους Ελκεσαΐτες, στην Περαία της Ιουδαίας τους Εβιωνίτες. Πηγαίνει στις χώρες πέρα του Ιορδάνη και ζει για λίγο καιρό με τους Νασράνους και μετά στις ερημιές της Συρίας ανάμεσα στους Θανατώντες, αλλά πουθενά δεν συνάντησε το δικό του Θεό... Θα περιπλανιόταν κι άλλο, αν δεν έβλεπε τον Θεό, σε ένα δεύτερο όραμα, να τον κατηγορεί ότι απέτυχε και ότι δεν μπόρεσε να τον σώσει.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Ο Σωσίθεος επιστρέφει απαρηγόρητος στην Αντιόχεια και εκεί μια άλλη απογοήτευση τον περιμένει. Οι καιροί έχουν δραματικά αλλάξει. Η σοδειά της χρονιάς έχει καταστραφεί, στην αγορά δεν υπάρχουν τρόφιμα και κρούσματα χολέρας έχουν εμφανιστεί στην πόλη. Ο Χριστιανισμός του Συμβόλου της Νίκαιας έχει γίνει η επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, με νόμο του αυτοκράτορα Θεοδόσιου, ο οποίος κηρύσσει εκτός νόμου κάθε άλλη λατρεία, το 380 μ.Χ. Μόνο η εκκλησία είναι πλέον αρμόδια να ερευνά και να ερμηνεύει τα ιερά κείμενα και να καθορίζει τους τρόπους με τους οποίους πρέπει να λατρεύεται ο Θεός. Οι Χριστιανοί τριγυρίζουν φανατισμένοι στους δρόμους καταστρέφοντας τους ναούς των Εθνικών και με τα αγάλματά τους στολίζουν στοές και πλατείες, ο Αρειανισμός και οι άλλες χριστιανικές κοινότητες διώκονται και κανείς δεν τολμά να μιλήσει.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div> <div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Ο Σωσίθεος χάνει τις ψευδαισθήσεις του, δεν θα μπορούσε ποτέ να σώσει τον Θεό του, ο αγώνας του ήταν μάταιος. Τώρα κατανοεί και την αληθινή σημασία του πρώτου οράματος· ο Λόγος του Θεού του θάφτηκε από τα συμφέροντα αυτού του κόσμου, το Σύμβολο μιας θρησκείας της αγάπης μετατράπηκε σε Σύμβολο ελέγχου και εξουσίας. Συμβιβάζεται με το γεγονός ότι άλλοι πια ελέγχουν τη ζωή του και νιώθει ξένος σε ένα κόσμο ξένο.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Η αλλαγή του Σωσίθεου συμβολίζει το συμβιβασμένο άνθρωπο μιας εποχής όπου οι πνευματικές αναζητήσεις χάνονται και το ερευνητικό πνεύμα φιμώνεται. Η ανθρωπότητα βαδίζει πλέον προς το κατώφλι του Μεσαίωνα και ο άνθρωπος γίνεται δούλος του Θεού. Ο ήρωας της Καίτης Βασιλάκου δεν καταφέρνει να φέρει σε πέρας την αποστολή του και η διαρκής αγωνία και μελαγχολία του δημιουργεί ένα μυθιστόρημα, όχι μόνο ιστορικό αλλά και βαθιά υπαρξιακό που θυμίζει τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου. Η συγγραφέας φαίνεται να πιστεύει ότι κάθε εποχή γεννάει τους ανθρώπους της, ακόμα και αυτούς που πρόκειται κάποτε να την αλλάξουν.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div style="text-align: right;"><span style="font-family: times;">Κατερίνα Τσιτσεκλή</span></div>Κρις Λιβανίουhttp://www.blogger.com/profile/12647900220737152648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-73676333824134893722021-12-08T07:00:00.001+02:002021-12-08T07:00:00.204+02:00«Ανθολογία ρομαντικών ποιητών» σε μετάφραση Λένας Καλλέργη και Ευτυχίας Παναγιώτου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-1zLryQHt584/Ya57JYlSRzI/AAAAAAAAH5U/iqxjzgGkUEsbbGTp-ocBxFIL0xqc1WRuwCNcBGAsYHQ/s845/%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25AF%2B%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="845" data-original-width="600" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-1zLryQHt584/Ya57JYlSRzI/AAAAAAAAH5U/iqxjzgGkUEsbbGTp-ocBxFIL0xqc1WRuwCNcBGAsYHQ/s320/%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CE%25AF%2B%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2582.jpg" width="227" /></a></div>Έξι μείζονες ποιητές που ανήκουν στο κίνημα του αγγλικού Ρομαντισμού (τέλη 18ου και αρχές 19ου αιώνα) ανθολογούνται σε αυτή τη δίγλωσση έκδοση που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα: William Blake, William Wordsworth, Samuel Taylor Coleridge, Percy Bysshe Shelley, John Keats και George Gordon Lord Byron. Ο Ρομαντισμός «αμφισβήτησε τους κανόνες του Νεοκλασικισμού και την κυριαρχία του ορθολογισμού και έδωσε τα πρωτεία στη φαντασία, στο συναίσθημα, στον ατομικισμό, στην καλλιτεχνική ιδιοφυία, στην ελευθερία της έκφρασης, στη φύση, στο υπερφυσικό και στο υψηλό», όπως γράφει στην εισαγωγή η καθηγήτρια Μαρία Σχοινά, που είχε και την επιστημονική επιμέλεια αυτού του εξαιρετικής αισθητικής, σκληρόδετου βιβλίου. <br /><br />Τι σχέση όμως μπορεί να έχουν οι Άγγλοι ποιητές με το ελληνικό κοινό; Προφανώς αποτελούν κομμάτι της παγκόσμιας ποιητικής κληρονομιάς και, στον απόηχο της εποχής τους, μιλούν για πράγματα που ενδιαφέρουν τον αναγνώστη ακόμη και σήμερα, με έναν τρόπο που τότε ήταν ριζοσπαστικός. Η επιλογή έξι διαφορετικών ποιητών συμβάλλει σε μια ενδιαφέρουσα πολυφωνία που ωστόσο δεν καταφέρνει να καλύψει τις διασυνδέσεις και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους. <br /><br />Την επιλογή των ποιημάτων που μεταφράστηκαν την έκαναν οι ίδιες οι μεταφράστριες. Η Λένα Καλλέργη, στο σημείωμά της που – μαζί με εκείνο της Ευτυχίας Παναγιώτου – λειτουργεί σαν επίμετρο στο βιβλίο, γράφει ότι επέλεξε ποιήματα που θα ήταν αναμενόμενο να βρει κάποιος σε μια τέτοια ανθολογία, και επίσης αποσπάσματα άλλων, εκτενών ποιημάτων, καθώς και μερικά σύντομα πεζά, όπως επιστολές ή σύντομες εισαγωγές. Τα ποιήματα παρατίθενται κατά τη χρονολογική σειρά της σύνθεσής τους, η οποία δεν συμπίπτει πάντοτε με τη χρονολογία της δημοσίευσής τους. Καταβλήθηκε προσπάθεια να μεταφερθούν η μουσική, οι εικόνες, η αίσθηση και εν γένει ο κόσμος του πρωτότυπου ποιήματος στα ελληνικά, διορθώνοντας για φυσικότητα στη γλώσσα, χωρίς να απογυμνώνεται το μετάφρασμα από «τη μαγική αίσθηση του “άλλου κόσμου” που γίνεται προσβάσιμος μέσω της μετάφρασης», όπως λέει η ίδια. Η Ευτυχία Παναγιώτου πάλι σημειώνει ότι «η ρητορική-γλωσσική ενορχήστρωση ιστορίας και ζωής παρουσίαζε διαρκώς προκλήσεις», υπαινισσόμενη τη δυσκολία της μεταφοράς στα ελληνικά ποιημάτων όχι μόνο γραμμένων σε μια άλλη γλώσσα, αλλά σε μια άλλη εποχή, όπου το κοινώς αποδεκτό είχε διαφορετικές συντεταγμένες από τις σημερινές. <br /><br />Οι έξι ποιητές του τόμου συνοψίζουν ένα τεράστιο κεφάλαιο της παγκόσμιας ποίησης που έφτασε στα χέρια μας χάρη στην ευεργετική λειτουργία της μετάφρασης, με όποιους συμβιβασμούς και περικοπές αυτή ενδεχομένως ενέχει. Ένας βασικός συμβιβασμός, για να μην πω θυσία, μια τέτοιας εμβέλειας μετάφρασης είναι για παράδειγμα το μέτρο: προφανώς οι αγγλικές συλλαβές στα ελληνικά δεν επαρκούν και χρειάζονται περισσότερες. Επομένως ο ιαμβικός πεντάμετρος (ή δεκασύλλαβος) στον οποίο είναι γραμμένα τα σονέτα και μιμείται, όπως πιστεύεται, τον χτύπο της καρδιάς, αναπόφευκτα χάνεται στα ελληνικά και μετασχηματίζεται ακόμη και σε 13σύλλαβο, προκειμένου να μη χαθούν το νόημα ή να μην απογυμνωθεί από πληροφορίες ο στίχος. Επιπλέον, η ομοιοκαταληξία δεν είναι πάντοτε εφικτό να μεταφερθεί από τη μία γλώσσα στην άλλη. <br /><br />Σαν δείγμα από την ανθολογία, επειδή είναι επίκαιρο στα 200 χρόνια από το 2021, παραθέτω το σονέτο 88 από «Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ» του Λόρδου Βύρωνα τόσο στο πρωτότυπο όσο και στη μετάφρασή του από την Ευτυχία Παναγιώτου: <br /><br /><i>88 <br />Where’er we tread, ‘tis haunted, holy ground; <br />No earth of thine is lost in vulgar mould, <br />But one vast realm of wonder spreads around, <br />And all the Muse’s tales seem truly told, <br />Till the sense aches with gazing to behold <br />The scenes our earliest drams have dwelt upon: <br />Each hill and dale, each deepening glen and wold <br />Defies the power which crush’d thy temples gone: <br />Age shakes Athena’s tower, but spares gray Marathon. <br /><br /><br />88 <br />Όπου και να περπατάμε μας στοιχειώνει το ιερό το χώμαˑ <br />Δεν έχει χαθεί η γη σας σε αγοραία μούχλα ακόμα, <br />Μόνο έν’ αχανές βασίλειο δέους γύρω έχει απλωθεί, <br />Και της Μούσας οι ιστορίες μοιάζει όντως να ‘χουν ειπωθεί, <br />Ώσπου οι αισθήσεις να πονέσουν σαν βυθίζουνε το βλέμμα <br />Στις σκηνές όπου τα όνειρά μας έχουν μείνει γαντζωμένα: <br />Κάθε λόφος και κοιλάδα, κάθε λαγκαδιά, βουνοκορφή <br />Την ισχύ περιφρονεί που έφερε στους ναούς σας συντριβή: <br />Ο καιρός ταρακουνά της Αθηνάς τον πύργο, του γκρίζου Μαραθώνα όμως σώζει τη ζωή. <br /></i><br />Θα ήταν ευχής έργο ο αναγνώστης, μέσα από αυτή την ανθολογία, να απολαύσει την ποίηση των Άγγλων ρομαντικών τόσο που να θελήσει να τους γνωρίσει περισσότερο, μέσα και από άλλα έργα τους. <br /><br /><div style="text-align: right;">Χριστίνα Λιναρδάκη</div><br />
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-43999498654803061582021-12-07T11:39:00.008+02:002021-12-07T11:42:05.534+02:00Η Χριστίνα Λιναρδάκη στο PEN Greece<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-HgjnBM4ucc0/Ya8rnHzKo-I/AAAAAAAAH5c/ZNmSnHmIIXsqon_xkbE4JjYtGI_feHN9wCNcBGAsYHQ/s1200/pengreece.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1200" height="160" src="https://1.bp.blogspot.com/-HgjnBM4ucc0/Ya8rnHzKo-I/AAAAAAAAH5c/ZNmSnHmIIXsqon_xkbE4JjYtGI_feHN9wCNcBGAsYHQ/s320/pengreece.jpg" width="320" /></a></div><br />Το PEN Greece, παράρτημα του PEN International, διενήργησε τις πρώτες του εκλογές και, την περασμένη Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021 στην 1η συνεδρίαση του, το Διοικητικό του Συμβούλιο συγκροτήθηκε σε σώμα ως εξής:</div><br />Ντίνα Σαρακηνού, Πρόεδρος<br />Εριφύλη Μαρωνίτη, Αντιπρόεδρος<br />Τέσυ Μπάιλα, Γραμματέας<br />Κατερίνα Μαλακατέ, Ταμίας<br />Χριστίνα Λιναρδάκη, Μέλος<br />Κωνσταντίνος Μπούρας, Μέλος<br />Κώστας Στοφόρος, Μέλος<br /><br />Επιπροσθέτως εκλέχθηκαν: <br /><br />Για την Ελεγκτική επιτροπή: <br /><br />Πανίνα Καρύδη<br />Δημήτρης Μανούκας<br />Τατιάνα Παπαματθαίου<br />και αναπληρωματικό μέλος ο Πλούταρχος Πάστρας<br /><br />Για το Πειθαρχικό Συμβούλιο:<br /><br />Σωτηρία Γεωργαντή<br />Ζέφη Κόλια<br />Νέστορας Πουλάκος<br />Αλέξης Σταμάτης<br />Μάκης Τσίτας<div><br /></div><div>Είμαστε χαρούμενοι που η Χριστίνα Λιναρδάκη, ιδρυτικό μέλος του στίγμαΛόγου, βρίσκεται πλέον στο ΔΣ του νέου λογοτεχνικού συλλόγου και ελπίζουμε ότι θα έχει την ευκαιρία, από αυτή τη θέση, να αλλάξει κάτι στα λογοτεχνικά πράγματα της χώρας.</div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-59040615394598940612021-12-06T07:00:00.001+02:002021-12-06T07:00:00.222+02:00Το ποίημα της Δευτέρας: "Αποκαλύψεις πρώην πράκτορα μυστικών υπηρεσιών" του Βαγγέλη Αλεξόπουλου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-uGCIQbjucP8/YaTJYIQkQ9I/AAAAAAAAH4U/g8OBWZv921EqRyQf0_RAEjkbq4RvGaC5wCLcBGAsYHQ/s639/mustikos-praktoras.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="326" data-original-width="639" height="189" src="https://1.bp.blogspot.com/-uGCIQbjucP8/YaTJYIQkQ9I/AAAAAAAAH4U/g8OBWZv921EqRyQf0_RAEjkbq4RvGaC5wCLcBGAsYHQ/w370-h189/mustikos-praktoras.jpg" width="370" /></a></div><br /><div><br /></div><div><b>Αποκαλύψεις πρώην πράκτορα μυστικών υπηρεσιών</b></div><br />Αποφάσισε να αποκαλύψει<br />τα μυστικά των αγίων<br />Πώς γίνονται τα θαύματα<br />Τη θεραπεία των λεπρών<br />Τη στατική επάρκεια των νεκροταφείων<br />Τη μόλυνση της ατμόσφαιρας από<br />την καύση των νεκρών<br />Τους βαθμούς ελευθερίας των μαθητών<br />Τη διατήρηση της απόστασης των πόλων<br />Την επιτυχία της γάτας με τα πουλιά<br />χωρίς ξόβεργα ή φλόμπερ<br />Την υπακουή του σκύλου σου<br />Το γδαρμένο του σώμα<br />στην κρεαταγορά ζώων στο Πεκίνο<br /><div style="text-align: right;">(Το χάιδεμα πριν τη θανάτωση)</div>Την επικοινωνία με το υπερπέραν<br />Τη λειτουργία των ανιχνευτών μετάλλων<br />Το άνοιγμα της μπύρας με τον αναπτήρα<br />Το κόλπο με τον παπά<br /><div style="text-align: right;">(Τη σχέση της αρκούδας με το ντέφι)</div>Το όριο θραύσης<br />της μπαγκέτας που<br />κουνάει ο διευθυντής ορχήστρας<br /><br /><br /><div style="text-align: right;">Βαγγέλης Αλεξόπουλος</div><div style="text-align: right;">από την υπό έκδοση συλλογή του <i>Οι ψιθυρισμοί του πένθους πάνω από την πόλη</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-87397819723919759172021-12-03T07:00:00.001+02:002021-12-03T07:00:00.220+02:00“Το βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων» της Monica Gutierrez<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6oIlo3o_Z-M/YZOi8fSIfYI/AAAAAAAAH2M/fyuuBMMsMaMb_XlOg7rSUoFuWX6mwXcyQCLcBGAsYHQ/s266/gutierrez.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="266" data-original-width="190" height="378" src="https://1.bp.blogspot.com/-6oIlo3o_Z-M/YZOi8fSIfYI/AAAAAAAAH2M/fyuuBMMsMaMb_XlOg7rSUoFuWX6mwXcyQCLcBGAsYHQ/w270-h378/gutierrez.jpg" width="270" /></a></div><div>Είναι ένα βιβλίο που αγόρασα εξαιτίας του τίτλου του (ενδόμυχα, πάντα πιστεύω ότι τα θαύματα ζουν κυρίως στα βιβλιοπωλεία). Εντάξει, δεν πρόκειται για σοβαρή λογοτεχνία, σαν αυτή που σας έχουμε συνηθίσει να παρουσιάζουμε στο στίγμαΛόγου, αλλά για αυτό που ονομάζουμε “feelgood literature”, δηλαδή λογοτεχνία που κάνει τον αναγνώστη (και δη γυναικείου φύλου) να νιώθει καλά. Και, έχοντας γράψει την παρένθεση, ήδη περπατώ στην κόψη του ξυραφιού.</div><div><br />Η λεγόμενη «γυναικεία λογοτεχνία», που ξεκίνησε δύο αιώνες πίσω από γυναίκες αναγνώστριες που διάβαζαν γυναίκες συγγραφείς ρομαντικών μυθιστορημάτων, έχει μετεξελιχθεί στις μέρες μας σε αυτό που αποκαλείται “<a href="https://www.lifo.gr/culture/vivlio/oi-peninta-apohroseis-toy-roz-milisoyme-epiteloys-gia-ti-gynaikeia-logotehnia" target="_blank">chick lit</a>”, την εύπεπτη και ευπώλητη δηλαδή λογοτεχνία η οποία βλέπει συνήθως τις γυναίκες με αυτοσαρκαστική διάθεση, πάντα –δυστυχώς– στο πλαίσιο του στερεότυπου «γυναίκα ψάχνει άντρα που θα τη σώσει». <br /><br /><div><i>Το βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων </i>είναι ένα δείγμα chick lit που συμπνέει περισσότερο με τη ρομαντική διάθεση των περασμένων αιώνων και λιγότερο με την αυτοσαρκαστική διάθεση των πιο σύγχρονων. Η νεαρή Ισπανίδα Άγκνες Μαρτί μετακομίζει από τη Βαρκελώνη στο Λονδίνο για να βρει μια θέση αρχαιολόγου σε κάποιο από τα μεγάλα μουσεία. Λίγο αφότου φτάσει στην πόλη, μια ξαφνική νεροποντή την αναγκάζει να αναζητήσει καταφύγιο στο Moonlight Books, ένα ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο. Ο ιδιοκτήτης του ψάχνει για υπάλληλο και η Άγκνες, που γοητεύεται από την εκκεντρική προσωπικότητά του, αποφασίζει να δεχτεί τη θέση. Ο καιρός περνά και η Άγκνες νιώθει να παρασύρεται από τη μαγεία του αξιαγάπητου βιβλιοπωλείου, των πελατών και των θαμώνων του. Ώσπου, μια μέρα, ένα πολύτιμο βιβλίο εξαφανίζεται και ο επιθεωρητής Τζον Λόκγουντ αναλαμβάνει να ερευνήσει την υπόθεση, ταράζοντας τα νερά στην ήρεμη λίμνη της ζωής της Άγκνες.<div><br />Όπως θα καταλάβατε, πρόκειται για ένα εύκολο βιβλίο που, μολονότι κοιτάζει μυωπικά τη γυναικεία χειραφέτηση, αποκαθιστά στον κόσμο του (πράγμα που το κάνει ευχάριστο) τα απλά και τρυφερά πράγματα: το τσάι με κέικ βανίλιας, τη μυρωδιά των καινούριων βιβλίων, το δέος από την παρατήρηση του έναστρου ουρανού με ένα ερασιτεχνικό τηλεσκόπιο, την αξία ενός ενημερωμένου βιβλιοπώλη που μιλάει διαρκώς με τσιτάτα από βιβλία, τη σημασία της φιλίας. Είναι ένας κόσμος μέσα στον οποίο κάποιος που αγαπά τα βιβλία και τα απλά πράγματα βρίσκει πολλούς λόγους για να σταθεί. <br /><br />Φυσικά, υπάρχουν περιγραφές τύπου βίπερ Νόρα με νεραϊδίσιες πρωταγωνίστριες, στιβαρούς ώμους και θεληματικά πηγούνια, οι οποίες όμως εξαντλούνται σε 2-3 φιλιά και πιο πολλά έντονα βλέμματα, και υπάρχει επίσης και ένα επιχείρημα για την παραμονή των Ελγινείων στο Βρετανικό Μουσείο, το οποίο διάβασα με ενδιαφέρον επειδή φαντάζομαι πως αντικατοπτρίζει τις πεποιθήσεις των Βρετανών σχετικά. <br /><br />Η Gutierrez μάλλον θεωρεί ότι κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος του, γι’ αυτό ζευγαρώνει όλους τους ήρωες του βιβλίου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (ακόμη και δύο γιαγιάδες αδερφές, χήρες παρουσιάζονται να μένουν μαζί και να μιλούν συμπληρώνοντας η μία τη φράση της άλλης) – διαφορετικά τους εξορίζει από το σύμπαν του. Η πλοκή είναι απλή, χωρίς εντάσεις, και οι κορυφώσεις αφορούν ξεκάθαρα σκηνές ανάμεσα σε ερωτευμένους. <br /><br /><i>Το βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων</i> είναι ένα γλυκούλι και αρκετά ναΐφ βιβλίο που δεν πρόκειται να προβληματίσει κανέναν, αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται η αξία του: στο ότι προσφέρει στην αναγνώστρια λίγες ευχάριστες ώρες στα ροζ συννεφάκια, διώχνοντας μακριά τις ανησυχίες και τις μαύρες σκέψεις της, ακριβώς σα να παρακολουθούσε ένα romcom (romantic comedy) στο Netflix. Παρεμπιπτόντως, καθόλου δεν θα απορήσω αν αυτό το βιβλίο όντως δώσει το σενάριο για ένα romcom στο Netflix. Είναι απολύτως κατάλληλο.
<p align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;"><span lang="EL">Χριστίνα
Λιναρδάκη<o:p></o:p></span></p><p align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;"><span lang="EL"><br /></span></p></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-641736898907060312021-12-01T07:00:00.001+02:002021-12-01T07:00:00.194+02:00"Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί" της Αγγελικής Πεχλιβάνη<p><a href="https://1.bp.blogspot.com/-6yFfS9R4Az4/YZFZgK6BKnI/AAAAAAAADlI/dj8cjOPqrR8Od7VxiZGpszhumOnLIFoIgCLcBGAsYHQ/s734/gates.jpg" style="clear: left; display: inline; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="734" data-original-width="500" height="308" src="https://1.bp.blogspot.com/-6yFfS9R4Az4/YZFZgK6BKnI/AAAAAAAADlI/dj8cjOPqrR8Od7VxiZGpszhumOnLIFoIgCLcBGAsYHQ/w210-h308/gates.jpg" width="210" /></a></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 11pt;">Δεύτερη Κυριακή Μαΐου<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 11pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[1]</span></b></span><!--[endif]--></span></span></a><o:p></o:p></span></b></p>
Λινή από θλίψη <br />σκέφτομαι τα «χρόνια πολλά» <br />που έγιναν χώμα.<div><br />
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν είναι συχνό φαινόμενο μια ξεκάθαρα
αυτοβιογραφική ποίηση με την «πεζογραφική» έννοια του όρου, προσωπικά την απολαμβάνω
ιδιαίτερα επειδή μεταξύ άλλων η δομή βρίσκεται σε παράλληλη πορεία με το
περιεχόμενο των στίχων, και η ανάγνωση κυλά απρόσκοπτα. Θα αναφέρω το μόνο
μειονέκτημα που βρήκα για να το βγάλω από τη μέση (αλλά και να το αποδομήσω στη
συνέχεια): <i>Οι γάτες του τρίτου και άλλοι ζωντανοί</i> στερούνται πρωτοτυπίας.
Θεματικά όμως, όχι στο σύνολό τους. Αλλά θα επανέλθω. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό
εσωτερικών σκέψεων, την χαρτογράφηση μιας προσωπικής αλλά εν τέλει τόσο οικουμενικής
πορείας, αυτή του πένθους και της απώλειας. Απώλεια που νομοτελειακά έχει συμβεί
ή θα συμβεί σε όλους. Εξ’ ου και η απουσία ουσιαστικής έκπληξης: ο αναγνώστης είτε
με άμεσο, είτε με έμμεσο τρόπο, τα έχει όλα προεγγεγραμμένα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η Αγγελική Πεχλιβάνη ξεκινάει αυτή την
πορεία, την τόσο συνηθισμένη και αναπόφευκτη, με ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό:
την ψυχραιμία. Τα ποιήματα αποτυπώνουν την έκπληξη μπροστά στο κενό, μπροστά σ’
αυτή την συντριπτική αλλαγή του εσωτερικού και του εξωτερικού πλαισίου που μας οριοθετεί
όλους, το ξάφνιασμα τής από δω και στο εξής ερημιάς. Της τόσο συνηθισμένης. Παρόλο
που στα ποιήματα ιχνογραφείται η απώλεια και των δύο γονιών, ο πατέρας βρίσκεται
στο πίσω μέρος της σκέψης της, είναι μια απώλεια μετριασμένη. Ο θάνατος της μητέρας
είναι εκείνος που θα φέρει την εκ βάθρων ανατροπή. <i>Οι γάτες του τρίτου</i>
είναι στην πραγματικότητα ένας εσωτερικός μονόλογος, μια απέλπιδα προσπάθεια να
κρατηθούν στη ζωή όσοι έχουν αμείλικτα πεθάνει, αλλά και να κρατηθούν στην πρότερη
ζωή και οι εναπομείναντες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Για την ποιήτρια, πένθος είναι ο χρόνος
που δεν μοιράζεσαι. Ο χρόνος που κυλάει και βρίσκει τους ανθρώπους
αποχωρισμένους και μοναχικούς, παγωμένους και παγιωμένους σε μια κατάσταση
στατικά μη-αναστρέψιμη και δυναμικά επώδυνη. Η απώλεια της μητέρας σηματοδοτεί
την ακύρωση του σημείου αναφοράς και την ισοπεδωτική μετατόπιση του κεντρικού
άξονα σκέψης και αντίληψης του περιβάλλοντος κόσμου. Η ανατροπή αφορά τόσο το
ρεαλιστικό πλαίσιο της ζωής όσο και το συμβολικό: το αφηγηματικό Εγώ δεν έχει
δυνατότητα διαφυγής προς κάποιο μέρος όπου θα βρισκόταν σε ισορροπία, παραμένει
αντίθετα εγκλωβισμένο στην λυμφατική κατάσταση ενός ακινητοποιημένου χρόνου. Του
εσωτερικού βεβαίως, γιατί ο άλλος, ο κοινός χρόνος όλων μας, συνεχίζει την
πορεία του χωρίς αναταράξεις. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η αναμέτρηση με το παρελθόν αλλά και το παρόν
γίνεται χωρίς ίχνος μελοδραματισμού και χωρίς την παραμικρή βαρύγδουπη λέξη. Όλα
όσα διαβάζει κανείς είναι καθημερινά: μια χαρά ισοπεδωτικά είναι κι έτσι. Και αυτό
είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα προτερήματα που κυριαρχούν στην συλλογή: όσα
αναφέρονται και περιγράφονται είναι αδυσώπητα κατανοητά από όλους, ευθέως. Παράλληλα,
το δίπολο παρουσία-απουσία στοιχειοθετείται με έναν μάλλον ανατρεπτικό τρόπο:
δύο θεωρητικά αντίθετες έννοιες καταλήγουν να συγκλίνουν και τελικά
ταυτίζονται. Η απουσία της μητέρας είναι εκεί, παρούσα. Το περίγραμμα της προηγούμενης
παρουσίας, του ανθρώπου που μέχρι πρότινος ήταν μέρος μιας καθημερινότητας που
διερράγη, έμεινε να θυμίζει την προτέρα συνθήκη χωρίς ο ίδιος να είναι παρών. <i>Οι
γάτες του Τρίτου</i> μπορεί να διαβαστεί σαν ένα οδοιπορικό προς αυτή την
αποδοχή, του να είναι κάποιος ορατά απών κάθε μέρα από τη ζωή σου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι είναι αυτό που εξασφαλίζει την σύνδεση ανάμεσα
στην ταυτόχρονη απουσία και παρουσία ενός προσώπου; Η τρυφερότητα. Εκεί είναι
και η σχεδόν αθόρυβη ανατροπή της συλλογής, το στοιχείο εκείνο που την βγάζει
από την αναμενόμενη ροή της και από προβλέψιμη και λεία, της δίνει τα εύσημα
που της αξίζουν. Το μόνο που μπορεί να φέρει κοντά τους δύο παράλληλους κόσμους
της μη-συνάντησης και του σταματημένου χρόνου είναι η τρυφερότητα, και η
ανάμνηση της αγάπης ως συγκολλητικό υλικό ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Το ποιητικό
Εγώ επιχειρεί μια επανα-ανάγνωση του κόσμου μετά την απώλεια, έναν
επαναπροσδιορισμό της συνθήκης που οριοθετεί το ατομικό περίγραμμα μετά τις
ανατροπές, ώστε να βρεθεί μονοπάτι και ελπίδα για την συνέχιση της δικής του,
ανεξάρτητης πλέον πορείας. Η νοσταλγία και η γαλήνη συνυπάρχουν και
αλληλεπιδρούν με τον υπαρξιακό φόβο του να χάνει κανείς έστω και στιγμιαία την
ατομική του ταυτότητα, οι στίχοι οριοθετούν τη σκέψη και επαναφέρουν τα
πράγματα στις ρεαλιστικές τους διαστάσεις, λιγότερο τρομακτικές από τις όποιες μεταφυσικές.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η απώλεια της μητέρας οδηγεί την Αγγελική
Πεχλιβάνη σε μια νέα πραγματικότητα ενηλικίωσης χωρίς επιστροφή και χωρίς
άλλοθι. Ο θάνατος πέρα από την απώλεια του ίδιου του ατόμου σηματοδοτεί και μια
συντριπτική ανατροπή στον πυρήνα της ατομικής ταυτότητας: κάποιος πήρε ένα
τσεκούρι και της έκοψε τις ρίζες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παρακάτω κάποια από τα ποιήματα που μου
άρεσαν περισσότερο:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 11pt;">Σύνδρομο πρόσκρουσης στροφικού
πετάλου<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 11pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[2]</span></b></span></span></span></a></span></b></p><p class="MsoNormal">Πονάει πάλι ο δεξής μου ώμος. <br />Το στροφικό του πεταλάκι δεν είναι τυχερό. <br />Βέβαια πονούσε και παλιότερα, <br />όταν εσύ ήσουν εδώ. <br />Τώρα απλώς πονάει δίχως μέλλον.</p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 11pt;"><br /></span></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 11pt;">1<sup>η</sup> Μαΐου<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftn3" name="_ftnref3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 11pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[3]</span></b></span></span></span></a></span></b></p>
Έχει κι αυτός τη διπροσωπία του. Μήνας ευώδης και ευειδής. Μήνας λουλουδιασμένος. Με τη δική του ραδινή μελαγχολία. Του λίγου και υφέρποντος. Του πρόσκαιρου μεμυρισμένου άνθους. Μα κι ο σκληρός Απρίλης έχει μια πίκρα κρουστική, σαν καμπανοκρουσία Ανάστασης ματαιωμένης. Και ο Μάρτιος την υγρασία της βροχής, τον ρέοντα νοτιά στη ραχοκοκαλιά, που νιώθεις σαν την λύτρωση, και βέβαια απατάσαι. <br /><br />Οι μήνες της ανοίξεως έρχονται και διαβαίνουν, με τη δική του θλίψη ο καθείς. Μ’ αφήνουν μες στον χρόνο τον πραγματικό, νήπιο προγλωσσικό, νήπιο ερεβώδες. <br /><br />Μα φυσικά. Μα φυσικά αφότου έφυγες,<br /><br />μητέρα.<div><br />
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-size: 11pt;">Γενέθλια<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftn4" name="_ftnref4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 11pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[4]</span></b></span><!--[endif]--></span></span></a><o:p></o:p></span></b></p>
Ξέρω πώς τώρα λιγοστεύεις. Πώς γίνεσαι ισχνή. Διάτρητη. Κάθε που βρέχει στάζεις και κάθε που φυσά πετάς, διάφανο φτερό εφήμερου εντόμου. Σύντομα -πιο σύντομα απ’ όσο ποτέ φαντάστηκες- θα είσαι μία λιγνή στιγμή. Στιγμή μεταξωτή. Σαν την κλωστή που πέρναγες απ’ τη βελόνα και καμάρωνες για τα καλά σου μάτια. <br /><br />Πού είναι τώρα τα μάτια σου να δεις που μεγαλώνω μόνο με παρελθόν; <br /><br />Πού είναι να πάρουν την οργισμένη θλίψη από το είδωλό μου; <br /><br />
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="font-size: 11pt;">Τετάρτες<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftn5" name="_ftnref5" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span class="MsoFootnoteReference"><b><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 11pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[5]</span></b></span></span></a></span></b></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%;"><o:p>Έρχομαι προετοιμασμένη. Προσπαθώ να σταθώ στο σωστό σημείο, ανάμεσα στο όριο του πένθους και του πένθους. Του θρήνου και του θρήνου μου. Σου μιλώ στη γλώσσα των ζωντανών, όπως μιλούσαμε παλιά. Σου περιγράφω τα λουλούδια που σου φέρνω, τις πασχαλιές της προσεχούς μας άνοιξης. Εσύ δεν αποκρίνεσαι. Μόνον η γάτα σου η μπλε μου απαντά, ο φύλακας του άσβεστου γαλαζωπού φωτός σου. Αρχίζω να μιλώ τη γλώσσα των νεκρών. Ολισθηρή η γλώσσα των νεκρών, γλιστράω μέσα της. Κι ενώ με καταπίνει, νανουρίσματα σκίζουν τα κύτταρά μου. <br /><br /></o:p></p><div style="text-align: right;"> Κρις Λιβανίου</div><p></p>
<div style="mso-element: footnote-list;"><!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> σελ. 61.<o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn2" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftnref2" name="_ftn2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> σελ. 23.<o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn3" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftnref3" name="_ftn3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> σελ. 60.<o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn4" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftnref4" name="_ftn4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> σελ. 71.<o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn5" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%A0%CE%B5%CF%87%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B7(%CE%9F%CE%B9%20%CE%B3%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9%20%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%AF).doc#_ftnref5" name="_ftn5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[5]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> σελ. 36.<o:p></o:p></span></p>
</div>
</div></div></div>Κρις Λιβανίουhttp://www.blogger.com/profile/12647900220737152648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-10060953070448836652021-11-29T07:00:00.001+02:002021-11-29T07:00:00.224+02:00Το ποίημα της Δευτέρας: "Το ράμφος του χρόνου" του Ντίνου Σιώτη<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-OfBHLq5jvOY/YXWV7vgC2iI/AAAAAAAAHzA/ZetI7rxk7HkHt4DbmwkVEhE5136Cg-rvQCLcBGAsYHQ/s1000/the-melting-watch.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1000" height="252" src="https://1.bp.blogspot.com/-OfBHLq5jvOY/YXWV7vgC2iI/AAAAAAAAHzA/ZetI7rxk7HkHt4DbmwkVEhE5136Cg-rvQCLcBGAsYHQ/s320/the-melting-watch.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><br /><b> Το ράμφος του χρόνου</b><br /><br />Να νιώθεις άβολα όταν δεν λες την αλήθεια<br />να νιώθεις άσχημα όταν αδιαφορείς για τον <br />πλησίον, να αισθάνεσαι αξιολύπητος αν δεν<br /><br />κοντεύεις να τρελαθείς απ' την απληστία του<br />κόσμου, το μεγάλο ράμφος του χρόνου θα<br />ανοίξει μια μέρα και θα σε κατασπαράξει<br /><br /><br /><div style="text-align: right;">Ντίνος Σιώτης</div><div style="text-align: right;">από τη συλλογή του <i>Ασύλληπτες αναζωπυρώσεις</i>, Κοινωνία των (δε)κάτων 2021</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-84042704300333885252021-11-26T07:00:00.002+02:002021-11-26T10:21:30.688+02:00Το τρανό καράβι του βασιλιά - Σκωτσέζικα τραγούδια για τη θάλασσα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-rBxBmuE2kUw/YZJLhlumQyI/AAAAAAAAH10/_uwo-4cMHMsHpYfA9uGbPwZkJwwyfetZgCLcBGAsYHQ/s889/Scottish%2Bships.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="889" data-original-width="640" height="372" src="https://1.bp.blogspot.com/-rBxBmuE2kUw/YZJLhlumQyI/AAAAAAAAH10/_uwo-4cMHMsHpYfA9uGbPwZkJwwyfetZgCLcBGAsYHQ/w267-h372/Scottish%2Bships.jpg" width="267" /></a></div>Οι Σκωτσέζοι τροφοδότησαν σε μεγάλο βαθμό το ναυτικό της βρετανικής αυτοκρατορίας, γεγονός που φαίνεται στα τραγούδια που τραγουδούσαν, ενώ κοπανούσαν το μαλλί σε μεγάλες ομάδες για να το καθαρίσουν και να το ετοιμάσουν για περαιτέρω επεξεργασία. Τα εργατικά αυτά τραγούδια είναι γνωστά ως milling songs (από τη λέξη mill που σημαίνει κατεργάζομαι) ή waulκing songs από τη λέξη waulk που σημαίνει δουλεύω το ύφασμα μουλιάζοντας και χτυπώντας το, ώστε να πάρει την κατάλληλη υφή. Η γλώσσα αυτών των τραγουδιών είναι η σκωτική γαελική που προέρχεται από της αρχαίες ιρλανδικές και κελτικές διαλέκτους και τείνει να εξαφανιστεί, αν και γίνονται προσπάθειες αναβίωσής της. <div><br /></div><div>Εκτός από τη Σκωτία, τα τραγούδια αυτά -που μιλούν κατά βάση για την θαλασσινή ζωή- ταξίδεψαν και στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, στις βορειανατολικές ακτές του Καναδά που είναι γνωστές και ως Νέα Σκωτία (Nova Scotia). Σ’ αυτήν την περιοχή του Καναδά συγκεντρώθηκαν μια σειρά από τέτοια τραγούδια που μπορεί να βρει κανείς στην ιστοσελίδα https://www.mun.ca/folklore/leach/songs/milling.htm. Το πρώτο κομμάτι που παρατίθεται γνωρίζουμε ότι ανήκει στον <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Roderick_Morison" target="_blank">Roderick Morison</a>, έναν τυχοδιώκτη που ταξίδεψε από τις ακτές του Καναδά μέχρι τις Δυτικές Ινδίες (Καραϊβική) συναντώντας στο δρόμο παγόβουνα και άγριες συνθήκες. Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του μετά από πολύ καιρό, ανακάλυψε ότι όλοι τον θεωρούσαν νεκρό: <br /><br /><i>Αν κι έχω ταξιδέψει σε θάλασσες μακρινές <br />Η λύπη δεν ήταν στο μυαλό μου. <br /><br />Ήταν αρχή του χειμώνα <br />Όταν το κορίτσι μου ’δωσε την υπόσχεσή του. <br /><br />Βρήκα ένα μπάρκο <br />Ένα καράβι όμορφο στ’ αλήθεια. <br /><br />Σαλπάραμε απ’ τη Βοστώνη <br />Σ’ ένα ταξίδι για τις Ινδίες. <br /><br />Τρεις νύχτες πριν απ’ τα Χριστούγεννα <br />Έπιασε καταιγίδα, ο καιρός απαίσιος. <br /><br />Έβρεχε και χιόνιζε <br />Χαλάζι που σκόρπιζε την καταστροφή. <br /><br />Έπρεπε να σκαρφαλώσω ψηλά στα ξάρτια <br />Μες στην καταιγίδα. <br /><br />Έπρεπε να σκαρφαλώσω ψηλά στα σκοινιά <br />Δε μου είναι ευχάριστο να μιλώ γι’ αυτά. <br /><br />Τα σκοινιά δεν ήταν το καλύτερο θέαμα <br />Όταν πάγωναν, τρία απ’ αυτά ήταν εκεί πέρα. <br /><br />Το δέρμα σκιζόταν απ’ τα χέρια μου <br />Οι ώμοι πονούσαν. <br /><br /> Γιατρός δεν υπήρχε πουθενά <br />Πού να βρεθεί σ’ εκείνες τις άθλιες ακτές. <br /><br />Ήταν τρομαχτικό <br />Ν’ ακούς το σκαρί καθώς έτριζε. <br /><br />Έκλαψα ουρλιάζοντας τρομαγμένος <br />Καθώς το ακρωτήρι Race έχασκε απειλητικά. <br /><br />Ο αέρας που φυσούσε απ’ την ξύλινη αποβάθρα <br />Μας έσπρωχνε μακριά στ’ ανοιχτά. <br /><br />Σαν δέσαμε τα σκοινιά γερά <br />Το καράβι μάς ζόρισε για κάμποσα μίλια ακόμα. <br /><br />Και τότε μίλησε ο καπετάνιος <br />Καλά μου παλληκάρια μην απελπίζεστε. <br /><br />Σαν βγούμε στο λιμάνι <br />το πιοτό είναι σίγουρο. <br /><br />Ουίσκι δίχως όνομα <br />Που βγήκε μέσα απ’ τα καζάνια. <br /><br />Ουίσκι καθαρό κι αμόλυντο <br />Μόνο μην πείτε πουθενά πού το βρήκα. </i><br /><br />Οι συνθέτες αυτών των τραγουδιών αφηγούνται τα βάσανά τους στις θάλασσες όπου υπηρετούσαν τον παντοδύναμο, εκείνη την εποχή, βρετανικό ναυτικό στόλο: <br /><br /><i>Πολλές και κρύες νύχτες <br />Με βορινό άνεμο και νεροποντή <br />Πορευόμουν μέσα στις θάλασσες <br />Πού καιρός να νιώσεις οτιδήποτε. <br /><br />Ήμασταν ένα ζόρικο πλήρωμα <br />Με μένα και τον Τζόνι στο κατάστρωμα <br />Ο δύστυχος Αλί ήταν ο πλοηγός μας <br />Κάποιος θα χαθεί στα σίγουρα. <br /><br />Ταξιδέψαμε με το καράβι βόρεια και κατά το νοτιά <br />Σ ένα ταξίδι πήγα στη Βαλτιμόρη <br />Πολλές κακουχίες πέρασα <br />Όταν αναγκάστηκα ν’ αφήσω την πατρίδα. <br /><br />Ο καπετάνιος ακούστηκε από κάτω <br />Κατεβάστε το πανί <br />Καθώς σκαρφαλώναμε ψηλά ο υποπλοίαρχος μου είπε <br />Θα ναι άσχημο να χαθούμε. <br /><br />Περνούσαμε το ακρωτήρι La Round <br />Όταν ακούστηκε το καράβι να τρίζει για πρώτη φορά <br />Ο καπετάνιος φώναξε καθώς ήρθε κοντά μας <br />Αν πάθουμε ζημιά να μη σας δω μπροστά μου. <br /><br />Περνούσαμε τις Πύλες του Βασιλιά <br />Όταν το ψωμί και το βούτυρο μας τέλειωσαν <br />Ευτυχώς έχουμε φρέσκο τυρί και κρέμα <br />Και μια γυναίκα να ψήνει ψωμί για μας. <br /><br />Οι μητέρες μας θρηνούν <br />Φοβούνται ότι θα χαθούμε <br />Συχνά γονατίζουν και προσεύχονται <br />Ζητώντας να μας συγχωρήσει ο Θεός. <br /><br />Το σκάφος τραμπαλίζεται πάνω-κάτω <br />Αναποδογυρίζοντας τα ποτήρια <br />Ένα κοράλλι θα βάλουμε στα πανιά του <br />Οι ράχες μας θα βρεθούν στον πάτο της θάλασσας. </i><br /><br /> <br />Στο ίδιο μοτίβο κινείται και το επόμενο τραγούδι : <br /><br /><i>Μια νύχτα που ταξίδευα στις θάλασσες <br />Έβρεχε κι ο κρύος αέρας φυσούσε <br />Μ’ έβαλαν να σκαρφαλώσω στο κατάρτι <br />Αλίμονο, δεν ήξερα καθόλου τι να κάνω. <br /><br />Όταν έφτασα στη μέση του καταρτιού <br />Του φώναξα: δεν θ’ ανέβω <br />Πρέπει ν’ ανέβεις, μου είπε εκείνος,<br />Μου το υποσχέθηκες. <br /><br />Έτσι γύρισα και σκαρφάλωσα πάνω στο κατάρτι <br />Σιγουρεύοντας το πιο ψηλό πανί <br />Όταν κατέβηκα κάτω, μου είπε:<br />Δεν δέθηκε σωστά. <br /><br />Δεν καταλάβαινα σε τι χρειαζόταν<br />Ούτε ήθελα να γυρίσω πίσω <br />Όμως έπρεπε να φτάσω στον ουρανό <br />Σχισμένος κομματιασμένος. <br /><br />Ο Εγγλέζος έχει άσχημο στόμα <br />Μιλούσε πολύ γρήγορα <br />Όταν το στόμα του είναι στο αυτί μου <br />Δεν μπορώ ν’ ακούσω τον ήχο των σκοινιών <br /><br />Η καρδιά μου είναι ζεστή για σένα <br />Σαν το γάλα όταν είναι φρέσκο <br />Μοιάζει με μαλακό τυρί <br />Μπορείς να τη λιώσεις ανάμεσα στα δάχτυλά σου. <br /><br />Η αγάπη μου για σένα βαστά καιρό <br />Σα βράχος μες τη θάλασσα <br />Μοιάζει με τον ωκεανό <br />… είναι εκεί πάντοτε. </i><br /><br />Οι Βρετανοί (όπως και οι Έλληνες) ήταν καταδικασμένοι να ανοιχτούν στη θάλασσα που περιβάλλει το νησί τους κι ο θαυμασμός τους για τα όμορφα καράβια φαίνεται σε τραγούδια σαν αυτό που υμνεί κάποιο περίφημο καράβι, την Ελένη: <br /><br /><i>Η Ελένη της θάλασσας ήταν γρήγορη <br />Κίτρινα και πράσινα τα φλάμπουρα της. <br /><br />Δεν θα της βρεις ψεγάδι καθώς τρέχει <br />Καβαλώντας τα κύματα με μεγάλα άλματα <br />Με τις σημαίες και τα πανιά της <br />Η θάλασσα σιγοτραγουδά γύρω απ’ το σκαρί της <br /><br />Κοιτάζω το καράβι να πλέει με τον άνεμο <br />Μ’ αέρα ή καταιγίδα εκείνη καλπάζει <br />Μονάχα η σκούρα Ελένη μπορεί να είναι τούτο το καράβι <br />Που σκίζει τα κύματα καθώς τ’ αφήνει πίσω της. <br /><br />Κοιτάζω το τρανό καράβι του βασιλιά <br />Έλπιζα να μη την συναντήσω <br />Τα μεγάλα πανιά της ξεδιπλώνονται <br />Το σκάφος της ακούγεται που τρίζει <br /><br />Όλα τα κομμάτια της ήταν αψεγάδιαστα <br />Όμορφες ο καμπύλες και τα κυρτά πανιά της <br />Δρυς που θα ζήσει για πάντα <br />Στην καρίνα της ο ωκεανός τραγουδάει. <br /><br />Αν οι θάλασσες λυσσομανούσαν σηκώνοντας κύματα <br />Είτε σαλπάροντας είτε στ’ ανοιχτά <br />Ακόμα κι αν κόσμος πολύς βρίσκονταν πάνω της <br />Τούτο το πλήρωμα θα την έκανε πάλι να πετά. </i><br /><br />Στα τραγούδια αυτά μπορεί να δει κανείς την αγάπη των ανθρώπων για την πατρίδα τους, τα βάσανα που συντρόφευαν τη ζωή τους, την ελπίδα, τον έρωτα και την προσμονή: <br /><br /><i>Ξύπνησα νωρίς το πρωί, <br />Και σκαρφάλωσα στην απότομη πλαγιά <br />Ένα καράβι φαινόταν<br />Ένα καράβι φαινόταν<br />Καθώς έστριβε<br />Είναι ο αγαπημένος μου<br />Που τ’ οδηγεί<br />Θα ξεχώριζα τη σκιά σου<br />Μες στη μαύρη-γαλανή θάλασσα. </i><br /><br />Το επάγγελμα του ναυτικού φυσικά σήμαινε αποχωρισμούς και πίκρες για τις γυναίκες που έμεναν πίσω περιμένοντας την επιστροφή των αγαπημένων τους: <br /><br /><i>Με σένα μακριά δεν πρόκειται να ζήσω <br />Σ’ αγαπώ από τότε που ήμασταν νέοι. <br /><br />Κοιτάζω το καράβι καθώς περνά <br />Η θάλασσα αφρίζει γύρω από το σκαρί του. <br /><br />Κι αν δεν λαθεύω <br />Ο αγαπημένος μου είναι πάνω του. <br /><br />Ο αγαπημένος μου ήταν στο τιμόνι <br />Το νεαρό παλληκάρι με το όμορφο πρόσωπο. <br /><br />Εκείνες οι ανοησίες σου <br />Που διέδωσε ο Lachiann, εκείνες με πλήγωσαν. <br /><br />Ήταν το ταξίδι σου στην πόλη <br />Που μ’ άφησε να κοιμάμαι μοναχή. <br /><br />Ήταν η επίσκεψη σου στην Ιρλανδία <br />Που θα με κάνει να θρηνώ για πάντα. <br /><br />‘Όμως αν σ’ έβλεπα να ‘ρχεσαι <br />Θα τρεχα να σε συναντήσω ξυπόλητη.<br /> <br />Κι ας έκανε παγωνιά <br />Με κρύο και χιόνι κάτω στο λιμάνι. <br /><br />Όμορφα γράμματα γράφει το χέρι σου <br />Το χέρι που ανεβοκατεβάζει τα σκοινιά του καραβιού. </i><br /><br /><br /><div style="text-align: right;">Απόστολος Σπυράκης</div> <br /> </div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-37323047532842863482021-11-24T07:00:00.001+02:002021-11-24T07:00:00.246+02:00"Μεταμοντέρνες αυταπάτες" του Θεοχάρη Παπαδόπουλου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZnbtA3o4Df4/YZkidPqegHI/AAAAAAAAH3I/GXNpbAjLtCEUV7X-467c01IWDzM8AdN4gCLcBGAsYHQ/s2048/8822E9CD-5F9C-4BC2-9D73-3928FEBC3C95.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1211" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZnbtA3o4Df4/YZkidPqegHI/AAAAAAAAH3I/GXNpbAjLtCEUV7X-467c01IWDzM8AdN4gCLcBGAsYHQ/s320/8822E9CD-5F9C-4BC2-9D73-3928FEBC3C95.jpeg" width="189" /></a></div><br />Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος κάνει την πρώτη του δημοσίευση το 1993 και κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο <i>Τα Παράταιρα</i> το 1997. Οι <i>Μεταμοντέρνες αυταπάτες,</i> από τις εκδόσεις Μανδραγόρας, είναι η ένατη ποιητική συλλογή του. Περιλαμβάνει 31 ποιήματα μικρής έκτασης, τα οποία κατανέμονται σε τρεις ενότητες τιτλοφορημένες: «Έμπνευση», «Σήψη», «Παρακμή». <div><br /></div><div>Στην πρώτη ενότητα, με τίτλο «Έμπνευση», στο ομότιτλο, εναρκτήριο της συλλογής, ποίημα, ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος εκθέτει σε πρώτο πρόσωπο στοιχεία της ποιητικής του ταυτότητας, δηλώνοντας τη σχέση του με την τέχνη του. </div><div><i>Την έμπνευσή μου </i></div><div><i>δεν τη θέλω εύκολη </i></div><div><i>ρηχή και ανούσια </i></div><div><i>ρομαντικά να με θωπεύει. </i></div><div><i>Τη θέλω άγρια και απρόσιτη. </i></div><div><i>Να της γυρεύω ένα φιλί </i></div><div><i>και να περνώ χίλιες φωτιές </i></div><div><i>μήπως και το κερδίσω. </i></div><div><i>Να της ζητώ να υποταχτεί </i></div><div><i>κι αυτή να κάνει αντάρτικο. </i></div><div><br /></div><div>Ένα ποίημα ποιητικής, λοιπόν, ανοίγει την ενότητα και τη συλλογή, στο οποίο γίνεται αντιληπτή μια δυναμική σχέση· ο ποιητής αντιμετωπίζει την τέχνη του με ερωτικό, σχεδόν, δέος. Μια οξύμωρη, αμφίθυμη και δύσκολη σχέση, με όρους εξουσίας και υποταγής, όπου ο ποιητής υποτάσσεται στην έμπνευση προσπαθώντας να την κερδίσει, ζητώντας της να υποταχτεί αλλά και να αντισταθεί ταυτόχρονα, «να κάνει αντάρτικο». Διαφαίνεται από την πρώτη στιγμή η μάταιη αναζήτηση για μια έμπνευσημούσα, σύμφωνα με το πρότυπο των ρομαντικών ποιητών, παντοδύναμη και ανεξέλεγκτη, αναζήτηση που αποδεικνύεται όμως ατελέσφορη, όπως διαπιστώνει ο ίδιος ο ποιητής στο τελευταίο ποίημα της ενότητας, με τίτλο «Χωρίς έμπνευση»: </div><div><i>[…] Στερεύει η σκέψη</i></div><div><i>όταν δεν την προκαλείς </i></div><div><i>Σκοτώνεται η έμπνευση </i></div><div><i>μπροστά από την οθόνη. </i></div><div><br /></div><div>Φαινομενικά μόνο η έμπνευση που επικαλείται το ποιητικό εγώ μοιάζει με αυτή των ρομαντικών. Εδώ, δεν έρχεται ως αποκάλυψη, δεν έχει μεταφυσικό χαρακτήρα, αλλά εκκινεί από την ίδια την απατηλή πραγματικότητα, από την εμποδισμένη σχέση με τον άλλο και, κατ’ επέκταση, με τον εαυτό, που γίνεται ένας ξένος. </div><div><br /></div><div>Αλληλένδετη η σχέση του εαυτού με τον άλλο, καθώς η απουσία του άλλου ακυρώνει την δυνατότητα επίγνωσης του εαυτού. Σε όλη τη συλλογή, η αγωνία για την ταυτότητα, που ματαιώνεται ή παραμένει σε εκκρεμότητα, συνδιαλέγεται με την επιθυμία για επικοινωνία με τον άλλο αλλά και με την αναζήτηση της αλήθειας, του πραγματικού «προσώπου» του ποιητικού υποκειμένου – του «προσώπου» που εμπεριέχει την έννοια της ηθικής επαγρύπνησης στη σχέση με τον πλησίον, την υπέρβαση της ατομικότητας και την αποδοχή του συνανθρώπου, το συν-υπάρχειν και το συν-ανήκειν. Στην ποίηση του Θεοχάρη Παπαδόπουλου, οι «δύσκολοι καιροί» θολώνουν την αλήθεια του προσώπου και το ποιητικό εγώ, μοναχικό, είτε μπροστά στην οθόνη είτε μπροστά στον καθρέφτη, μάταια προσπαθεί να αναγνωρίσει την εικόνα του: </div><div><i>Είναι κάποιες φορές </i></div><div><i>που φυσάω τη σκόνη </i></div><div><i>μα αντί να φύγει </i></div><div><i>μου γεμίζει το πρόσωπο. </i></div><div><i>Τσούζουν τα μάτια μου </i></div><div><i>με πιάνει βήχας </i></div><div><i>και φεύγω νικημένος. </i></div><div><i><br /></i></div><div><i>Άλλη μια μάταια προσπάθεια </i></div><div><i>να μη μου φαίνεται θολό </i></div><div><i>το πρόσωπο που βλέπω </i></div><div><i>στον καθρέφτη. </i></div><div>(«Η σκόνη») </div><div><br /></div><div>Η έννοια της ηθικής και κοινωνικής εγρήγορσης διατρέχει και την επόμενη ενότητα της συλλογής, με τίτλο «Σήψη», από το πρώτο ποίημα ([…] <i>Γι’ αυτό / όσο τουλάχιστον θα ζεις / πρόσεχε / μήπως σε βρούνε ξαπλωμένο.) έως το τελευταίο ([…] – Όχι άλλον Αϊλάν! / Και μένει μέσα μου ο θρήνος / που κάθε βράδυ με ξυπνά / και μου ζητάει να παλέψω</i>.) Οι άλλοι, εχθρικοί ή φιλικοί, θύτες και θύματα, εμφανίζονται πλέον στο ποιητικό σκηνικό και κατατρύχουν την ποιητική συνείδηση: <i>χιλιάδες μάτια με τρυπούν σαν με κοιτάνε</i> («Δεκέμβρης»). </div><div><br /></div><div>Το ίδιο το σκηνικό, μάλιστα, αλλάζει, καθώς μαζί με τα πρόσωπα κάνουν την εμφάνισή τους και οι ετεροτοπίες της μεταμοντέρνας συνθήκης, πραγματικοί ή νοητοί χώροι ή θύλακες του έτερου, μέσα στους οποίους προσεγγίζεται το άλλο: η αρένα της Παμπλόνα, η τηλεόραση και το βίντεο, πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια, οι υπολογιστές, το εργοστάσιο, η διαφήμιση μιας γιγαντοαφίσας, το μετρό, μια ζωγραφισμένη παραλία, η Μεσόγειος. Χώροι που δημιουργούν ή καταγγέλλουν τις ψευδαισθήσεις, αποκαλύπτοντας και στις δύο περιπτώσεις το απατηλή γοητεία της πραγματικότητας, ενός σημαίνοντος χωρίς σημαινόμενο, χωρίς περιεχόμενο: </div><div><i>Τεράστια διαφήμιση </i></div><div><i>το βλέμμα μαγνητίζει. </i></div><div><i>Σαστίζει ο νους </i></div><div><i>μπερδεύεται </i></div><div><i>κι άλογες σκέψεις κάνει. </i></div><div><i><br /></i></div><div><i>Φυσά ο λίβας δυνατά </i></div><div><i>μεμιάς την κουρελιάζει </i></div><div><i>κι αποκαλύπτεται στο νου </i></div><div><i>απαίσια, κούφια κι άδεια. </i></div><div>(«Διαφήμιση») </div><div><br /></div><div>Ενδιαφέρον παρουσιάζει ως προς τη θεματική του κενού και της ματαίωσης και το προτελευταίο ποίημα της δεύτερης ενότητας, με τον τίτλο «Διαδρομές», στον απόηχο του Ουράνη και του Καρυωτάκη. Η παραδοσιακή και αυστηρή δομή του, με ρυθμό και ομοιοκαταληξία, αποκαλύπτει μια πικρή ειρωνεία, σχεδόν βουβή, για το ματαιωμένο ταξίδι, για μια ποίηση ματαιωμένη, που καταλήγει κενή από λέξεις, μια ζωγραφιά στο χαρτί. Το ποιητικό εγώ, στη διαδρομή του με το μετρό μέσα στην πόλη, φαίνεται να αντικρίζει μια αφίσα που απεικονίζει κάποια ειδυλλιακή παραλία, στην οποία ξέρει ότι δεν θα πάει ποτέ. Έτσι, στο εσωτερικό της ποιητικής ετεροτοπίας του παραδοσιακού στίχου, εγκιβωτίζονται και άλλοι θύλακες του έτερου: η πόλη, μέσα στην πόλη το μετρό, μέσα στο μετρό η αφίσα με την παραλία. Και τελικά, από αυτό το μεταμοντέρνο σονέτο προκύπτει μια ποίηση-αυταπάτη ή ουτοπία, καθώς τα χαρτιά του ποιητή γίνονται ψεύτικα καραβάκια που αρμενίζουν στα θολωμένα νερά της ουτοπικής, χάρτινης παραλίας: </div><div><i>[…] Μεταμοντέρνες αυταπάτες να γυρεύεις </i></div><div><i>σε κοινωνία που γεμίζει με αχινούς. </i></div><div><i><br /></i></div><div><i>Μια παραλία ζωγραφίζεις στα χαρτιά σου </i></div><div><i>στα θολωμένα κύματά της κολυμπάς </i></div><div><i>σαν καραβάκια τα χαρτιά σου θ’ αρμενίζουν </i></div><div><i>εκεί που νόμιζες πως κάποτε θα πας. </i></div><div><br /></div><div>Στην τρίτη ενότητα, που τιτλοφορείται «Παρακμή», η θεματική του κενού και της απάτης του σημαίνοντος επιμένει, όπως για παράδειγμα στο ποίημα «Προσοχή στο κενό», με σκηνικό πάλι τον χώρο του μετρό (<i>κι όλο βλέπω γύρω μου ανθρώπους που έπεσαν / κι όλο βλέπω γύρω μου κενούς ανθρώπους</i>). Όμως, εμπλουτίζεται με έντονα στοιχεία θεατρικότητας, τα οποία φανερώνουν τόσο την ανάγκη να αποκατασταθεί η επικοινωνία με τον αναγνώστη, μέσα από μια ποιητική επιτέλεση, όσο και την αναζήτηση της ταυτότητας που χάνεται μέσα στους πολλαπλούς ρόλους που υποδύεται το ποιητικό εγώ. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα «Ο ρόλος», στο οποίο ακούγεται και ο ήχος ποιητών της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης: </div><div><i>Έπαιξες τον ρόλο σου καλά </i></div><div><i>Τον έζησες </i></div><div><i>τον έντυσες με πάθος. </i></div><div><i>Πλήθος σε θαύμασε. </i></div><div><i>Το χειροκρότημα θερμό </i></div><div><i>τράνταξε το σανίδι. </i></div><div><i>Και συ σκυφτός αποχωρείς </i></div><div><i>να βρεις καινούριο ρόλο </i></div><div><i>με νέο πρόσωπο να βγεις </i></div><div><i>μη και ξεχάσεις το δικό σου.</i></div><div><br /></div><div> Εξίσου ενδεικτικό μιας ποιητικής επιτέλεσης είναι και το πρώτο ποίημα της ενότητας, με τίτλο «Ασυμφωνία», στο οποίο παρακολουθούμε μια χορογραφία με δύο χορευτές ή μια παράσταση με δύο πρόσωπα, εκείνον και εκείνη, για μια ακυρωμένη συνάντηση, για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα: </div><div><i>[…] Εκείνος γέλασε πρόστυχα </i></div><div><i>Εκείνη έκλαψε βουβά. </i></div><div><i>Εκείνος έκανε ένα βήμα μπροστά. </i></div><div><i>Εκείνη πισωπάτησε. </i></div><div><i>Εκείνος άπλωσε το χέρι του. </i></div><div><i>Εκείνη του γύρισε την πλάτη. </i></div><div><i>Εκείνος φώναξε. </i></div><div><i>Εκείνη έφυγε. </i></div><div><i>Έξω απ’ την πόρτα ο Έρωτας </i></div><div><i>γελάει πνιχτά</i>. </div><div><br /></div><div>Η θεατρικότητα, όπως επισημάνθηκε παραπάνω, αποκαλύπτει την ανάγκη της επικοινωνίας του ποιητικού εγώ αλλά και του ίδιου του ποιητή με τον αναγνώστη, στον παρόντα χρόνο της κάθε ανάγνωσης του κάθε αναγνώστη. Ο ίδιος ο ποιητής, ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος, με τα συγκεκριμένα στοιχεία ταυτότητας και χωρίς τα πολλαπλά προσωπεία του ποιητικού εγώ, οδηγείται σταδιακά, στις <i>Μεταμοντέρνες αυταπάτες</i>, από την επιτέλεση στη δράση. Προτρέπει τον αναγνώστη σε μια «ηθική της ανάγνωσης», όπου το κείμενο ενδιαφέρει περισσότερο όχι γι’ αυτό που λέει αλλά γι’ αυτό που κάνει. Το κείμενο συναντιέται με τη ζωή και ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά καλείται να ανταποκριθεί σε αυτό, παίρνοντας θέση απέναντι στα ηθικά διλήμματα και ερωτήματα που θέτει το κάθε έργο. </div><div><br /></div><div>Κλείνουμε αυτή την παρουσίαση με στίχους από το προτελευταίο ποίημα της συλλογής, με τίτλο «Παύλος Φύσσας», όπου η απεύθυνση στον αναγνώστη και η πρόσκληση για κοινωνική και ηθική επαγρύπνηση γίνονται πλέον με άμεσο τρόπο και καλούν σε δράση: </div><div><i>[…] Θέλω να πω πολλά </i></div><div><i>κι η οργή μ’ εμποδίζει </i></div><div><i>Μερικές φορές </i></div><div><i>η ποίηση γίνεται δράση. </i></div><div><i><br /></i></div><div><i>Γιατί εκείνος που σκότωσε </i></div><div><i>θα ξανασκοτώσει </i></div><div><i>έναν ακόμα Παύλο Φύσσα </i></div><div><i>που θα μπορούσε να είναι το παιδί σου </i></div><div><i>που θα μπορούσε να είναι ο αδερφός σου </i></div><div><i>που θα μπορούσε να είσαι εσύ </i></div><div><i>εσύ, που με ακούς αυτή την ώρα. </i></div><div><br /></div><div style="text-align: right;">Λίλυ Αλεξιάδου </div><div style="text-align: right;">ΕΔΙΠ Τμήμα Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ</div><div><br /></div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-52738271368453967322021-11-22T07:00:00.001+02:002021-11-22T07:00:00.219+02:00Το ποίημα της Δευτέρας: "Στου ονείρου τις βουνοκορφές"<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-aYQVuFYlmJY/YZDKsU19E1I/AAAAAAAAH1s/k6cCFjQhzNMO8jExLaIdF26BAQR6AqIAgCLcBGAsYHQ/s976/mountain%2Bpeaks.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="976" height="198" src="https://1.bp.blogspot.com/-aYQVuFYlmJY/YZDKsU19E1I/AAAAAAAAH1s/k6cCFjQhzNMO8jExLaIdF26BAQR6AqIAgCLcBGAsYHQ/w352-h198/mountain%2Bpeaks.jpg" width="352" /></a></div><br /><div><br /></div><br /><b>Στου ονείρου τις βουνοκορφές </b><br /><br />Στου ονείρου τις βουνοκορφές<br /> να σκαρφαλώνω θέλω<br /> και δεν φοβάμαι τις πληγές<br /> αν δεν πονώ πεθαίνω <br /><br />Είναι γκρεμοί τα μάτια σου<br /> που με τραβούν και πέφτω<br /> μα πιο πολύ απ’ το θάνατο<br /> φοβάμαι να μη σ’ έχω <br /><br />Κρασί και λάδι και ψωμί<br /> και δυο ποτήρια αγάπη<br /> το δείπνο που ζητά η ψυχή<br /> την πείνα να χορτάσει <br /><br />Θέλω τις πόρτες ανοιχτές<br /> να βλέπω που χαράζει<br /> να μπαίνει μέσα ο άνεμος<br /> τη σκέψη να ταράζει <br /><br />Και που αγαπώ και που μισώ<br /> ζωής είναι παιγνίδια<br /> το πιο ωραίο που γνώρισα<br /> του νου μου τα ταξίδια <br /><br />Κι εκείνο που κατάλαβα<br /> στα λόγια δε χωράει<br /> στο κύμα είναι της θάλασσας<br /> τα βράχια όταν χτυπάει<div><br /></div><div style="text-align: right;">Κορίνα Καλούδη</div><div style="text-align: right;">(αδημοσίευτο)</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><br /></div>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-30816347319278189042021-11-19T07:00:00.002+02:002021-11-19T13:16:42.529+02:00"Neverhome" του Laird Hunt<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-RAndEwabAuo/YZeHfvnq1zI/AAAAAAAAH3A/-K54_D-0_UIRMjp3NWEpth-E-0Pny-KqQCLcBGAsYHQ/s225/Neverhome.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="298" src="https://1.bp.blogspot.com/-RAndEwabAuo/YZeHfvnq1zI/AAAAAAAAH3A/-K54_D-0_UIRMjp3NWEpth-E-0Pny-KqQCLcBGAsYHQ/w298-h298/Neverhome.jpg" width="298" /></a></div>Ο Λερντ Χαντ είναι ένας αμερικανός συγγραφέας παντρεμένος με την ποιήτρια Eleni Sikelianos, εγγονή του Άγγελου Σικελιανού. Αυτή η πληροφορία σημειώνεται και στην παρουσίαση του βιογραφικού του στο βιβλίο, ίσως γιατί δικαιολογεί κατά πολύ και την επιλογή του να στηριχτεί σε ένα ομηρικό έπος, συγκεκριμένα στην Οδύσσεια, και πάνω εκεί να χτίσει τη δική του μυθοπλασία σε μια ανατρεπτική της εκδοχή.</span></div></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το πρώτο λοιπόν στοιχείο από το οποίο αντλεί έμπνευση είναι η Οδύσσεια. Η υπόθεσή της είναι γνωστή σε όλους. Αναφέρεται στις περιπέτειες του Οδυσσέα μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου, στο νόστο, στις δυσκολίες που δεν έπαψαν και μετά τον επαναπατρισμό του, καθώς και στις ανακατατάξεις που σημάδεψαν την επιστροφή του μέχρι την τελική αναγνώρισή του. Το δεύτερο στοιχείο που χρησιμοποιεί για το χτίσιμο της πλοκής του είναι ο Αμερικανικός Εμφύλιος (1861-1865). Μάλιστα παίρνει στοιχεία από μια αληθινή ιστορία, τη μεταμφίεση κάποιων γυναικών σε άντρες για να πάρουν μέρος στον πόλεμο, προκειμένου να υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Έτσι λοιπόν από αυτό το υλικό, το εκπορευόμενο από δύο διαφορετικές πηγές γενναιότητας, χτίζει την προσωπικότητα της ηρωίδας του, δίνοντάς της κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όχι της Πηνελόπης βέβαια, αλλά του Οδυσσέα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">H κεντρική ηρωίδα, η Κόνστανς Τόμπσον, μεταμφιέζεται σε άντρα για να πάρει μέρος στον Αμερικανικό Εμφύλιο, στο στρατό των Βορείων, αφήνοντας πίσω στο αγρόκτημα, στην Ιντιάνα, τον άντρα της Βαρθολομαίο μόνο να περιμένει εκείνη, όποτε και εφόσον επιστρέψει. Ο συγγραφέας πλάθει μια γυναίκα που αγωνίζεται για τα ιδανικά της, τολμηρή, δυναμική και πολυμήχανη, που αρχίζει τη δράση της με ένα ψέμα! Αποφασισμένη να πολεμήσει, κρύβει την πραγματική της ταυτότητα και παρουσιάζεται με το όνομα Ας Τόμπσον. Και τι είναι αυτό που την ώθησε σε αυτήν της την απόφαση; H δύναμή της και η γνήσια διάθεσή της να συμμετάσχει ισότιμα με τους άντρες στον πόλεμο, προκειμένου να υπερασπιστεί τα πιστεύω της. Κάμπτει όλες τις αντιστάσεις, εξωτερικές και εσωτερικές και παίρνει τη μεγάλη απόφαση. Γι΄αυτό, από την αρχή ήδη, σε έναν φανταστικό διάλογο με τη νεκρή μητέρα της, εκείνη της απαντά: «Προχώρα. Προχώρα και δες τι έχεις εσύ μέσα σου». Έτσι βρίσκεται στα πεδία των μαχών, αντιμετωπίζοντας το φόβο της μάχης και το φόβο της αποκάλυψης της πραγματικής της ταυτότητας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Παρόλο που η αφορμή δόθηκε από ένα πραγματικό γεγονός, ο Αμερικανικός Εμφύλιος είναι μονάχα το πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται η ιστορία. Παραμένει βέβαια απόλυτα εμφανής η διάθεση του συγγραφέα να υπερασπιστεί τα δημοκρατικά ιδεώδη του αμερικανικού λαού και να συνταχτεί μονάχα με ανθρωπιστικές αξίες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«Σ΄εκείνη την έφοδο έβλεπες το κομμάτι του Νότου που άξιζε να μείνει ζωντανό. Δεν ήταν το κομμάτι όπου οι αφέντες ανάγκαζαν τους σκλάβους να τους ξύνουν την πλάτη και να τους στρώνουν το κρεβάτι. Να δουλεύουν στα χωράφια τους. Να χτίζουν τα σπίτια τους. Να τους μαστιγώνουν όποτε τους έκανε κέφι».</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η φιγούρα του Λίνκολν, στενά συνδεδεμένη με τον Αμερικανικό Εμφύλιο, παρουσιάζεται σε δεύτερο πλάνο μέσα από τις αφηγήσεις της ηρωίδας για να μας υπενθυμίσει πιο εύστοχα την εποχή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«Έχωσα το κεφάλι μου σε δυο τρία από αυτά, αλλά είδα μονάχα έναν σταυρό και μια εικόνα του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν από κάποιο περιοδικό».</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ωστόσο, η αφήγηση διαρκώς αποκτά μεγαλύτερη αυτονομία, λειτουργεί μέσα σε ένα δικό της μικρόκοσμο, σαν ένα είδος ημερολογίου, και γι΄αυτό ουδεμία σχέση έχει με ιστορικό μυθιστόρημα. Μοιάζει περισσότερο με μια σύγχρονη αφήγηση που ηχεί η φωνή μιας γυναίκας που θέλει να αναμετρηθεί με τις πάσης μορφής δυσκολίες και πρώτα απ΄ όλα με τον ίδιο της τον εαυτό, επιθυμώντας διακαώς να απεκδυθεί το συγκεκριμένο ρόλο που ορίζει το φύλο της και ατρόμητη να ανοίξει τα δικά της φτερά. Παρά το γεγονός ότι ο συγγραφέας είναι άντρας, μιλά για προσωπικά βιώματα, περιβεβλημένα με την αχλύ του πολέμου, αλλά και για άλλες ιστορίες της περιπετειώδους και δύσκολης ζωής της ηρωίδας ως αυτοδιηγητικός αφηγητής.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Είναι εμφανές πως η στόχευση του συγγραφέα δεν είναι τόσο να παρουσιάσει τα δεινά του πολέμου, που εξάλλου είναι γνωστά και δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση, ούτε τόσο ιστορικά στοιχεία, αλλά τον ατομικό αγώνα μιας γυναίκας να διεκδικήσει ισότιμη σχέση με τους άνδρες. Ως γνωστόν οι ρόλοι των δύο φύλων μοιάζουν στερεοτυπικά δεμένοι με παραδόσεις και θεσμοθετήσεις χρόνων. Εδώ, όμως, φαίνεται, πως ο συγγραφέας θέλει να προβάλει ή και γιατί όχι να τιμήσει τη γυναικεία προσωπικότητα. Στέλνει τη γυναίκα στον πόλεμο και αφήνει τον άντρα στο σπίτι να περιμένει, αλλάζοντας τους παραδεδομένους όρους της γυναικείας αναμονής.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«-Α, είπε. Μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα, μακριά από το σπίτι της, ταξιδεύει με το στρατό εν καιρώ πολέμου. -Έχετε δίκιο, είπα. Η Πηνελόπη πήγε στον πόλεμο και ο Οδυσσέας έμεινε σπίτι».</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ενδυναμώνει την ηρωίδα του τόσο που η υπεροχή της γίνεται προφανής έναντι του πιο αδύναμου και αναποφάσιστου συζύγου της. Παρόλο που αρχικά φωτίζεται η μαχητική πλευρά της, σύντομα αναφύεται σε όλο της το εύρος και η πραγματική της φυσιογνωμία με έναν ρομαντισμό που συχνά επιστρέφει σε ήσυχες μέρες ειρηνικής ζωής με αναδρομικές αφηγήσεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στη συνέχεια, προχωρά ακόμη παραπέρα, στήνοντας έναν αντικατοπτρισμό του ομηρικού έπους σε γυναικεία version. Στη μοντέρνα αυτή Οδύσσεια, η ηρωίδα στο δρόμο προς την επιστροφή βρίσκεται αντιμέτωπη με προκλήσεις, προσκλήσεις και δυσκολίες που δρουν ανασταλτικά στο ταξίδι της. Όμως αυτό που την ενδιαφέρει είναι ο γυρισμός, η εικόνα του αγαπημένου της είναι πάντα κοντά της, αυτός ο διακαής πόθος της επιστροφής που συνοδεύει όλους αυτούς που βρίσκονται μακριά από τους αγαπημένους τους τη βασανίζει και την κατευθύνει ταυτόχρονα. Και όταν φτάσει αυτή η στιγμή, τότε θα εμφανιστούν πολλές ακόμη αποκλίσεις από το γνωστό μύθο και μάλιστα αρκετά εντυπωσιακές.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η έλλειψη, βέβαια, της γνήσιας βιωματικής εμπειρίας καθιστά το κείμενο κατεξοχήν μυθοπλαστικό. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο συγγραφέα να μην παρουσιάσει μονάχα ένα έντονα οδυνηρό άλγος που προκύπτει από τη φρίκη του πολέμου, αλλά να συνενώσει το τρομακτικό σκηνικό με ένα λυρισμό που ρέει άπλετος, προσδίδοντας συχνά μια ποιητικότητα στο κείμενο που κάνει την αφήγηση να κυλά εύκολα, καθώς μάλιστα ενδυναμώνεται η δράση για να κορυφωθεί στο τέλος. Προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα χρησιμοποιεί πολλές περιγραφές, οπτικές και ακουστικές που δημιουργούν μια άρτια αισθητική, καθώς μεταφέρει άλλοτε εικόνες της φύσης και άλλοτε του πολέμου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«Κοκκινολαίμηδες φτεροκοπούσαν στα πράσινα δέντρα και όλα γύρω μας αργοσάλευαν σιωπηλά και ευτυχισμένα στην απαλή αύρα».</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">«Ολόκληρος ο αγρός μπροστά μου ήταν σπαρμένος με πτώματα. Ένας λόχος από όρνια είχαν καταφτάσει ήδη, γυρνώντας ανάποδα τις τσέπες τους και αρπάζοντας τα παγούρια τους. Παντού αντίκριζες ακρωτηριασμένα μέλη -εδώ ένα γαντοφορεμένο χέρι, εκεί ένα πόδι που φορούσε μπότα. Καταμεσής κειτόταν ένα ψόφιο βόδι». Πάντως, αυτό που ξεχωρίζει τελικά σε αυτό το βιβλίο είναι ο πολύ επιδέξιος τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ο συγγραφέας όλες τις ανατροπές που ο ίδιος έχει πλάσει προκειμένου να αποδομήσει το ομηρικό έπος, αλλά και η ευρηματικότητά του να παρουσιάσει τη γυναικεία προσωπικότητα απαλλαγμένη από πολλά στερεότυπα και προκαταλήψεις αιώνων, σε ένα ευγενές και λυρικό λογοτεχνικό έργο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: right;">Ήλια Λούτα</div>Κρις Λιβανίουhttp://www.blogger.com/profile/12647900220737152648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-65141798212403933502021-11-17T07:00:00.001+02:002021-11-17T07:00:00.219+02:00"Στα ίδια βήματα" της Αργυρώς Ψώρα-Θεοδωράτου<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-R6NoqX4Yhzk/YYT5kIU8w4I/AAAAAAAAH0w/yV9j_yWGqbYQ-9HabF21XmDlDTqKRQ0rQCLcBGAsYHQ/s1200/sta_idia_vimata.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="858" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-R6NoqX4Yhzk/YYT5kIU8w4I/AAAAAAAAH0w/yV9j_yWGqbYQ-9HabF21XmDlDTqKRQ0rQCLcBGAsYHQ/s320/sta_idia_vimata.jpeg" width="229" /></a></div><div>Το είδος του χαϊκού είναι ιδιαίτερα αγαπητό παγκοσμίως και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα τρίστιχα ποιήματα που το αποτελούν συνδυάζουν πολλές αρετές: είναι λιτά και απέριττα, εύστοχα και βαθιά. Δεν είναι απορίας άξιον που έχουν βρει τόσο μεγάλη απήχηση στη Δύση και που εμβληματικοί ποιητές, μεταξύ αυτών και Έλληνες, έχουν ασχοληθεί μαζί τους. Χαϊκού γράφονται πολλά και στις μέρες μας με διάφορους βαθμούς επιτυχίας, όμως η Αργυρώ Ψώρα-Θεοδωράτου έχει γράψει ιδιαίτερα επιτυχημένα χαϊκού στη συλλογή της που αποτελείται από ένα χαϊκού σαν προμετωπίδα και 80 ακόμη κατανεμημένα σε 14 μέρη.</div><br />Άχραντο δάκρυ <br />Μοσχοβόλησ’ ο τόπος <br />μαστίχα και φως. <br />(προμετωπίδα) <br /><br />Ο τίτλος της συλλογής, «Στα ίδια βήματα», αποτελεί φυσικά κυριολεξία: Όπως φαίνεται από το χαϊκού της προμετωπίδας, η συλλογή είναι εμπνευσμένη από την ιδιαίτερη πατρίδα της ποιήτριας, τη Χίο (όπως άλλωστε αναφέρεται και στο εισαγωγικό σημείωμα), και μάλιστα από συγκεκριμένα μέρη τα οποία προφανώς η ποιήτρια έχει επισκεφθεί ξανά κα ξανά. Τα μέρη αυτά έγιναν σημεία έλξης της προσοχής και της γραφής της και σε αυτά οργανώνονται οι 13 από τις 14 επιμέρους ενότητες του βιβλίου. Πρόκειται για περιοχές ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς ή ιστορικού/αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. <br /><br />Το ενδιαφέρον αυτό καθρέφτισμα του χώρου στα χαϊκού αντιβαίνει τον κανόνα που τα θέλει συνδεδεμένα πρωτίστως με τον χρόνο και δη με τις τέσσερις εποχές, οι οποίες δηλώνονται με τα «κίγκο», ειδικές λέξεις που φανερώνουν την καθεμία. Σε όλο τον κόσμο βέβαια τα χαϊκού έχουν υποστεί πια τροποποιήσεις, από μετρικές μέχρι νοηματικές, καθώς εκσυγχρονίζονται, και έπειτα το αποτέλεσμα της Ψώρα-Θεοδωράτου είναι εξόχως ποιητικό και πλήρως συμβατό με την απλότητα και το βάθος του είδους. Η ποιήτρια έχει επίσης ζωγραφίσει ή ίδια στο εξώφυλλο του βιβλίου την ελιά του Λιβεράνι, μια ελιά άνω των χιλίων ετών, που ο κόσμος της Χίου προσπαθεί να ανακυρηχθεί μουσείο πολιτιστικής κληρονομιάς ώστε να σωθεί. <br /><br />Κοιτάζοντας μία-μία τις ενότητες του βιβλίου, απαντάμε πρώτα εκείνη που φέρει το όνομα Κέρτης. Ο Κέρτης είναι μια βραχονησίδα που διαμορφώνει το βορειότερο άκρο του νησιού και που ενέπνευσε στην ποιήτρια χαϊκού που μιλούν κυρίως για τη θέα που προσφέρει: τον ουρανό όπως βάφεται πύρινος στα χρώματα του δειλινού («Έμπυρες γλώσσες./ Ο ουρανός χαράζει/ τη συστολή του.», τον άνεμο που χαϊδεύει την ορφανή βραχονησίδα, το φως που την αγκαλιάζει όπως η θάλασσα. Αλλά και σκέψεις της ποιήτριας εξ αφορμής αυτών των στοιχείων: <br /><br />Πέταγμα του νου <br />αλάφιασμα του γλάρου. <br />Αραξοβόλι. <br /><br />Το δεύτερο τμήμα της συλλογής τιτλοφορείται Πελινναίο και αναφέρεται στο ψηλότερο βουνό της Χίου, απόκρημνο σε κάποια σημεία του, με πανέμορφα χωριουδάκια στα ριζά του, κρυστάλλινα νερά και σπάνια είδη χλωρίδας: <br /><br />Στους εγκρεμούς μου <br />ελίσσονται χαράδρες. <br />Βουνό η ζωή. <br /><br />Eδώ τα χαϊκού βρίθουν από μεταφορές που σχετίζονται με τις ανηφόρες, τους βοριάδες και τα «θυμωμένα νερά», τα φυτά και την υλοτομία («Δεν ημερεύουν/ τ’ απόκρημνα όνειρα/ υλοτομούνται»). <br /><br />Η Αμυθούντα, η ενότητα που ακολουθεί, παραπέμπει στο μεγάλο ρέμα που βρίσκεται σε ένα ψηλό οροπέδιο βορειοανατολικά της Χίου όπου, εκτός από τη φυσική ομορφιά, συναντώνται περίεργοι σωροί από πέτρες που δείχνουν ανθρώπινη δραστηριότητα σε προϊστορικούς ή πρωτοϊστορικούς χρόνους, ανεξήγητη ως σήμερα. Το νερό είναι δικαιωματικά το κυρίαρχο στοιχείο στα χαϊκού της ενότητας («Κρύσταλλα νερά./ Κρουνηδόν πέφτουν λέξεις/ αλατόμητες.»), αλλά και οι πέτρες, οι άνεμοι, τα φαράγγια, ο κορυφές, ακόμη και η αρχαιότητα δίνουν την παρουσία τους: <br /><br />Μες στο σκοτάδι <br />κρυμμένες λαμπηδόνες <br />αρχαίου φωτός. <br /><br />Ο Χαμόσπηλος (του Φλωριού το σπηλιό) είναι ένα σπήλαιο στο όρος Αίπος, με υπολείμματα από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, όπου σφαγιάστηκαν το 1822 οι άνθρωποι ενός ολόκληρου χωριού που είχαν καταφύγει εκεί: <br /><br />Ακούω στόνους <br />κι εντάφιες οιμωγές. <br />Πύλη του Άδη. <br /><br />H ποιήτρια όμως μιλά και για τα παρακείμενα λευκά ξωκλήσια, τους κρύους ανέμους και τα μικρά πουλιά που βρίσκονται στην περιοχή. Η ματιά της Ψώρα-Θεοδωράτου επιτρέπει αυτόν τον εναγκαλισμό των πάντων γύρω που ίσως είναι ιδιοσυγκρασιακό στοιχείο ή κάτι το οποίο επιτρέπει η ζωή κοντά στη φύση, πάνω σε ένα όμορφο νησί. Το βλέμμα δεν διασπάται στα επιμέρους στοιχεία, καταφέρνει και βλέπει το σύνολο πολύ πιο εύκολα από ό,τι σε μια μεγάλη πόλη όπου σχεδόν όλα γύρω είναι τμήματα του κτιστού και η φύση πρακτικά απούσα. <br /><br />Ακολουθεί η ενότητα Πετροκάραβο, η οποία αναφέρεται σε μια μικρή βραχονησίδα που μοιάζει με αντεστραμμένο καράβι στο Βροντάδο, κοντά στην ακτή. Όπως είναι φυσικό, οι μεταφορές της συγκεκριμένης ενότητας είναι εμπνευσμένες από τα καράβια, τους ξενιτεμένους, τις ψαρόβαρκες και τα ναυάγια: <br /><br />Κι ένα καΐκι <br />στεριανό πια, λαχταρά <br />γλαυκά δελφίνια. <br /><br />Μια άλλη ενότητα είναι η Φτωχιά Παναγιά, εμπνευσμένη από το ομώνυμο, πολύ παλιό και εγκαταλελειμμένο εκκλησάκι στα νότια μέρη του νησιού. Πέρα από τις συνδέσεις με τη βυζαντινή μουσική («Από τα χείλη/ γκρεμίζεται σύντρομος/ ήχος Δεύτερος.») ή τον χρόνο που περνά και αφήνει πίσω του σκόνη αιώνων, η ποιήτρια μαγεύεται ξανά με τη φύση, η οποία – όπως ήδη είδαμε – στη συλλογή λειτουργεί σαν σημείο αναφοράς, αλλά και επαναφοράς της σκέψης της στις εκπληκτικές στιγμές της: <br /><br />Χάλκινη βροχή <br />κρεμάζεται στα φύλλα. <br />Ραγδαία δύση. <br /><br />Ο Πύργος Δοτίων, ένας πέτρινος μεσαιωνικός πύργος κοντά στο χωριό Πυργί, δανείζει το όνομά του στην επόμενη της Φτωχής Παναγιάς ενότητα. Μολονότι ένα χαϊκού μιλάει για τις επάλξεις («Άγρυπνοι πόθοι./ Στις επάλξεις κοιμούνται/ τα μελλούμενα.»), άλλα δύο μιλούν για τον ουρανό και δη τον έναστρο, που αποτελεί φυσικό background του πύργου: <br /><br />Έναστροι στίχοι <br />αμέριμνοι κουρνιάζουν <br />στο γαλαξία. <br /><br />Ακολουθεί ο Ανάβατος ή, όπως συνηθίζουν οι ντόπιοι να λένε, ο Μυστράς του Αιγαίου: ένας εγκαταλελειμμένος μεσαιωνικός οικισμός-μνημείο από πέτρα στην κορυφή ενός απόκρημνου λόφου στην Κεντρική Χίο. Η εγκατάλειψη ενός μέρους που κάποτε είχε ζωή προβληματίζει την ποιήτρια: <br /><br />Πόση πέτρα πια <br />απ’ τα σωθικά της γης <br />χτίζει τη λήθη; <br /><br />Η Ζανακούντα είναι μια παραλία στα βόρεια-βορειοδυτικά του νησιού και το όνομα της επόμενης ενότητας. Και εδώ συγκεντρώνονται χαϊκού που έχουν σαν κυρίαρχο θέμα τους τη φύση: <br /><br />Σύφλογο νερό. <br />Παφλάζει αχόρταγος <br />περάτης ήλιος. <br /><br />Είναι σαφές ότι η εικονοποιΐα της Ψώρα-Θεοδωράτου είναι εξαιρετική. Σε αυτό το χαϊκού, η φλόγα συνδυάζεται δύο φορές με το νερό: μία όταν το νερό χαρακτηρίζεται «σύφλογο» και άλλη μία όταν ο ήλιος που περνά (περάτης) «παφλάζει αχόρταγος». Είναι μια ένωση που συναντούμε στη φύση μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως σε έκρηξη ηφαιστείου όπου η λάβα φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Στο ποιητικό σύμπαν όμως όλα είναι δυνατά και ο κόσμος δεν είναι μόνο όπως τον ξέρουμε, αποκτά πολύ περισσότερες δυνατότητες και διαστάσεις. <br /><br />Άλλες ενότητες του βιβλίου είναι: ο Κάμπος, εμπνευσμένος από τον ωραιότερο ίσως παραδοσιακό οικισμό της Χίου, δημιούργημα της Ενετοκρατίας στο νησί, που είναι χτισμένος μέσα σε περιβόλια με πανέμορφα αρχοντικά από ντόπια κόκκινη πέτρα και πολλά μαγγανοπήγαδα· τα Φανά, που αφορούν μια όμορφη παραλία, όπου υπήρχε ναός του Φαναίου Απόλλωνα στους αρχαίους χρόνους· τα Μάρκου, που αναφέρονται σε έναν μεσαιωνικό οικισμό-βίγλα στα βόρεια του νησιού· τα Αγιάσματα, που έχουν ως σημείο αναφοράς ένα κέντρο με ιαματικά νερά, το βορειότερο, ηπειρωτικό σημείο του νησιού μέσα σε τοπίο άγριας ομορφιάς. Με τη σειρά που εμφανίζονται, οι ενότητες ακολουθούν τη φορά των δεικτών του ρολογιού, ξεκινώντας από τον βορρά και καταλήγοντας πάλι εκεί. <br /><br />Η τελευταία ενότητα λέγεται «Τέσσερα σημάδια» και περιέχει τέσσερα χαϊκού που απευθύνονται σε κάποιο πρόσωπο που φαίνεται να έχει πληγώσει το ποιητικό υποκείμενο, χαρακτηρίζονται από το ίδιο βάθος και ευστοχία με τα προηγούμενα και συνθέτουν έναν θλιμμένο μα μεστό επίλογο: <br /><br />Δραπέτης το φως. <br />Στα μάτια σου μαίνεται <br />το φθινόπωρο. <br /><br />Η ποίηση δεν χρειάζεται πολλά λόγια για να είναι καίρια. Μας το δείχνουν αυτό τα χαϊκού σαν είδος, αλλά και οι ποιητές που τα γράφουν με ευαισθησία και δεξιοτεχνία. <br /><br /><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;">Χριστίνα Λιναρδάκη</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-79971858225821215892021-11-15T07:00:00.008+02:002021-11-15T07:00:00.217+02:00Εννέα χρόνια στίγμαΛόγου!<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-iVVgdkwkOZQ/YZC-4p9vXwI/AAAAAAAAH1k/CAOybVDxP2wAIcouRjJy4wGE9p1x3b_RQCLcBGAsYHQ/s351/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%259B%25CF%258C%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2585.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="143" data-original-width="351" height="194" src="https://1.bp.blogspot.com/-iVVgdkwkOZQ/YZC-4p9vXwI/AAAAAAAAH1k/CAOybVDxP2wAIcouRjJy4wGE9p1x3b_RQCLcBGAsYHQ/w478-h194/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%259B%25CF%258C%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2585.png" width="478" /></a></div><br />Ακριβώς σαν σήμερα εννέα χρόνια πριν, στις 15.11.2012 δηλαδή, γεννήθηκε το στίγμαΛόγου! Ήταν τότε υπόθεση δύο ανθρώπων (δική μου και του Ηλία Παππά) που είχαν αγανακτήσει με την κατάσταση η οποία επικρατούσε στα εκδοτικά της ποίησης (το "μαγαζάκι της ποίησης", όπως το γράφαμε τότε) και ήθελαν να κάνουν μια τομή, καυτηριάζοντας τα στραβά, υποδεικνύοντας τα καλά και γενικά προκαλώντας ταραχή με σκοπό κάτι να αλλάξει. Δυστυχώς η απόσταση (ο Ηλίας Παππάς έφευγε εκείνη την εποχή μετανάστης στη Νορβηγία) δεν βοήθησε πολύ και όταν το blog, ένα χρόνο μετά την ίδρυσή του, άρχισε να γίνεται αναιμικό χρειάστηκε νέο αίμα. Και αυτό του το έδινε γενναιόδωρα η Κρις Λιβανίου μέχρι που έμεινε έγκυος (ευτυχώς επέστρεψε δύο χρόνια μετά). Στο μεταξύ ο Ηλίας Παππάς αποχώρησε (η ζωή στα ξένα μέρη μπορεί να είναι ελάχιστα ποιητική και να μην επιτρέπει την ενασχόληση με οτιδήποτε παρόμοιο), αλλά προστέθηκαν νέα μέλη: ο Απόστολος Σπυράκης το 2015, η Κατερίνα Τσιτσεκλή το 2017 και η Ήλια Λούτα το 2018, διευρύνοντας τη θεματολογία του blog και βελτιώνοντας την αναγνωσιμότητά του. Για τους τρεις αυτούς συνεργάτες του blog μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στοιχεία στην ετικέτα "Μακροχρόνιοι συντάκτες" στο πάνω μέρος του ιστολογίου. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πολλοί που μας έδωσαν άρθρα τους να δημοσιεύσουμε, με πιο θεαματική ίσως περίπτωση εκείνη του Θεοχάρη Παπαδόπουλου που τα κείμενά του αρίθμησαν αρκετές χιλιάδες αναγνώσεις, πιο επιστημονική εκείνη της Αγγελικής Κομποχόλη και πιο ποιητική εκείνη του Δημήτρη Α. Δημητριάδη που έγραψε ποιητικά δοκίμια υψηλής ευαισθησίας. Όλους όσους έχουν γράψει στο ιστολόγιο μπορείτε να τους βρείτε στην ετικέτα "Αρθρογράφοι" στο πάνω μέρος.<p></p><p>Εννέα χρόνια τώρα, το στίγμαΛόγου είναι -με έναν τρόπο- το σπίτι μας. Μας δίνει την έμπνευση να γράφουμε αυτό που πιστεύουμε, αυτό που μας ενδιαφέρει και που -ελπίζουμε- σας αφορά. Και ενώ ξεκινήσαμε με την ποίηση, προσθέσαμε την πρόζα (ελληνική και ξένη) και κάναμε άνοιγμα προς τη μουσική και το θέατρο - έστω και βραχύβιο. Διαρκώς προσπαθούμε να κεντρίζουμε το ενδιαφέρον σας, γράφοντας κείμενα που είναι επίκαιρα και δεν αδικούν όσα βιβλία επιλέγουμε να παρουσιάσουμε, όσα ποιήματα επιλέγουμε να μεταφράσουμε ή όσα θέματα μπαίνουν στο επίκεντρο της προσοχής μας. Και, μολονότι τα βιβλία πράγματι εκπροσωπούν το μεγαλύτερο μερίδιο των αναρτήσεών μας, έχουμε γράψει πολλά δοκιμιακού ή ερευνητικού χαρακτήρα κείμενα. Από αυτά, ένας μεγάλος άξονας είναι το δημοτικό τραγούδι (π.χ. <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2014/10/blog-post_17.html" target="_blank">Μοιρολόγια - λέξεις και σκέψεις για τον καθρέφτη του θανάτου στα ελληνικά δημοτικά τραγούδια</a>, <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2015/02/blog-post_11.html" target="_blank">Η γυναίκα στα ακριτικά δημοτικά τραγούδια - η θέση της, ο ρόλος της, η συνολική σημασία</a>, <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2015/09/blog-post_9.html" target="_blank">Ο πατέρας στα ελληνικά δημοτικά τραγούδια</a>, <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2015/04/blog-post.html" target="_blank">Δράση και αδράνεια στη δημοτική ποίηση</a> κ.λπ.), ένας άλλος άξονας είναι προβληματισμοί για την ποίηση (π.χ. <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2014/02/blog-post_21.html" target="_blank">Πώς μπορεί ένας νέος ποιητής να προωθήσει το έργο του</a>, <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2013/06/blog-post_20.html" target="_blank">Η τεχνική του σοκ ή -αν προτιμάτε- το σεξ στην ποίηση</a>, <a href="https://stigmalogou.blogspot.com/2016/10/sterna-fringe-festival-2016.html" target="_blank">Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση - ή μήπως όχι</a>, <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2020/11/blog-post_4.html" target="_blank">Τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ) και ποίηση</a> κ.λπ.), ενώ τα κείμενα του Απόστολου Σπυράκη έχουν ευρεία θεματολογία (π.χ. <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2017/11/blog-post_10.html" target="_blank">Αγγλόφωνες αντιπολεμικές μπαλάντες</a>, <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2015/09/blog-post_21.html" target="_blank">Η ποίηση των πρωτόγονων λαών του κόσμου</a>, <a href="https://stigmalogou.blogspot.com/2021/05/36.html" target="_blank">Ο Μάης του '36 μέσα από τα μάτια των Θεσσαλονικέων λογοτεχνών</a>, κ.λπ.).</p><p>Πέραν αυτών και μεταξύ άλλων, παρουσιάσαμε σε συνέχειες μια "Μικρή ανθολογία για τους πρόσφυγες", μια "Ανθολογία κλασικής νεοελληνικής ερωτικής ποίησης", ένα αφιέρωμα στην ποίηση των γειτόνων (Αλβανία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο, Ρουμανία, Σερβία, Σλαβομακεδόνες, Τουρκία) και ένα αφιέρωμα στον υπερρεαλισμό. Επίσης, πήραμε πολλές συνεντεύξεις από σημαίνοντες ανθρώπους των ελληνικών και ξένων γραμμάτων (π.χ. τον <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2017/05/blog-post.html" target="_blank">Ντίνο Σιώτη</a>, την <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2014/11/blog-post_10.html" target="_blank">Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ</a>, τη <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2013/01/blog-post_30.html" target="_blank">Λένα Παππά</a>, τον <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2016/10/mehmet-yasin.html" target="_blank">Μεχμέτ Γιασίν</a> κ.ά.) και μεταφράσαμε αρκετούς ξένους ποιητές (θα τους βρείτε στην ετικέτα "μετάφραση" της επιλογής "Ετικέτες" στη δεξιά στήλη του ιστολογίου).</p><p>Κάναμε επίσης τρεις εκδηλώσεις: μία με θέμα "<a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2014/01/blog-post.html" target="_blank">Πού εξαφανίστηκε η ποίηση;</a>" τον Ιανουάριο του 2014, μία με θέμα "<a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2014/10/varelaki-vakxikongr.html" target="_blank">Η ποίηση την εποχή του διαδικτύου</a>" τον Οκτώβριο του 2014 και μία με θέμα "<a href="https://www.youtube.com/watch?v=65F8nh_JPZA" target="_blank">Σύγχρονοι Έλληνες ποιητές της διασποράς</a>" τον Ιανουάριο του 2018. Ελπίζουμε οι συγκυρίες να μας ευνοήσουν και να κάνουμε άλλη μια μεγάλη εκδήλωση μέσα στο 2022 που θα κλείνουμε τα 10 μας χρόνια.</p><p>Μείνετε μαζί μας, σας ευχαριστούμε πολύ που μας διαβάζετε!</p><p style="text-align: right;">Χριστίνα Λιναρδάκη</p><p><br /></p><p><br /></p>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-85749861008041688272021-11-12T07:00:00.001+02:002021-11-12T07:00:00.189+02:00"Μακρύ πέταλο από θάλασσα" της Ιζαμπέλ Αλιέντε<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-w2n6px8yI8c/YRKzFk_fmII/AAAAAAAADYQ/rdgCSzV3IsoDEH0FS_K_015OivemsebVwCLcBGAsYHQ/s510/9786180134865.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="510" data-original-width="340" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-w2n6px8yI8c/YRKzFk_fmII/AAAAAAAADYQ/rdgCSzV3IsoDEH0FS_K_015OivemsebVwCLcBGAsYHQ/s320/9786180134865.jpg" width="213" /></a></div><p></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">Για όσους την παρακολουθούν, η Ιζαμπέλ
Αλιέντε ξέρει όσο λίγοι να αφηγείται ιστορίες. Διάβασα το <i>Σπίτι των πνευμάτων</i>
σε άλλες, πολύ μακρινές εποχές, και από τότε, παρόλο που δεν την ακολουθώ
πιστά, δεν την έχω χάσει από το οπτικό μου πεδίο. Είναι γεγονός ότι κάποιες από
τις σελίδες που έχει γράψει τις τελευταίες δεκαετίες δύσκολα μπορεί να τις ξεχάσει
κανείς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε της βιβλίο έχει το ίδιο βάρος.</p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στο διά ταύτα: το <i>Μακρύ πέταλο από
θάλασσα</i> είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Ξεκινάω από αυτή τη διαπίστωση γιατί
είναι η πρώτη σκέψη που κάνει κανείς μετά από τις πρώτες σελίδες, και δεν θα
διαψευστεί μέχρι το τέλος. Σωστά δομημένο και αρμονικά ρυθμισμένο, χωρίς
πλατειασμούς, επαναλήψεις και χαώδεις αναφορές, είναι ένα από αυτά τα
μυθιστορήματα που δύσκολα αφήνει κανείς μέχρι να τα τελειώσει. Κυρίως λόγω της ιστορίας
αυτής καθαυτής, και λιγότερο λόγω ποιότητας γραφής. Αλλά θα επανέλθω. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θεματολογικά κινείται σε απολύτως γνώριμα
μονοπάτια: δύο δικτατορίες σε δύο διαφορετικές χώρες, που βρίσκονται σε δύο
διαφορετικές ηπείρους και σε δύο διαφορετικές ιστορικοκοινωνικές περιόδους, το
όλο με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να δείχνει τα δόντια του και να βρυχάται από
μακριά. Η δομή είναι αντισεισμική, δεν υπάρχει αμφιβολία. Και ούτε είναι η πρώτη
φορά, το αντίθετο μάλιστα. Σε συγκινησιακό επίπεδο, οι συνδέσεις των ηρώων
μεταξύ τους και με τον αναγνώστη εδραιώνονται στις πρώτες σελίδες και θα συνεχίσουν
να ισχυροποιούνται μέχρι το τέλος. Η πορεία τους είναι σχεδιασμένη με ακρίβεια
εκατοστού, δεν ξεφεύγουν ούτε στο ελάχιστο, και η Αλιέντε ξέρει ανά πάσα στιγμή
τις πιο βαθιές τους σκέψεις και τα πιο μύχια συναισθήματα: δεν της ξεφεύγει ούτε
ανάσα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πώς γίνεται όμως σε μια καινούρια ιστορία
να εμφανίζονται παλιοί ήρωες; Με άλλα ονόματα και με άλλες ζωές, με τον ίδιο όμως
χαρακτήρα, ατόφιο και ελάχιστα συγκαλυμμένο από τις διαφορετικές συνθήκες και
περιπέτειες; Η Ιζαμπέλ Αλιέντε φέρνει στο <i>Μακρύ πέταλο από θάλασσα</i> τους ανθρώπους
που ζούσαν στις παλιές της ιστορίες. Και αν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε βγαίνει από την
προσωπική της βιογραφία για να γίνει ήρωας σε μια μυθοπλασία, εμφανίζεται με
σάρκα και όλα του τα οστά: την πολιτική ιδιότητα και παρουσία, καθώς και τον
επαναστατικό ρόλο που είχε και στην πραγματικότητα. Ο αναγνώστης βρίσκει τα
στοιχεία εκείνα που θα τον βοηθήσουν να καταλάβει την ιδιοσυγκρασία του
ανθρώπου, αλλά και τις αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούσαν στη χώρα κατά
τη διάρκεια της διακυβέρνησής του και αργότερα, και του δίνεται η δυνατότητα να
αποκτήσει ιδία εικόνα μιας ιστορικής πραγματικότητας που θεμελίωσε την ιστορία της
σύγχρονης Χιλής. Σε ό,τι τον αφορά, το βιβλίο είναι σε ένα μεγάλο βαθμό, αν όχι
ολοκληρωτικά, μια αληθινή ιστορία. Η Αλιέντε, που έχει υπάρξει δημοσιογράφος
στο παρελθόν, δεν υποπίπτει στο σφάλμα της όποιας «αντικειμενικής» δημοσιογραφικής
προσέγγισης, δεν θα είχε γίνει πιστευτή σε κανένα επίπεδο. Ο Σαλβαντόρ Αλιέντε,
ο ίδιος άνθρωπος της σύγχρονης ιστορίας, γίνεται ήρωας ενός μυθιστορήματος και
τότε τον πιστεύουν όλοι. Οι υπόλοιποι, δανείζονται στοιχεία από άλλους που
έχουν προϋπάρξει σε άλλες ιστορίες. Είναι δύσκολο να καταλήξει κανείς αν
πρόκειται για αυτό που λέμε προσωπικό λογοτεχνικό σύμπαν ή για απλή επανάληψη,
αλλά είναι εξίσου δύσκολο να μην παρατηρήσει κανείς τις ομοιότητες και τις αναφορές:<o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; margin-left: 36pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Οι πιο εντυπωσιακές
είναι οι γυναίκες», σχολίαζε ο Βίκτορ στη Ροσέρ. «Είναι ακλόνητες, γεμάτες
αυτοθυσία, πιο σκληραγωγημένες απ’ τους άντρες, μανάδες για τα παιδιά τους και
για τους συγγενείς που μαζεύουν κάτω απ’ τη στέγη τους. Υπομένουν τον
αλκοολισμό, τη βία και την εγκατάλειψη αντρών περαστικών, αλλά δεν λυγίζουν».<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB;">[1]</span></b></span><!--[endif]--></span></span></a><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; margin-left: 36pt; text-align: justify;"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></i><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ήταν μια από τις
στωικές και πραχτικές γυναίκες της χώρας μας, που από κάθε άντρα που περνάει απ’
τη ζωή τους έχουν κι ένα παιδί, και μαζεύουν και τα παιδιά που εγκαταλείπουν οι
άλλοι, τους φτωχούς συγγενείς και όποιον χρειάζεται μια μάνα, μιαν αδελφή, μια
θεία, γυναίκες που στηρίζουν τις ξένες ζωές, που μεγαλώνουν παιδιά που θα τους φύγουν,
που βλέπουν τους άντρες τους να φεύγουν, χωρίς παράπονο, γιατί έχουν άλλες,
μεγαλύτερες ανάγκες για ν’ ασχοληθούν. Έμοιαζε πολύ με τόσες άλλες που είχα
γνωρίσει στα λαϊκά συσσίτια, στο νοσοκομείο του θείου μου του Χάιμε, στην
ενορία όπου πήγαιναν να ρωτήσουν για τους χαμένους τους, στο νεκροτομείο όπου
πήγαιναν να βρουν τους πεθαμένους τους. Της είπα πως είχε πολύ ριψοκινδυνέψει
που με βοήθησε κι εκείνη χαμογέλασε. Κατάλαβα τότε πως ο συνταγματάρχης Γκαρσία
και οι όμοιοί του έχουν μετρημένες τις μέρες τους, γιατί δεν μπόρεσαν ν’
αφανίζουν το θάρρος εκείνων των γυναικών.<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB;">[2]</span></b></span></span></span></a></span></i></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και παρόλο που το παραπάνω είναι ένα αφηγηματικό
και δομικό παράδειγμα, υπάρχουν κι άλλα, με τους ήρωες παρελθουσών ιστοριών να
συναντιούνται σ’ αυτήν εδώ, και να διαγράφουν ανάλογες πορείες, να ακολουθούν
σχεδόν προβλέψιμες τροχιές. Η Κάρμε μοιράζεται τη συνήθεια της Κλάρας να
καταγράφει τη ζωή σε τετράδια για να βάζει σε τάξη τη ζωή της και να τα βγάζει
πέρα με την κακή της μνήμη<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftn3" name="_ftnref3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></span></a>,
η Ροσέρ όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο θυμίζει την Τράνσιτο Σότο<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftn4" name="_ftnref4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></span></a>,
τουλάχιστον φυσιογνωμικά. Και αν είναι όντως ηθελημένο, μπορεί ν’ ακούσει
κανείς την Αλιέντε να γελάει πονηρά και σχεδόν απροκάλυπτα πίσω από τις γραμμές.
Και οι ομοιότητες του Μαρσέλ με την Μάργκαρετ του <i>Επουράνιου σχεδίου</i>, αν
και λειασμένες, σαν υποψία ή σαν προσωπική συγγραφική ανάμνηση, είναι εκεί
παρούσες, λες κι οι ήρωες από άλλες ιστορίες κάνουν μια βόλτα και σ’ αυτήν, αμυδρά
μεταμφιεσμένοι αλλά πάντα έτοιμοι να ψιθυρίσουν την παρουσία τους. <o:p></o:p></span></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Και αν δεν είναι επανάληψη,
θα μπορούσε να είναι εξέλιξη; Τι εννοώ: θα μπορούσε το <i>Μακρύ πέταλο από
θάλασσα</i> να είναι ένας καμβάς, μια συλλογή δυνατοτήτων και καινούριων
επιλογών για τους ανθρώπους που ήδη ζουν σε άλλες ιστορίες; Θα μπορούσε να αποτελεί
την συνέχεια της πορείας τους σε μια άλλη, καινούρια μυθιστορηματική πραγματικότητα;
Θα μπορούσε η Τράνσιτο Σότο του <i>Σπιτιού των πνευμάτων</i> να είναι εδώ
πιανίστρια; Αν ο Χαίμε ζούσε σ’ αυτή την ιστορία, δεν θα ήταν ο Βίκτορ; Και παρόλο
που δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά, υπάρχουν σκέψεις και αυτό το τόσο παράδοξο
τελικά συναίσθημα ότι τους ανθρώπους στο <i>Μακρύ πέταλο από θάλασσα</i> τους έχω
ξαναδεί. Και θα μπορούσε ίσως αυτό το μυθιστόρημα να είναι μια άλλη εκδοχή τους. </span></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εκτός από τα πρόσωπα που, όπως ίσως θα
έλεγε και η ίδια, κάνουν του κεφαλιού τους και πάνε όπου θέλουν, ένα ακόμα σταθερά
κοινό στοιχείο της αφήγησης είναι ο ανθρώπινος πόνος, ο σωματικός και ο
ψυχικός, που εμφανίζεται ξαφνικά και εδραιώνεται ταχύτατα ως νέα
πραγματικότητα. Και μαζί με τον πόνο του κενού, της απώλειας και της ατομικής
ακύρωσης, υπάρχει η ανθρώπινη δύναμη. Ο αντίποδας που κάνει πάντα την ανατροπή,
που δείχνει την ουσία και την ελπίδα που βρίσκονται στον άνθρωπο σε όλες τις περιστάσεις
και πάνω από κάθε τρόμο. Στο <i>Μακρύ πέταλο από θάλασσα</i> ο Βίκτορ, η Ροσέρ
και η Κάρμε είναι σε μια αέναη περιπέτεια επιβίωσης και αναζήτησης της ευτυχίας,
σαφέστατα έρμαια συνθηκών και καταστάσεων, όμως από ένα σημείο και μετά πάνω
από τον φόβο και τελικά ανίκητοι. Η Αλιέντε δεν επιτρέπει ποτέ στον ζόφο της εξωτερικής
πραγματικότητας να εισχωρήσει στα μύχια των ανθρώπων, τους δίνει την δυνατότητα
και την ικανότητα διαφυγής και επιβίωσης. Οι άνθρωποι βρίσκουν την δύναμη που
χρειάζονται για να επιβιώσουν στην αρχή μέσα στις σκέψεις τους και στη συνέχεια
στον έξω κόσμο. Λόγω έρωτα; Πίστης στην αξία της ελευθερίας και της ισότητας; Ένας
συγκερασμός πραγμάτων και περιστάσεων, υποθέτω, το αποτέλεσμα όμως είναι σταθερά
το ίδιο</span><span lang="EL" style="font-family: Symbol; mso-ansi-language: EL;">: </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια
δεύτερη ευκαιρία σε πείσμα της βίας, του τρόμου, της εξαθλίωσης που φέρνει το
να είναι κανείς αόρατος στα μάτια της εξουσίας. Αόρατος ή εκ προοιμίου εχθρός. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το βασικό στοιχείο, ίσως το μοναδικό, που
λείπει από το <i>Μακρύ πέταλο από θάλασσα</i> είναι η πρωτοτυπία στην γραφή. Κανένα
στραβοπάτημα, κανένα ξάφνιασμα. Οι μακριές προτάσεις, σαν σερπαντίνες, που
δίνουν τη θέση τους σ’ αυτή τη στακάτη γραφή που καρφώνεται στο λαιμό σου, οι
τελείες που αντί να κλείνουν τις σκέψεις ξύνουν κι άλλες πληγές, η ακλόνητη
ισορροπία ανάμεσα στη σκέψη και τις λέξεις που την αποτυπώνουν, είναι κάποια
από τα άκρως αναγνωρίσιμα στοιχεία της γραφής της Αλιέντε, τελειοποιημένα μέσα
στα χρόνια, απολαυστικά και χειμαρρώδη. Φαντάζομαι ότι αυτό που λείπει είναι το
ηλεκτροσόκ και η πικρή, αμείλικτη γεύση που αφήνει στο στόμα η ελπίδα, η
επιβίωση και η νίκη με ένα βαρύ, πολύ βαρύ τίμημα.<o:p></o:p></span></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: right;">Κρις Λιβανίου</p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">Η ανάρτηση της Ήλιας Λούτα για το ίδιο βιβλίο <a href="http://stigmalogou.blogspot.com/2020/11/blog-post_6.html" target="_blank">εδώ</a>.</p>
<div style="mso-element: footnote-list;"><!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> Ιζαμπέλ Αλιέντε, <i>Μακρύ πέταλο από θάλασσα</i>, εκδ. Ψυχογιός,
Αθήνα, 2019, σελ. 336.<o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn2" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftnref2" name="_ftn2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> </span><span style="mso-ansi-language: EN-GB;">in</span><span lang="EL">. Ιζαμπέλ
Αλιέντε, <i>Το σπίτι των πνευμάτων, </i>μτφ. Κλαίτη Σωτηριάδου-Μπαράχας, εκδ.
Ωκεανίδα, Αθήνα, 1992, σελ. 421-422. <o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn3" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftnref3" name="_ftn3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> <i>Γι αυτό η γιαγιά μου η Κλάρα έγραφε στα τετράδιά της, για να βλέπει
τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και για να τα βγάζει πέρα με την κακή
της μνήμη. </i></span><span style="mso-ansi-language: EN-GB;">idem</span><span lang="EL">. σελ.424.<o:p></o:p></span></p>
</div>
<div id="ftn4" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%91%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5(%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8D%20%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BF%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B8%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B1).doc#_ftnref4" name="_ftn4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> <i>Η Τράνσιτο Σότο μπήκε μέσα χωρίς να χτυπήσει. <o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoFootnoteText"><i><span lang="EL">«Χαίρομαι που σε βλέπω, αφεντικό», με
χαιρέτησε, όπως πάντα. Είχε μεταβληθεί σε μια ώριμη κυρία, αδύνατη, μ’ έναν
αυστηρό κότσο, ντυμένη μ’ ένα μαύρο, μάλλινο φόρεμα και δυο σειρές εξαιρετικά
μαργαριτάρια στο λαιμό, μεγαλοπρεπής και γαλήνια, που έμοιαζε περισσότερο με
πιανίστρια, παρά με ιδιοχτήτρια μπορντέλου. </span></i><span style="mso-ansi-language: EN-GB;">idem</span><span lang="EL">. σελ.410.<i><o:p></o:p></i></span></p>
</div>
</div>Κρις Λιβανίουhttp://www.blogger.com/profile/12647900220737152648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-89592020189366874342021-11-10T07:00:00.001+02:002021-11-10T07:00:00.198+02:00Ένα νέο λογοτεχνικό περιοδικό: H "Σταφυλή"<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-L85cqvUzdvo/YWxX-dqVnVI/AAAAAAAAHyY/HxpQe8_OdLUUTHfR2DPWx9V0QZr5Xo80wCLcBGAsYHQ/s2048/IMG_20211017_0001.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1311" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-L85cqvUzdvo/YWxX-dqVnVI/AAAAAAAAHyY/HxpQe8_OdLUUTHfR2DPWx9V0QZr5Xo80wCLcBGAsYHQ/s320/IMG_20211017_0001.jpg" width="205" /></a></div>Mεγάλο και γενναίο
βήμα η δημιουργία ενός λογοτεχνικού περιοδικού στις μέρες μας, όπως οι τέσσερις εκ των πέντε συντακτών αυτού του ιστολογίου γνωρίζουν από το περιοδικό <i>Ομπρέλα</i>, στη συντακτική επιτροπή του οποίου υπηρέτησαν επί χρόνια, εξίσου μεγάλο
και σημαντικό το διακύβευμα ή το στοίχημα που ενέχει. Το στοίχημα θα μπορούσε να
είναι μια νέα πρόταση, μια διαφορετική οπτική των τεκταινομένων στις τέχνες και
τα γράμματα – όπως έκανε, για παράδειγμα, το <i>Πλανόδιον </i>που τάραξε τα νερά όταν
πρωτοεμφανίστηκε και εξακολουθεί να το κάνει, παρ’ ότι πλέον δεν εκδίδεται με
σταθερή συχνότητα. <p></p><p>Όμως η <i>Σταφυλή</i> δεν θέλει το διαφορετικό, προτιμά να
κινηθεί σε ασφαλή πλαίσια και να προτάξει την ποιότητα - και αυτό είναι ένα
στοίχημα που κερδίζει ασυζητητί. Η ύλη της περιέχει δοκίμια, ποιήματα (πρωτότυπα ή σε
μετάφραση) και πεζά σε πρώτες δημοσιεύσεις, μία συνέντευξη, παραδόξως καμία
κριτική, μόνο μία αναστοχαστική θεώρηση συνοδευόμενη από μια ποσοτική (μάλιστα και με
διαγράμματα) ανάλυση των ποιημάτων και των ποιητικών συλλογών του Κυριάκου
Χαραλαμπίδη, και μία – άκρως ενδιαφέρουσα σαν εγχείρημα – «έκτακτη ποιητική
συνομιλία», στην ουσία έναν φανταστικό διάλογο μεταξύ του Γιώργου Δελιόπουλου
και του Λάμπρου Πορφύρα.</p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τη διεύθυνση του
περιοδικού, το οποίο δημοσιεύουν οι εκδόσεις Κουκκίδα, διατηρεί η πολυπράγμων ποιήτρια
και κριτικός Διώνη Δημητριάδου, η οποία ξεκαθαρίζει στο σημείωμα του εκδότη (ή «Σταφυλής
απόσταγμα», όπως τιτλοφορείται) τους στόχους του περιοδικού: «<i>Με διάθεση συνεργασίας και αμφίδρομης
αλληλεπίδρασης η </i>Σταφυλή <i>επιδιώκει και τη μέθεξη αλλά και τη μέθη. Τη μέθεξη
καθώς είναι ο μόνος ίσως τρόπος να αποκτούν οντότητα όσα εδώ γράφονται</i></span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><i>ˑ</i></span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><i> με
τον αναγνώστη ως οιονεί συμμέτοχο στην πρόσληψη και τις συνακόλουθες αντιδράσεις
του. Τη μέθη, γιατί παραπέμπει στην προσφιλή γλυκύτητα της αμμπέλου, του οίνου
και των λοιπών αποσταγμάτων, στην ψυχική ευφορία της ψυχής όταν συναντά τη
διεγερτική κινητήρια δύναμη που απογειώνει τις απλές αφορμές της
καθημερινότητας και τις μεταπλάθει σε εξαιρετικές παρουσίες. Αν ο Λόγος και η
Τέχνη δρουν ως μεθυστικές ουσίες, τότε ας είμαστε οι κοινωνοί της εξαίσιας
μνέθεξης και της απολαυστικής μέθης. Η </i>Σταφυλή<i>, με τη συμβολή των εκλεκτών
συνεργατών της, ανταποκρινόμενη στην ουσία του ονόματός της, επιθυμεί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τις δύο αυτές εξαιρετικές καταστάσεις»</i>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν ξέρω αν αυτό
που έλειπε από τα ελληνικά γράμματα είναι άλλο ένα έντυπο λογοτεχνικό περιοδικό, ξέρω
όμως με σιγουριά ότι τέτοιες ποιοτικές προτάσεις μόνο καλό μπορεί να κάνουν. Καλή επιτυχία!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: right;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Χριστίνα
Λιναρδάκη <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-23732975149796377562021-11-08T07:00:00.001+02:002021-11-08T07:00:00.200+02:00Το ποίημα της Δευτέρας: "Αλληλογραφία" του Νίκου Ι. Τζώρτζη<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-f6-l6ecqlDk/YXWUQOGi--I/AAAAAAAAHyw/1o4lAKgyW8wjgJw8I3zvglC0rGNKmUtygCLcBGAsYHQ/s500/%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="449" data-original-width="500" height="287" src="https://1.bp.blogspot.com/-f6-l6ecqlDk/YXWUQOGi--I/AAAAAAAAHyw/1o4lAKgyW8wjgJw8I3zvglC0rGNKmUtygCLcBGAsYHQ/s320/%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" width="320" /></a></div><br /><div><br /></div><br /><br /><b>Αλληλογραφία</b><br /><br />Αυτά που σου γράφω<br /><br />βλέπω ότι δεν είναι εκείνα<br />που σκοπεύω να σου πω<br /><br />είναι εκείνα που εσύ μ' απαντάς<br />σ' όσα ακόμα δεν σου 'γραψα.<br /><br />Δεν είμαι αποστολέας,<br />είμαι παραλήπτης<br /><br />ίσως γιατί, όταν σου γράφω,<br />χρησιμοποιώ τώρα πια<br /><br />μονάχα τον δικό σου<br />γραφικό χαρακτήρα.<br /><br /><br /><div style="text-align: right;">Νίκος Ι. Τζώρτζης</div><div style="text-align: right;">από τη συλλογή του <i>Αναψηλάφηση Β</i>΄, εκδ. Κέδρος 2021</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Christina Linardakihttp://www.blogger.com/profile/06675842467033144636noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2346421244087915719.post-48870890468351549552021-11-05T07:00:00.001+02:002021-11-05T07:00:00.194+02:00"Κονέκτικατ" της Στέργιας Κάββαλου<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Rj1sjRHfyT0/YVXkY_ElieI/AAAAAAAADg0/tZ-AAHRUAOEgLd_LMal9RAkRHttQ3j4SACLcBGAsYHQ/s461/DCCDA3FAE05F6D916B81447809DB0F7B.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="461" data-original-width="250" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-Rj1sjRHfyT0/YVXkY_ElieI/AAAAAAAADg0/tZ-AAHRUAOEgLd_LMal9RAkRHttQ3j4SACLcBGAsYHQ/s320/DCCDA3FAE05F6D916B81447809DB0F7B.jpg" width="174" /></a></div><p></p><p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τα 25 διηγήματα του <i>Κονέκτικατ</i> επιχειρούν
να αποδώσουν την προσωπική πραγματικότητα των ανθρώπων που κινούνται στις γραμμές
τους με αναλαμπές: τα περισσότερα είναι σύντομα, κάποια μάλιστα τόσο σύντομα
που θυμίζουν κεραυνούς στον ουρανό. Το ύφος της Στέργιας Κάββαλου διακριτό και
οριοθετημένο ανάμεσα σε μια </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">urban</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EL;"> </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">γραφή και σε μοντέρνο νουάρ, εδραιώνεται
και αποτελεί τον συνδετικό ιστό ανάμεσα στα κείμενα. Δεν θα είναι το μόνο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παρόλο που η συγγραφέας κινείται στον
ασφαλή -και δοκιμασμένο, κακά τα ψέματα- χωρόχρονο της πρώτης εντύπωσης, του αιφνιδιασμού
και της γρήγορης εναλλαγής συναισθημάτων, αφιερώνει τον απαραίτητο χρόνο στους ήρωές
της να ξεδιπλωθούν και να δείξουν από τι είναι φτιαγμένοι. Το πρώτο στοιχείο και
ταυτόχρονα το νήμα που ενώνει τις ομολογουμένως ετερόκλητες, ιστορίες μεταξύ τους,
είναι το δίπολο «βιαιότητα των συνθηκών και των συναισθημάτων - ευθραυστότητα των
ανθρώπων». Τα κείμενα χαρτογραφούν ανθρώπους συντριπτικά μοναχικούς και αποτυπώνουν
τις πληγές τους, τους φόβους και τα εσωτερικά τους ταξίδια στο σκοτάδι. Η Στέργια
Κάββαλου ακουμπάει πάνω τους μια ευγενική ματιά, διακριτική σχεδόν. Ευγενική,
αλλά κοφτερή σαν μαχαίρι. Θα διατηρήσει και μάλιστα θα καλλιεργήσει αυτό το
νηφάλιο και οριακά αποστασιοποιημένο βλέμμα που ακουμπά πάνω σε πράγματα που μοιάζουν
με γυμνά καλώδια υπό βροχή, και θα ακινητοποιήσει τις σκέψεις και τις αναλαμπές,
όλα εκείνα τα φαντασματικά που εξαϋλώνονται στο πρώτο άγγιγμα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η κινηματογραφική προσέγγιση, παρούσα ήδη
και στις προηγούμενες δουλειές της, στο <i>Κονέκτικατ</i> εδραιώνεται για να
μετατραπεί σε στοιχείο-κλειδί για το χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Και λειτουργεί
πολύ καλά στην απόδοση της βίας. Για ποιου τύπου βία πρόκειται; Τις περισσότερες
φορές είναι η αθόρυβη, η καθημερινή, η συνηθισμένη. Αυτή που με τον ένα ή τον
άλλο τρόπο συναντάς σε κάθε σπίτι και που προχωράει χέρι-χέρι με όλων των ειδών
τις καλές προθέσεις. Σαν έκρηξη χωρίς ήχο. Κι έτσι εδραιώνεται ένα ακόμα
δίπολο: βία από την μια μεριά, μοναξιά από την άλλη. Μια μοναξιά μεγατόνων που
σε παραλύει μέχρι να αναγκαστείς να την αντιμετωπίσεις, όπως η γυναίκα στο <i>Άλκηστις</i>,
γιατί πρέπει κάπως να προσπαθήσεις να βγεις από τον φαύλο κύκλο, με όποιο
τίμημα. Αυτό είναι το σημείο καμπής όπου ο φόβος, εκεί που καταλάμβανε όλο τον χώρο,
οριοθετείται και μετά σιγά σιγά περιορίζεται: το θάρρος αρχίζει να κερδίζει
έδαφος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αυτό που αποτελεί την πλέον ηχηρή απουσία στις
ιστορίες είναι η λύτρωση. Ούτε λύτρωση υπάρχει, ούτε κάθαρση. Οι άνθρωποι, ήρωες
λίγο-πολύ όλοι τους, μπορεί στο τέλος να τα καταφέρνουν, αλλά μόνο αυτό: φεύγουν,
αλλά κουβαλούν τη βία μαζί τους ως ανάμνηση και ως καθημερινότητα, ως στοιχείο
αναφαίρετο πλέον του εαυτού τους. Υπάρχει η ανακούφιση και τα ψήγματα αισιοδοξίας
που φέρνει, υπάρχει επίσης η ευχάριστη έκπληξη, στην οποία μάλιστα αποδίδονται
και τα εύσημα που της αξίζουν, αλλά μέχρι εκεί. Η βία καταλαμβάνει τον χώρο και
τις πιθανότητες, η μοναξιά είναι μονόδρομος. Και αυτή η αμεσότητα που
ξεγυμνώνει, που δεν παρηγορεί κανέναν, που σχεδόν τους εγκαταλείπει όλους στην
τύχη τους. <o:p></o:p></span></p>
<p class="yiv1978818896msonormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η αφήγηση πέφτει σαν προβολέας πάνω στους ανθρώπους
(συμπεριλαμβανομένου και του αναγνώστη), ρίχνει σε κάθε στοιχείο λευκό και
αδυσώπητο φως, εκθέτει γεγονότα και στο τέλος αφήνει τις πληγές ανοιχτές και εκτεθειμένες
στον αέρα. Και στα μάτια των άλλων επίσης. Που παραμένουν πεισματικά αδιάφορα,
ευτυχώς. Η Στέργια Κάββαλου περιγράφει εκ πρώτης όψεως από απόσταση. Νομίζεις
ότι την ιστορία που διηγείται, την έχει ακούσει από κάπου, ότι την αναφέρει
περνώντας. Και την επόμενη στιγμή βρίσκεται τόσο κοντά στους ήρωες που γνωρίζει
και την πιο μύχια σκέψη τους, μέχρι τον τελευταίο τους φόβο. Τον εντοπίζει και
τον ανασύρει έξω στο φως. Χωρίς τρυφερότητα καμία. Ούτε και αυταπάτες. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-fareast-language: EN-GB;">Εγώ εδώ<a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%9A%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85(%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84).doc#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-GB;">[1]</span></b></span><!--[endif]--></span></span></a><o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-fareast-language: EN-GB;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36.0pt;"><span lang="EL" style="mso-fareast-language: EN-GB;">Άρχισα να κρυώνω, η μαμά θέλει να σχολάσει, η
Λόλα με κούρασε να μιλάει για το χαμένο γοβάκι της Μπάρμπι της, η κοιλιά μου γουργουρίζει
για πατάτες τηγανιτές, οι τουρίστες φαίνεται να πήγαν σε άλλη γειτονιά και άμα
κοιτάξω το ρολόι μου, είμαι σίγουρος πως θα γράφει «Μπαμπάς, άφαντος δυο ώρες
και δέκα λεπτά». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-fareast-language: EN-GB;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span>Το Σάββατο είναι η μέρα
του. Η μέρα μας. Πριν προλάβω να του θυμώσω που πάλι με ξέχασε, θυμώνω με τον
εαυτό μου που πάλι περιμένει και αλλάζω την ημερομηνία του ρολογιού μου σε μια
μέρα πριν. Είναι Παρασκευή, η Μπάρμπι της Λόλας δεν έχει ακόμα χάσει το γοβάκι της,
η κοιλιά μου είναι γεμάτη </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-language: EN-GB;">burritos</span><span lang="EN-US" style="mso-fareast-language: EN-GB;"> </span><span lang="EL" style="mso-fareast-language: EN-GB;">και οι τουρίστες χαϊδεύουν τα πολύχρωμα υφάσματα του μαγαζιού ρωτώντας
τη χαρούμενη μαμά για τις τιμές. <o:p></o:p></span></p>
<div style="mso-element: footnote-list;"><div style="text-align: right;">Κρις Λιβανίου</div><!--[if !supportFootnotes]-->
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText"><a href="file:///C:/Users/Kris/Documents/ombrella/%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CE%9B%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%9A%CE%AC%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%85(%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84).doc#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="EL" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a><span lang="EL"> Στέργια Κάββαλου, <i>Κονέκτικατ</i>, εκδ. Βακχικόν, Αθήνα, 2021, σελ.
50.<o:p></o:p></span></p>
</div>
</div>Κρις Λιβανίουhttp://www.blogger.com/profile/12647900220737152648noreply@blogger.com0