
Αν δεν με ξέρεις ως τώρα
Η γλώσσα της Νταϊάνας στριφογυρίζει
στο στόμα μου
σαν κάτι ξινόπικρο που λιώνει αργά
σαν μαχαίρια σε τροχό άμαξας απ’ το Μπεν Χουρ
στρίβοντας τα μαλλιά της με τα χέρια μου
τη φέρνω τόσο κοντά
που τα δόντια της τρίβονται στα δικά μου
από τόσο κοντά
είναι σκληρή όχι απαλή
από τόσο κοντά
είναι δόντια όχι γλώσσα
από τόσο κοντά
με πληγώνει.
**
Αυτό που είναι
Οδηγώντας για το σπίτι
την αυγή η πανσέληνος
με τραβά
προς τα Όρη
η καρδιά μου ξεχειλίζει
στο στήθος μου
το φεγγάρι χτυπά
πάνω στο παρμπρίζ
απλά αγάπα την
το φεγγάρι λέει
σταμάτα να μετράς τα ψιλά σου
κανείς δεν σε λήστεψε
απλά αγάπα την
αγάπα την
γι’ αυτό που είναι.
**
Πώς αρχίζουν τα ποιήματα
Έτσι αρχίζουν τα ποιήματα;
όταν κάθε φράση στο ραδιόφωνο
γαντζώνεται στον λαιμό σου
έτσι αρχίζουν τα ποιήματα;
όταν η φλέβα κάτω απ’ το δέρμα της
γαντζώνεται στον λαιμό σου
έτσι αρχίζουν τα ποιήματα;
όταν η αϋπνία κλωτσά
σαν τρομαγμένα μαύρα άλογα
όταν η μέρα χαράζει
σαν γυαλί μετά από αυτοκινητιστικό
πες μου, Μίκη,
ήξερες
πες μου
πως το ποίημα αρχίζει
με έναν γάντζο στον λαιμό;
Μετάφραση: Χριστίνα Λιναρδάκη
ΥΓ: Οι μεταφράσεις πρωτοδημοσιεύθηκαν στο τεύχος 32 του περιοδικού vakxikon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου