Πέντε ποιήματα του Danez Smith

O Danez Smith γεννήθηκε στο St. Paul της Μινεσότα. Είναι συγγραφέας του Don't Call Us Dead (2017), το οποίο συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα για τα Εθνικά Βραβεία Βιβλίου των ΗΠΑ, του [insert] boy (2014), που κέρδισε το Lambda Literary Award και το Kate Tufts Discovery Award, και του hands on ya knees (2013). O Smith έχει λάβει υποτροφίες από τα: McKnight Foundation, Cave Canem, Voices of Our Nation (VONA) και άλλα ιδρύματα. Είναι ιδρυτικό μέλος της πολυπολιτισμικής κολλεκτίβας Dark Noise Collection. Γραπτά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά κι εφημερίδες, όπως τα Granta, Poetry, Best American Poetry, Ploughshares, Beloit Poetry Journal και Kinfolks. Τα ποιήματα που ακολουθούν προέρχονται από την ποιητική συλλογή Don't Call Us Dead.

[untitled]

how old am i? today, i’m today.

i’m as old as whatever light touches me.

some nights I’m new as the fire at my feet

some nights I’m a star, glamorous, ancient

& already extinguished. we citizens

of an unpopular heaven

& low-attended crucifixions. listen

I’ve accepted what i was given

be it my name or be it my ender’s verdict.

when i was born, i was born a bull’s eye.

i spent my life arguing how I mattered

until it didn’t matter.

who knew my haven

would be my coffin?

dead is the safest I’ve ever been.

i’ve never been so alive.

[άτιτλο]

τι ηλικία έχω; σήμερα, είμαι σήμερα.

έχω την ηλικία του φωτός που με αγγίζει.

μερικές νύχτες είμαι καινούργιος σαν τη φωτιά στα πόδια μου

μερικές νύχτες είμαι αστέρι, γεμάτος αίγλη, αρχαίος

& ήδη εξαφανισμένος. εμείς οι πολίτες

ενός καθόλου δημοφιλούς παραδείσου

& σταυρώσεων χωρίς μεγάλη προσέλευση. άκου

δέχτηκα ό,τι μου δόθηκε

είτε ήταν το όνομά μου είτε η καταδίκη εκείνου που με τέλειωσε.

όταν γεννήθηκα, γεννήθηκα στόχος.

ξόδεψα τη ζωή μου φιλονικώντας για το πώς έχω σημασία

μέχρι που δεν είχε σημασία.

ποιος ήξερε ότι το λιμάνι μου

θα ήταν το φέρετρό μου;

νεκρός είναι ό,τι πιο ασφαλές ήμουν ποτέ.

δεν ήμουν ποτέ τόσο ζωντανός.

*

& even the black guy’s profile reads sorry, no black guys

imagine a tulip, upon seeing a garden full of tulips, sheds its petals in disgust, prays some bee will bring its pollen to a rose bush. imagine shadows longing for a room with light in every direction. you look in the mirror & see a man you refuse to love. small child  sleeping near Clorox, dreaming of soap suds & milk, if no one has told you, you are beautiful & lovable & black & enough & so – you pretty you – am i.

& ακόμη και το προφίλ εκείνου του μαύρου τύπου λέει λυπόμαστε, όχι έγχρωμοι

φαντάσου μια τουλίπα, μόλις βλέπεις έναν κήπο γεμάτο τουλίπες, που ρίχνει τα πέταλά της με αηδία, προσεύχεται μια μέλισσα να πάει τη γύρη της σε κάποιον θάμνο με τριαντάφυλλα. φαντάσου σκιές που λαχταρούν ένα δωμάτιο με φως προς πάσα κατεύθυνση. κοιτάζεις τον καθρέφτη & βλέπεις έναν άντρα που αρνείσαι να αγαπήσεις. μικρό παιδί που κοιμάσαι με τη χλωρίνη δίπλα σου, που ονειρεύεσαι σαπουνάδες & γάλα, αν δεν σου το ’χει πει κανείς, είσαι ωραίος & αξιαγάπητος & μαύρος & αρκετός & έτσι – εσύ όμορφε εσύ – είμαι κι εγώ.

*

…nigga

somewhere a white boy in his room, in the lunchroom, in the car, with his father, alone, in the dark, under his breath, as a battle cry, with the song, only with his white friends, in his lover’s ear, when he’s 8, when he’s 40, as he comes, as tradition, as the punch line, just to try it nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga nigga*

^he means all of us

…κωλόμαυρε

κάπου ένα λευκό αγόρι στο δωμάτιό του, στην τραπεζαρία, στο αυτοκίνητο, με τον πατέρα του, μονάχο, στο σκοτάδι, ψιθυριστά, σαν κραυγή πολέμου, τραγουδώντας, με τους λευκούς του φίλους μόνο, στο αυτί της ερωμένης ή του εραστή του, όταν είναι 8, όταν είναι 40, καθώς χύνει, σαν παράδοση, σαν κατακλείδα, απλά για να το δοκιμάσει κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε κωλόμαυρε *

^ εννοεί όλους μας

*

[untitled]

in our blood

                men hold each other

like they’ll never let go

& then they let go

  

[άτιτλο]

στη φυλή μας

                                οι άντρες κρατούν ο ένας τον άλλον

σαν να μην πρόκειται να τον αφήσουν ποτέ

                                & μετά τον αφήνουν

*

every day is a funeral & a miracle

on the bad nights, i wake to my mother

shoveling dirt down my throat

i scream mom! i’m alive! i’m alive!

but it just sounds like dirt

if I try to get up, she brings the shovel down

saying i miss you, my sweetest boy

//

my grandma doesn’t know

                so don’t tell her

if you see her with this poem

                burn it, burn her

burn what you must

                how do you tell a woman

who pretends you are just

                having trouble finding a wife

that once, twice, daily, a man

                enters you, how your blood

smells like a hospital, graveyard

                or a morgue left in the sun

//

what is the shape of my people’s salvation?

name a thing that can’t be made a weapon?

can you point in the direction of the doctor?

witch or medical, no matter.

i got this problem: i was born

black & faggoty

                they sent a boy

                when the bullet missed.

//

look, i’m not going to manufacture

any more sadness. it happened.

it’s happening.

America might kill me before i get the chance.

my blood is in cahoots with the law

but today I’m alive, which is to say

i survived yesterday, spent it

ducking bullets, some

flying toward me & some

trying to rip their way out.

κάθε μέρα είναι μια κηδεία & ένα θαύμα

τις δύσκολες νύχτες, ξυπνώ με τη μάνα μου

να ρίχνει χώμα μέσα στον λαιμό μου

ουρλιάζω μαμά! είμαι ζωντανός! είμαι ζωντανός!

όμως ακούγεται απλά σαν χώμα

αν προσπαθήσω να σηκωθώ, κατεβάζει το φτυάρι

λέγοντας μου λείπεις τόσο πολύ, γλυκό μου αγόρι

/ /

η γιαγιά μου δεν ξέρει

                γι’ αυτό μην της το πείτε

αν τη δείτε με αυτό το ποίημα

                κάψτε το, κάψτε την

κάψτε ό,τι πρέπει

                πώς λες σε μια γυναίκα

που παριστάνει πως απλά έχεις

                πρόβλημα να βρεις μια γυναίκα

ότι μία φορά, δυο, καθημερινά, ένας άντρας

                μπαίνει μέσα σου, πως το αίμα σου

μυρίζει σαν νοσοκομείο, τάφος

                ή νεκροτομείο αφημένο στον ήλιο

//

ποιο είναι το σχήμα της σωτηρίας του λαού μου;

ονοματίζεις ένα πράγμα που δεν μπορεί να γίνει όπλο;

μπορείς να δείξεις προς την κατεύθυνση του θεραπευτή;

μάγου ή γιατρού, δεν έχει σημασία.

έχω αυτό το πρόβλημα: γεννήθηκα

μαύρος & αδερφή

                έστειλαν ένα αγόρι

                όταν αστόχησε η σφαίρα.

//

κοίτα, δεν πρόκειται να κατασκευάσω

κι άλλη λύπη. συνέβη

συμβαίνει.

η Αμερική μπορεί να με σκοτώσει προτού έχω την ευκαιρία.

η φυλή μου συνεργάζεται με τον νόμο

αλλά σήμερα είμαι ζωντανός, με άλλα λόγια

επιβίωσα χθες, πέρασα τη μέρα

σκύβοντας για να αποφεύγω σφαίρες, κάποιες

που πετούσαν προς το μέρος μου & κάποιες

που προσπαθούσαν να βρουν τον δρόμο τους σκίζοντας.

Danez Smith

Σχόλιο-Μετάφραση: 

Χριστίνα Λιναρδάκη

Σημείωση: Οι μεταφράσεις πρωτοδημοσιεύθηκαν στο τεύχος 42 του vakxikon.gr.