LONDON, thou art of townes A per se.
Soveraign of cities, seemliest in sight,
Of high renoun, riches and royaltie;
Of lordis, barons, and many a goodly knyght;
Of most delectable lusty ladies bright;
Of famous prelatis, in habitis clericall;
Of merchauntis full of substaunce and of myght:
London, thou art the flour of Cities all…
Στη συνέχεια, θα πάμε στον Robert Burns (1759-1796). Είναι ο πιο γνωστός από όλους τους σκωτσέζους ποιητές όλων των γενεών και εκείνος που απέδωσε καλύτερα απ’ όλους τον χαρακτήρα του έθνους του. Τα ποιήματά του πότε είναι σατιρικά και πότε λυρικά, πλήρη συναισθήματος. Μιλούν για την αγάπη και τη λαγνεία (θέματα τα οποία ο Burns γνώριζε καλά), για τις ανθρώπινες αδυναμίες γενικά, με τρόπο άλλοτε αστείο και άλλοτε συγκινητικό. Δείχνουν επίσης βαθιά γνώση και αγάπη για τον φυσικό κόσμο (ιδίως το ζωικό βασίλειο). Αυτό που τα κάνει ξεχωριστά είναι ο τρόπος που ο Burns τα πραγματεύεται όλα αυτά: η χρήση του της γλώσσας, η ικανότητά του να φτιάχνει ρίμες, η χρήση παραδοσιακών μορφών με νέο τρόπο. Είναι ένας από τους καλλιτέχνες που απορροφούν τα πάντα και τα αποδίδουν εκ νέου μέσα από την τέχνη τους (όπως π.χ. ο Bob Dylan στην εποχή μας). Είναι πραγματικά ένας ποιητής που μιλά για την ανθρώπινη κατάσταση, ένας ποιητής για όλους και για όλες τις εποχές. Παραθέτω απόσπασμα από το ποίημά του “A fond kiss”:
…But to see her was to love her;
Love but her, and love forever.
Had we never lov'd say kindly,
Had we never lov'd say blindly,
Never met--or never parted--
We had ne'er been broken-hearted.
Fare thee well, thou first and fairest!
Fare thee well, thou best and dearest!
Thine be like a joy and treasure,
Peace. enjoyment, love, and pleasure!
A fond kiss, and then we sever;
A farewell, alas, forever!
Deep in heart-wrung tears I'll pledge thee,
Warring sighs and groans I'll wage thee!
Τον Thomas Campbell (1777-1844), από την άλλη, δεν τον θυμόμαστε μόνο για τους συγκινησιακά φορτισμένους στίχους του - αλλά ούτε μόνο για τα πολεμικά ποιήματά του. Τον θυμόμαστε επειδή είναι ο ποιητής που έγραψε το Hohenlinden το 1802, ένα από τα πιο επιβλητικά έργα μάχης που έχουν γραφτεί ποτέ. Σε λίγους μόνο στίχους, που ρέουν μελωδικά, ο ποιητής φέρνει μπροστά στα μάτια μας το όραμα της σιωπηλής σκηνής της μάχης που δίνεται τα μεσάνυχτα τυλιγμένη στο χιόνι του χειμώνα...
Hohenlinden
On Linden, when the sun was low,
All bloodless lay the untrodden snow,
And dark as winter was the flow
Of Iser, rolling rapidly.
But Linden saw another sight
When the drum beat at dead of night,
Commanding fires of death to light
The darkness of her scenery.
By torch and trumpet fast arrayed,
Each horseman drew his battle blade,
And furious every charger neighed
To join the dreadful revelry.
Then shook the hills with thunder riven,
Then rushed the steed to battle driven,
And louder than the bolts of heaven
Far flashed the red artillery.
But redder yet that light shall glow
On Linden's hills of stainèd snow,
And bloodier yet the torrent flow
Of Iser, rolling rapidly.
'Tis morn, but scarce yon level sun
Can pierce the war clouds, rolling dun,
Where furious Frank and fiery Hun
Shout in their sulphurous canopy.
The combat deepens. On, ye brave,
Who rush to glory, or the grave!
Wave, Munich! all thy banners wave,
And charge with all thy chivalry!
Few, few shall part where many meet!
The snow shall be their winding-sheet,
And every turf beneath their feet
Shall be a soldier's sepulchre.
Άλλοι κλασικοί σκωτσέζοι ποιητές είναι (ας τους αναφέρουμε τιμής ένεκεν) οι: James Thomson (1700-1748), Sir Walter Scott (1771-1832), William Topaz McGonagall (1830-1902), Robert Louis Stevenson (1850-1894), Marriott Edgar (1880-1951), A. A. Milne (1882- 956), Charles Sorley (1895-1915) και Edwin Muir (1887-1959).
Και, καθώς το ταξίδι μας φθάνει στο τέλος του, ας δούμε δύο ποιήματα από δύο σύγχρονους σκωτσέζους ποιητές που δίνουν πολύ καλό δείγμα γραφής:
Don Paterson, 1963-σήμερα
Poetry
In the same way that the mindless diamond keeps
one spark of the planet's early fires
trapped forever in its net of ice,
it's not love's later heat that poetry holds,
but the atom of the love that drew it forth
from the silence: so if the bright coal of his love
begins to smoulder, the poet hears his voice
suddenly forced, like a bar-room singer's -- boastful
with his own huge feeling, or drowned by violins;
but if it yields a steadier light, he knows
the pure verse, when it finally comes, will sound
like a mountain spring, anonymous and serene.
Beneath the blue oblivious sky, the water
sings of nothing, not your name, not mine.
John Burnside, 1955-σήμερα
Landscapes (απόσπασμα)
In the same way that the mindless diamond keeps
one spark of the planet's early fires
trapped forever in its net of ice,
it's not love's later heat that poetry holds,
but the atom of the love that drew it forth
from the silence: so if the bright coal of his love
begins to smoulder, the poet hears his voice
suddenly forced, like a bar-room singer's -- boastful
with his own huge feeling, or drowned by violins;
but if it yields a steadier light, he knows
the pure verse, when it finally comes, will sound
like a mountain spring, anonymous and serene.
Beneath the blue oblivious sky, the water
sings of nothing, not your name, not mine.
John Burnside, 1955-σήμερα
Landscapes (απόσπασμα)
…But the Landscape
I see as a reflection
Is also a lie stealing into
My words I speak without remorse
Of this image of myself
And mankind my unequaled torment
I speak of Desert without repose
Carved by relentless winds
Torn up from its bowels
Blinded by sands
Unsheltered solitary
Yellow as death
Wrinkled like parchment
Face turned to the sun…
I see as a reflection
Is also a lie stealing into
My words I speak without remorse
Of this image of myself
And mankind my unequaled torment
I speak of Desert without repose
Carved by relentless winds
Torn up from its bowels
Blinded by sands
Unsheltered solitary
Yellow as death
Wrinkled like parchment
Face turned to the sun…
Χριστίνα Λιναρδάκη
Το "my love is like a red red rose" του R. Burns σε εκτέλεση
της σπουδαίας Σκωτσέζας βιολονίστριας Nicola Benedetti
